Gelezen door: Marcus Bellen (1 boeken)
Ik noem dit het meest onderschatte boek van de twintigste eeuw. Deze veelgelaagde avonturenroman beschrijft op een indringende manier het leven van enkele grootgrondbezitters en hun overlevingsstrijd met rondtrekkende bendes in de Braziliaanse wildernis van de 19de eeuw.
Willemsen werkte 20 jaar aan de Nederlandse vertaling van deze totaalroman en mag hiervoor bedacht worden met een standbeeld. One-liners, kernachtige bespiegelingen, nieuwe woorden, pijnlijk nauwkeurige beschrijvingen van "evil minds" en "saints" geven je een sensationele leeservaring en dat allemaal in een meeslepende , haast poëtische taal.
Drie keer herlezen op vijf jaar tijd en er volgt nog een vierde keer. Dat geen enkele auteur van bij ons het ooit heeft over dit boek, doet bij mij de wenkbrauwen fronsen, en zegt toch iets over het kleine Vlaamse literaire wereldje.
De aanbidding van Claus, waarmee ik bijna dagelijks in onze 'kwaliteitskranten' geconfronteerd wordt, heeft bij sommige literaire critici en schrijvers blijkbaar geleid tot navelstaarderij en verblinding. Dat er onder hen waarschijnlijk exemplaren zijn die Guimaraes Rosa zelfs niet eens kennen, spreekt boekdelen. Als het zout zijn kracht verliest, waarmee zal men dan zouten?
Diepe wildernis, de wegen is zo'n krachtig en gezouten boek. Er zijn er die Lennon een groot musicus vinden, en er zijn er die eerder voor Bach kiezen. Guimaraes Rosa kan je de literaire Bach noemen. Wat een taalkracht, wat een zeggingskracht en vooral wat een inzicht in de menselijke natuur!
|
Reacties (5)Delen
|
5 reacties:Marcel Billen op 18 augustus 2013:Dit boek leest inderdaad als een lang liefdesgedicht. Daarom dat ik het ieder jaar met evenveel vreugde herlees. De commentaar van Marcus Bellen is nog even actueel. (Alleen, in de negende regel staat al jaren een t teveel. Storend.)
Michiel op 24 maart 2008:
Marcus Bellen is dus nog steeds een ijverig pleitbezorger van dit inderdaad prachtige boek, deze Sixtijnse kapel van taal (om dan ook maar eens een superlatief te gebruiken; deze keer is 'ie terecht..) Hij raadde het mij te lenen aan toen ik veertien was, nu zo'n zeven jaar geleden, en ik ben er nog steeds niet helemaal van bekomen. Merci, merci!
Sarah op 25 december 2007:
Ik ben het helemaal eens met Marcus Bellen. Wat een boek, wat een belevenis. Ik ben zojuist voor de tweede keer begonnen, direct nadat ik het het boek uitgelezen had. Geen enkel boek heeft mij ooit zo in zijn greep gehad. Een boek dat zich niet laat beschrijven, zou ik tien recensies schrijven, ik zou tien verschillende lagen kunnen belichten. De belangrijkste laag voor mij persoonlijk is dat het één groot liefdesgedicht is van bijna 600 pagina's. De vertaling is ook subliem!
Dit boek verdient zo veel meer lezers.
Guy Thijs op 21 februari 2006:
Diepe Wildernis is inderdaad een prachtig en meeslepend boek. Je moet eerst even wennen aan de compacte stijl, geef het daarom zeker niet op na een paar bladzijden!
Voor een prikje te koop bij DeSlegte.
Silvie op 28 november 2005:Waauw, wat een betoog. Ik geloof dat ik dit boek maar eens ga lezen. Bedankt voor de uitgebreide tip!