Gelezen door: Marc Dilliën (135 boeken)

Citaat: "Jimmy had de leeftijd waarop hij zijn kleren al in het pashok ontgroeide, zijn schooluitstapjes begonnen steeds grotere happen uit het gezinsbudget te bijten. Met een beetje meeval voor Jimmy heeft ze evenveel verstand van wijn als ze heeft van eten klaarmaken en zuipt ze daar eender wat leeg, zou ze zelfs een bokaal op paardenpis getrokken krieken leegdrinken."

Martine Withofs verlaat samen met zoontje Jimmy haar alcoholverslaafde echtgenoot, wiens capriolen we konden volgen in De helaasheid der dingen. Zij begint een nieuwe relatie met Wannes en het nieuw samengesteld gezin plant een vierdaagse busreis naar het zwarte Woud.

Dan volgt een somstijds hilarisch verslag van de uitstap met spitante details over schranspartijen, Duitse shlagers en al wat komt kijken bij dat deel van Duitsland. De relatie tussen Wannes en Jimmy verslechtert en het is duidelijk dat Martine zal moeten kiezen tussen hen beiden.

Dimitri verhulst is een woordkunstenaar: de metaforen en de one-liners spatten van de bladzijden, soms lijkt het wel wat overdreven. Ook de relatie tussen Wannes en Jimmy kon intenser verteld worden. De laatste zes bladzijden van het boek zijn de mooiste die ik van de auteur gelezen heb.

Gelezen door: Katleen Van Landschoot (4 boeken)

Citaat: "'Hebben we nu alles mee?' Als je de ochtend voor hun vertrek hun valiezen bekeek leek het weinig waarschijnlijk dat Wannes en Martine iets 'niet' mee hadden. Voor elke broek was er een reservebroek mee de koffer in gegaan. Aangezien de Duitse keuken wijd en zijd geloofd en geprezen werd om haar intense vettigheid had Martine een hele reisapotheek transitvertragers en antidiarretica voorzien. En voor het geval de Germaanse schijterij werkelijk op volle kracht zou uitbreken had ze aan haar huisarts een voorschrift voor het strafste paardenmiddel op dat vlak gevraagd (...)"

Dit is een rauw boek. Er zit humor in - veel zelfs - maar het is vooral een psychologisch portret van een jongen met veel mensenkennis. Ook al is de achtergrond dat misschien niet, het relaas van de busreis naar het Zwarte Woud is heel herkenbaar. Dat is de sterkte van het boek. Vanuit herkenbare zaken neemt Dimitri Verhulst je mee en krijg je steeds meer te weten over Jimmy en zijn omgeving.

De laatste bladzijden zijn ontroerend mooi en lieten me met een krop in de keel achter. Een boek dat dat kan is het waard om gelezen en herlezen te worden.

Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Haar hele karakter was gebouwd op schaamte. Schaamte om haar afkomst, haar kleurloosheid, om haar zielenpoten van ouders, om haar diploma naad en snit , om haar miezerige baantjes, om haar zuipende echtgenoot, haar ongewenste kind, haar kop vol builen en blutsen, haar uitdijende lichaam, de treurige huurhuisjes die ze zich maar net kon veroorloven, de muizen die daar introkken."

Laat je niet in de maling nemen door de mooie titel De laatste liefde van mijn moeder, want integendeel tot Mevrouw Verona daalt de heuvel af is dit geen liefdesroman maar eerder een vervolg op De helaasheid der dingen. In De laatste liefde van mijn moeder vinden de gebeurtenissen die ertoe leiden dat zijn moeder haar tienerzoon op straat zet, hun weg naar de literatuur. Verhulst kleedt zijn eigen geschiedenis natuurlijk in een verhaal in, maar je ontkomt geen moment aan het gevoel dat de waarheid niet veraf is.

De laatste liefde van mijn moeder situeert zich begin de jaren '80. Martine Withofs heeft haar huwelijk met een dronken en gewelddadige echtgenoot opgeblazen en uit het vijftal minnaars Wannes gekozen om het opnieuw mee te proberen. Wannes Impens is geen cafézitter, heeft geen losse handjes, schikt zich in zijn lot als arbeider bij Volkswagen en gebruikt zelfs een druppel eau de toilette van Paco Rabanne achter zijn oren. Op het eerste gezicht lijkt hij zelfs bereid er Martines elfjarige zoon Jimmy bij te nemen, maar dat is buiten de eigenzinnige jongen gerekend.
Die pikt het niet dat Wannes hem opdraagt hem voortaan 'pa' te noemen. Hij besluit dan ook geen woord meer tegen de vriend van zijn moeder te zeggen. Wanneer ze gezellig (!) met zijn drietjes een weekje naar het Zwarte Woud op verlof gaan met Autocars Van Boterdael is het hek helemaal van de dam en swingen de spanningen de pan uit. Voor Jimmy blijft Wannes een vreemde, en voor Wannes is het ondenkbaar dat Jimmy een ansichtkaart naar zijn echte vader stuurt die hij betaalt.

De laatste liefde van mijn moeder (de titel slaat op de naam die Jimmy aan een parfum zou willen geven) is bij momenten hilarisch, maar net zo vaak bijzonder pijnlijk. Qua taal is de nieuwe Verhulst een tikkeltje zachter dan in de Helaasheid, maar wat achter dit meeslepende verhaal schuilgaat, blijft bikkelhard. Ook in dit verhaal zit een entertainende bioscoopfilm, maar hoe goed sommige mensen de verfilming van De helaasheid ook vinden, de taal en de humor van Dimitri Verhulst zijn voor mij onvertaalbaar naar Celluloid.

Gelezen door: Jeanne Tielen (151 boeken)

De problemen van een nieuw samengesteld gezin worden haarfijn uit de doeken gedaan. Met scherpe observaties schetst Verhulst de leefwereld van een 11-jarige jongen die zich schuldig voelt t.o.v. zijn eigen vader als hij enige affectie toont voor zijn stiefvader. Vlot eigentijds verhaal.

Gelezen door: leen de backer (109 boeken)

Raar dat ik dit boek als een pageturner las. De stijl beviel me wel met hier en daar een absurde noot maar met toch een ietwat te Vlaamse achtergrond. Primitief hier en daar en inhoudelijk een weinig uitgediepte pscychologie waar het gaat om de verhouding tussen Jimmy en zijn stiefvader. Het lijkt me weinig waarschijnlijk dat Jimmy zomaar op straat wordt gezet. Het einde van het boek komt ook zo abrupt. Je krijgt wel een goed beeld hoe Vlaamse busreizen naar het Zwarte Woud zich ontwikkelen.