Gelezen door: Miriam Lambaere (37 boeken)
Beminde is een zeer dramatisch verhaal over slavernij en het ontsnappen er aan met ALLE middelen. Het verhaal is echt Afrikaans want het is bevolkt met een geest.
Zeer ontoerend geschreven in een vlotte maar originele stijl. het boek is verfilmd als Beloved door Jonathan Demme.
|
Reacties (2)Delen
|
2 reacties:André Oyen op 25 oktober 2007:Het verhaal van
Beloved of
Beminde in Nederlandse vertaling is gesitueerd tijdens en na de Amerikaanse Burgeroorlog. Sethe is een mooie slavin die werkt voor blanken die zich afzetten tegen de mensonwaardige behandeling van slaven. Het terrein waarop ze gesetteld is heet zeer toepasselijk 'Sweet Home'. De mannen die er werken heten bijna allemaal Paul en maken haar verwoed het hof. Uiteindelijk kiest ze een zekere Halle en samen zijn ze geruime tijd gelukkig. Tot het tij keert en 'Sweet Home' nieuwe meesters krijgt die vinden dat 'zwarten' dierlijke trekken vertonen en dan ook als dusdanig moeten behandeld worden. Sethe wordt verkracht en mishandeld. Op het moment dat ze weet dat de blanken aan haar kinderen zullen raken besluit ze haar kinderen te doden om hen deze gruwelijke vernederingen te besparen. Tijdens het voltrekken van deze wanhoopsdaad komt haar schoonmoeder binnen. Ze tracht te redden wat nog te redden valt. Sethes schoonmoeder keurt deze daad niet goed of af. Morele wetten, net als papieren wetten, hebben geen waarde meer als de mensen waarom het gaat geen waarde meer hebben. Sethe is zwanger van een laatste kind en gaat op de vlucht. Tijdens de vlucht bevalt Sethe en met behulp van gewetensvolle blanken weet zij te overleven. Sethe wordt nieuws voor kranten en magistraten. Massa's mensen die als vee afgeslacht werden waren het vermelden niet waard, maar één moeder, ook al is ze zwart, die haar kinderen vermoordt dat is natuurlijk helemaal iets anders. Na het uitzitten van haar gevangenisstraf wil Sethe een nieuw leven. Zij plaatst een grafsteen op de plek waar één van haar dochters begraven werd. Zij wil een inscriptie op het graf van haar dochter:Teer Beminde. De grafmaker wil daar wel voor zorgen mits een betaling in natura. Hij neemt haar in het bijzijn van zijn zoontje, je kan die kinderen nooit te vroeg leren hoe je met zwarte vrouwen omgaat vindt hij, en graveert Beminde op het graf. Tederheid is voor hem een onbekend woord. Afgestompt trekt de vrouw met haar nog resterend dochtertje naar het huis van haar schoonmopeder. Zij krijgt een job aangeboden, leeft in een relatief vrije wereld en haar schoonmoeder is goed voor haar. Samen wachten zij op Halle, echtgenoot en zoon, die echter nooit komt opdagen, want ook hij las het krantenartikel. De zwarte gemeenschap waarin ze leven weet 'het nieuws' ook en stoot haar uit. Haar schoonmoeder sterft en laat haar alleen met een opstandige dochter en de geest van Beminde, die het huis in zijn voegen doet kraken. En dan komt Paul D. opdagen, een man uit het verleden, die tederheid en herinneringen uit 'Sweet Home' meebrengt. In deze roman belicht de auteur een stuk Amerikaanse geschiedenis dat nooit in de officiële geschiedschrijving werd opgenomen. Het is een heel hard boek dat echter zéér goed geschreven werd en dat de lezer van het eerste tot het laatste woord in zijn ban heeft. Zonder meer een meesterwerk uit de twintigste eeuw!
Veerle Bonte op 9 mei 2006:
Het is het midden van de negentiende eeuw en in het zuiden van de Verenigde Staten staat er veel op het spel, maar daar is voor de anonieme negerslaven nog maar weinig van te merken. Onmenselijke arbeid, vernederingen, uiteengerukte families, geselingen en sexueel misbruik zijn nog steeds dagelijkse kost en het is dus maar beter om zuinig lief te hebben. Op Sweet Home heeft Sethe geluk gehad maar het tij keert wanneer een verre neef van haar meesteres de boerderij komt leiden. Wat volgt is schrijnend: mentale en lichamelijke mishandelingen, een wanhopige vlucht en een gewelddadige klopjacht die eindigt met de dood van haar dochtertje door haar (Sethe's) eigen handen.
Dit naamloze dochtertje dat postuum Beloved wordt genoemd, is uit op wraak en komt haar moeder en de rest van de familie teisteren in het huis waar zij het leven moest laten.
Als je niet af en toe een boek leest over de slavernij in de Verenigde Staten, zou je bijna durven vergeten dat dit ooit bestaan heeft in een land dat tegenwoordig vrijheid uitschreeuwt. En het is niet eens zo lang geleden. Mijn voorkeur gaat dan uit naar een sereen boek, want het is maar al te gemakkelijk om de sentimentele toer op te gaan. Toni Morrison is hierin geslaagd en heeft zich gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is zeker geen makkelijk boek om aan te beginnen, want de informatie wordt slechts met mondjesmaat en in schijnbaar willekeurige volgorde vrijgegeven, maar beetje bij beetje krijgen we zicht op het verleden van Sethe en wordt het kwaad ontsluierd. Het is lang geleden dat ik een boek in het Engels las en wellicht zijn me daardoor belangrijke dingen ontgaan en heeft de taalinspanning mijn aandacht afgeleid van de stijl, maar Beloved had me toch in haar greep.
Gelezen door: Tania Van Acker (3 boeken)
Citaat: "“Volwassen betekent niks voor een moeder. Een kind is een kind. Ze worden groter en ouder, maar volwassen? Wat moet dat eigenlijk betekenen? In mijn hart betekent het niks.”"
Al weken voor we op reis vertrokken, lag er een stapel te lezen boeken klaar. Bovenaan “Beminde” van Toni Morisson. Het boek speelt zich af in de tweede helft van de negentiende eeuw in de Verenigde Staten en het vertelt het verhaal van Sethe, een gevluchte slavin. Je komt maar beetje bij beetje te weten wat er gebeurd is, maar Morissons prachtige stijl trekt je wel vanaf de eerste zin binnen in een aangrijpend en verschrikkelijk verhaal. Ze dwingt je om traag te lezen, om terug te bladeren en elke bladzijde nog een keer te lezen. En ook na de laatste zin is het niet uit, dit verhaal over liefde, over beschermen en loslaten, over slavernij, vernedering en opstandigheid, over schuldgevoelens en hoop.
Na twee weken vakantie, had ik slechts één boek van de stapel gelezen. Maar wat voor één. Het ligt nu al klaar voor een tweede lezing, over vijf jaar misschien.
|
Reacties (0)Delen
|
Gelezen door: Marc L (70 boeken)
Het is van “The Sound and the Fury” van Faulkner geleden dat ik nog eens zo’n gedesoriënteerd gevoel had bij de lectuur van een boek. Je weet wel, dat je na 30-40 pagina’s nog geen benul hebt waar het eigenlijk over gaat. In dit boek begon het me zelfs pas na pagina 50 wat te dagen. En zelfs daarna bleef het voortdurend opletten, wie spreekt hier? Waar speelt het zich af, en wanneer? Vooral de vele magisch-realistische elementen in het verhaal maken die lectuur zeker niet gemakkelijk. Pas tegen het einde – na meer dan 250 bladzijden – wordt de verhaallijn echt duidelijk, en dat is toch behoorlijk laat.
Het verhaal zelf dan. Dat speelt zich af in Ohio, in de jaren 1860-1880, tijdens en kort na de Amerikaanse Burgeroorlog dus. Het milieu is dat van zwarte slaven, die officieel wel vrijgelaten zijn, maar in de praktijk nog altijd geknecht. Morisson zet 1 vrouw centraal, Sethe, die bijzonder traumatische ervaringen achter de rug heeft, zó traumatisch dat haar zicht op de werkelijkheid er helemaal door vervormd is. Op zich is het verhaal best interessant als gruwelijke en aangrijpende illustratie van de verschrikkingen van de slavernij.
Nog interessanter is hoe Morisson dit trauma ook laat doorwerken in de werkelijkheidservaring van Sethe; haar hele blik op de wereld en op haar eigen verleden is er door vertroebeld geraakt. Ik las ergens een treffende vergelijking met Proust, die beschreef (cultiveerde is een beter woord) zijn verleden door er een gedetailleerde, lineaire reconstructie van te maken (al merkte ook hij achteraf dat die niet zo betrouwbaar was). Bij Morisson wordt een verleden in horten en stoten, met veel “onlogische,” niet-lineaire elementen er in, als een weergave van een onverwerkt trauma. In die zin kan het verhaal echt wel boeien.
Alles bij elkaar blijf ik met een erg onvoldaan gevoel zitten: ik heb me door de 300 bladzijden geworsteld, ik denk dat ik er zicht op heb gekregen waar het over gaat, maar ik kan niet zeggen dat ik er plezier aan beleefd heb.
|
Reacties (0)Delen
|