Stijn Vercamer op 3 november 2009:Het is een typisch verhaal over de zogezegd amorele jaren ‘90, een verhaal zonder hoop. Zelfs in die mate, dat de mens zichzelf vervangt door een geavanceerde versie van zichzelf. Het boek heet daardoor shockerend te zijn. Dat komt ook door een aantal expliciet pornografische en bloederige passages.
Wellicht zijn die vaatjes bij mij al helemaal gevuld (of leeggetapt) omdat ik zowat alles heb gelezen van Brett Easton Ellis toen ik student was en de jaren daarna. American Psycho kan bijvoorbeeld tellen, op beide vlakken.
Houellebecq lardeert zijn roman met een hoop wetenschappelijke en filosofische passages. Die zijn vaak onderhoudend, maar meestal was ik ze snel beu en sommigen gingen gewoon diagonaal langs mijn netvlies. Ik vind: je bent ook niet verplicht om te lezen wat je overbodig vindt.
Hoewel ik dus over het algemeen wat ontgoocheld ben na het lezen van het boek, moet ik wel zeggen: onverschillig laat het mij niet. De verhaaltrein van hippies naar extremiteiten, van vrijheid naar totale versmachting, is goed opgebouwd en echt leuk om lezen. Ook doorspekt met wat zwartgallige, maar goede humor. Maar de voorspelbaarheid van een aantal plotwendingen en de al te grote uitvergrotingen van de hoofdpersonages Bruno en Michel waren er toch teveel aan.
André Oyen op 29 november 2007:Ik kan me neerleggen bij de bovenstaande commentaren. Toch misbruikt hij te veel het post mei '68 syndroom! Indien mei '68 niet bestaan had, zou Houllebeck nooit dit boek hebben kunnen en mogen schrijven. Mei '68, met al zijn voor én nadelen was nodig. Een auteur als Houllebecq mag een vlotte pen hebben, Celine had die ook en dat kan je niet bepaald een progressief of maatschappelijk geëngageerd schrijver noemen!
Elementaire deeltjes met zeer gemengde gevoelens gelezen, alle hypes ten spijt. Tim Spiessens op 27 januari 2006:Sta me toe toch even deze commentaar aan te vullen. Het verhaal gaat niet echt over deze twee broers, maar is mijns inziens een scherpe aanklacht tegen het verval van onze maatschappij, waar onder het mom van 'progressiviteit' en vooruitgang enkel en alleen kortstondig genot wordt nagestreefd en waar wij als mensen eigenlijk het totaalbeeld een beetje aan't verliezen zijn door te leven in ersatz-geluk. Een toenemend individualisme, waar ook onze samenleving sterk aan lijdt, wordt hier kenmerkend geschetst in de figuur van Bruno en de 'neo-hippie'-kliek waar hij in rondzwerft.
Los daarvan is het ook gewoon een schitterend geschreven boek dat naast een scherp maatschappelijk inzicht ook getuigt van grondige research.