Een echte leeservaring rijker! McEwan neemt je mee naar Chesil Beach waar Florence en Edward hun huwelijksnacht zullen doorbrengen. Op meesterlijke wijze vertelt McEwan hoe beiden zich voelen, wat ze denken, hun angsten, onzekerheden en vragen, verlangens en verwachtingen. En hoe het kan verkeren...
Ondertussen krijg je ook hun beider levensgeschiedenis mee. Het is ongelooflijk hoe McEwan op een 150-tal pagina's dit verhaal verteld krijgt.
7 reacties:TineH op 15 januari 2011:Heel mooi, alleen jammer dat het zo dun is. Je krijgt de tijd niet om er helemaal in te komen...
leesbeest op 20 april 2010:Ian Mc Ewan schreef een korte roman die alle ingrediënten voor een tragedie in zich heeft. Hij volgt tijdens een zeer korte periode zijn twee protagonisten van minuut tot minuut, vertelt met flashbacks over hun jeugd en afkomst maar verliest nergens de spanning in het boek.
Wanneer Florence zich uitkleedt en terugdenkt aan de bootreizen met haar vader:’het geritsel van kleren, het gerinkel van een riem die werd losgemaakt, of van sleutels of kleingeld’ dan wordt het boek plots meer dan het verhaal van een preutse tijd. Dan is er meteen een onderliggend gegeven, kindermisbruik. En dan wordt het boek ook een zeer interessant psychologisch portret van twee jonge mensen die elkaar nooit zullen begrijpen en er niet in slagen om de juiste woorden te vinden.
Meer dan over het stuntelige beleven van een huwelijksnacht gaat dit boek over de onmogelijkheid tot communiceren, over verkeerd begrepen signalen, de botsing tussen angst en lust en hoe één feit een heel leven kan veranderen.
Ik heb erg genoten van dit boek al denk ik dat je er toch al een zekere maturiteit moet voor hebben om het tenvolle te kunnen appreciëren
Hilde Van Hecke op 30 september 2009:
Je wordt echt meegesleept in het misverstand en begrijpt totaal niet hoe het zo ver kan komen!
Enkele woorden die niet gezegd worden en het drama is in de maak...
Fieke Van der Gucht op 16 januari 2008:Schitterend subtiel. Ik had voortdurend de neiging om de personages heel hard: "Zeg het dan toch gewoon" toe te roepen. Leuk dat een auteur me zo ver krijgt.
Kenneth Gijsel op 12 oktober 2007:
Een pareltje!
Hanne Van Herck op 20 juni 2007:
Eén moment, een paar woorden die niet gezegd worden en twee levens nemen een andere wending... Zelden een boek gelezen dat zo zuiver is, dat zo helder maakt hoe precair communicatie tussen geliefden (of mensen in het algemeen) is.
Liesbet Vreys op 3 juni 2007:
Zeer mooi, een pareltje om te koesteren. Er staat geen woord teveel, geen zin overbodig.
McEwan laat je meekijken, meevoelen met de personages. Hoe schrijnend het ook is...