Gelezen door: Fons Mariën (201 boeken)

Onder Vrienden is verhalenbundel van de Israëlische auteur Amos Oz. Alle verhalen handelen over de mensen en het leven in een Israëlische kibboets in de jaren '50. Het dagelijkse leven, de onderlinge relaties die niet altijd zonder problemen zijn, het verschil tussen de (socialistische) principes en de praktijk van de mensen met hun eigen wensen die soms eens in botsing komen, bv. bij een jongen die in Italië wil gaan studeren en daarvoor toestemming nodig heeft van de kibboetsgemeenschap. De afzonderlijke verhalen vormen samen een geheel, zoals een novelle. Vrij boeiend als beeld van zo'n kibboets maar toch geen indrukwekkende lectuur. Oz heeft betere romans geschreven.

Gelezen door: Renilde (1 boeken)

Schitterende beschrijving van het type mensen in een Israëlische samenleving.

Gelezen door: Majo de Saedeleer (41 boeken)

Lezen vrouwen dan toch anders dan mannen? Ik vind Onder vrienden een literaire parel: treffende typeringen en beschrijvingen: het rake woord en geen één te veel. Bovendien getuigt het boek van een ontroerende mildheid en begrip voor mensen. Jacques Brel zong: 'On fait ce qu'on peut. Mais il y a la manière'. Tot nog toe interpreteerde ik die laatste zin altijd kritisch. Tijdens de lectuur van Amos Oz, werd mijn betere ik gewekt.

Gelezen door: Mia (100 boeken)

Citaat: "'s Ochtends vroeg, nog voor de zonsopgang, begint door het open raam het gekoer van de duiven tussen de struiken. De duiven maken een zacht, gelijkmatig, lang aanhoudend geluid waar ze kalm van wordt. Een zacht briesje waait door de toppen van de pijnbomen en onder aan de heuvel kraait een haan. Ver weg blaft een hond en een andere hond geeft hem antwoord."

Zo'n mooi boek! In acht verhalen word je meegetrokken in het leven op een kibboets in de jaren '50 van de vorige eeuw. Telkens krijg je een andere hoofdpersoon, die echter ook in de andere verhalen - als figurant dan - optreedt. De verhalen zijn eenvoudige tranches de vie, zonder een verlossend of verhelderend einde. Er spreekt een enorme eenzaamheid uit de verhalen, een ingehoudenheid, een gebrek aan genegenheid en warmte. Toch komt het kibboetsleven er niet echt negatief uit, meer als een verbleekte droom.

Een verbleekte droom? In de jaren '50 al? De verhalen zijn in 2013 uitgegeven, ik vermoed dat ze ook in die periode geschreven zijn. De verteller (de kibboets? Er staat soms 'we') kijkt terug, misschien wel met een vriendelijk mededogen: we hadden idealen, maar we waren ook gewone mensen die een gewoon leven wilden leiden.

En die idealen zelf? Achteraf bekeken was er geen plaats voor gevoelens, geen plaats voor een vrouw als gelijkwaardige partner, geen plaats voor zoveel menselijks...

Dit alles geschreven in een heldere, sobere taal. Een personage schrijft:" Ik wil dat je weet hoe ik elk woord waardeer dat je geschreven hebt, en nog meer, bewonder ik wat je niet geschreven hebt." (p35) Ze neemt me de woorden uit de mond.