Meesterlijk gecomponeerd drama dat me meteen naar adem deed happen. Een mysterieuze vertelling die zonder enige hapering meer dan driehonderd pagina’s lang door dendert als een trein zonder remmen: over liefde, haat, jaloezie, moord, vriendschap, wantrouwen; kortom, over alles wat des mensen is, de ziel ervan open pelt als een rijpe vrucht.
Alles draait om het monsterlijke, allesverterende spook van de oorlog die met zijn tentakels diep doordringt tot een eenzaam bergdorp en er het gezapige leventje van de bewoners overwoekert en verlamt.
Als graankorrels voor kippen gooit Claudel er af en toe wat diepzinnige gedachten tegenaan, maar die pik je op of laat je gewoon links liggen. Nergens zijn ze een storend element, nog minder komen ze alwetend over.
Dit boek waarin de treurnis en de ontgoocheling, de kommer en kwel van de verslaggever van dit wonderlijke relaas de hoofdtoon voeren, laat uiteindelijk de hoop levendig op een beter leven en een vredige toekomst voor hemzelf en zijn medemensen.
Ik kan slechts één toepasselijk woord verzinnen voor dit verhaal: subliem.
9 reacties:superwoman op 5 januari 2011:Het is al een tijdje geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar het is zeer zeker blijven hangen. De beste van Claudel die ik totnutoe heb gelezen.
johan op 15 november 2009:
Teleurstellend boek, te eenvoudig van stijl, middelmatige verteller, arme taal...
Het einde is wel goed maar dan heb je je eerst door 300 blz verveling moeten doorworstelen, heb echt een inspanning moeten leveren om het uit te lezen.
Ann Engelen op 5 november 2009:Dit is een van de mooiste boeken die ik de laatste tijd gelezen heb. Sommige schrijvers zijn eerder woordkunstenaars. Phillipe Claudel is er één van. De manier hoe Philippe Claudel woorden bij elkaar brengt is subliem. Ik wil dit boek zeker een tweede keer lezen.
Rita op 29 oktober 2009:
Een boek dat zo ontroert, heb ik zelden gelezen; en daarbij nog in een mooie taal geschreven, zelfs met een zeker spanning in de verhaallijn. Ik kan het alleen zo mooi niet beschrijven als in sommige reacties hierboven ...
Kathleen Van Steenkiste op 21 oktober 2009:Een roman die thema's zoals xenofobie, ontmenselijking, groepsdruk en -dwang, enzovoort
treffend weet te duiden in een heldere en mooie taal. Het was genieten!
Peter Geiregat op 20 juli 2009:Het verslag van Brodeck is het mooiste boek dat ik de voorbije jaren gelezen heb. Het is de enorme verdienste van Philippe Claudel om de lezer mee te sleuren in de draaikolk van de bladzijden.
Het verhaal danst voor je ogen. Het handelt over diepste krochten van de mens, de afkeer voor mensen die anders zijn. De personages zijn geloofwaardig en duidelijk getypeerd. Het verhaal houdt je tot het laatste woord in de ban. Claudel heeft gekozen voor een boek in het boek waarbij ik naar het einde toe trager ging lezen om de leeservaring langer te laten duren.
Dit boek heeft alles wat ik van een boek verwacht. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld en hieruit blijkt ook de charme van het boek. Je weet wat er gaat volgen, maar Claudel neemt je bij de hand over een pad dat door een literair landschap kronkelt. Het blijft ook nazinderen door de inhoud. Het verhaal biedt stof tot nadenken zonder dat de moraal de lezer (storend) tussen de ribben port. Het is voor mij een absolute aanrader!
Magda Ockier op 9 januari 2009:Ik lees het boek nu voor de tweede maal en steeds opnieuw ben ik getroffen door het mededogen van Brodeck, zijn liefde voor Emélia, haar/hun dochtertje maar ook door de figuur van Fédorine, het archetype van de zich wegcijferende wijze vrouw.
Philippe Claudel heeft een boodschap voor de mensheid, hij is wellicht een groot mens, maar ook een nog groter kunstenaar. Dank u wel Mijnheer Claudel. Schrijf a.u.b. nog veel diep doorleefde boeken.
Brodeck zegt: "Ik zeg je [Poupchette] dat er af en toe uit gruwelijkheid shoonheid, puurheid en gratie wordt geboren. [..] Ik zeg je dat de mooiste rozen soms opschieten uit een grond van ettervocht. Ik zeg je dat je de dageraad bent, de nieuwe dag, alle nieuwe dagen, en dat je mijn nieuwe kans en mijn vergeving bent. Poupchette, ik zeg je dat je heel mijn leven bent.
Thérèse Bekaert op 16 december 2008:Ik vond het fantastisch hoe hij de sfeer en het gevoel van de personages kan weergeven die enorme en verschrikkelijke emoties meegemaakt hebben. Zelf heb ik gelukkig nog geen oorlog persoonlijk aan de lijve meegemaakt, maar door hem kan ik me er wel in plaatsen.
Tim op 22 november 2008:
Ik geef je volkomen gelijk. Prachtige roman!
Claudel op zijn best. Persoonlijk vond ik het nog sterker dan Grijze zielen.