Huis van de Aanrakingen

Gelezen door: Agnes Poesen (291 boeken)

Ondanks het feit dat ik een fiere Vlaming ben heb ik altijd meer mijn gading kunnen vinden bij de Nederlandse schrijvers. Maar ja, in Vlaanderen maakte men op enkele jaren tijd toch wel een echte "cultfiguur" van Peter Verhelst zodat ik mij enigzins verplicht voelde om zijn nieuwste roman te lezen.

Ik ben eraan begonnen en na een 40- tal bladzijden en een slecht gevoel ... of ik nu echt niet meer mee was met de hedendaagse schrijfstijl... ben ik op zoek gegaan naar recensies over dit werk!? Het was voor mij een opluchting te mogen vaststellen dat menigeen het nogal moeilijk heeft om in deze chaos van woorden, historische gegevens, mythologie en wat alles nog meer... een lijn- laat staan een plot te vinden.

Gelezen door: Mark L (6 boeken)

Dit boek maakt het verhaal ondergeschikt aan de verbeelding en het oproepen van een dromerige wereld. Het is niet chronologisch en het lijkt alsof er flarden uit een andere wereld doordringen. De dromerige wereld, de mooie beeldspraak en het tastbare in Verhelsts schrijfstijl maakt dit een heel mooi boek; zoek je een verhaal of spanning, dan kies je dit boek niet, het gaat hier om taal, kleur, impressies.

Gelezen door: anne-marie dewachter (1055 boeken)

Een verhaallijn is er niet in te vinden... waarschijnlijk was dat ook niet de bedoeling. Nee, mij kan het niet boeien, een overrompeling van woorden, van gebeurtenissen, impressies, maar er gebeurt niks mee. Tenminste, zo ervaar ik het. Hiermee nog eens bewezen dat de Nederlandstalige hedendaagse literatuur en ik geen match made in heaven zijn.

Gelezen door: Katja Feremans (74 boeken)

Citaat: "We weten dat het geheugen niet gehoorzaamt aan geografische en chronologische wetten. Soms verstrengelen draden zich in ons hoofd, doen zich kleine elektrische ontladingen voor in de windingen, stroomstootjes die onverklaarbaar zijn, veroorzaken ze verlangens waarvan we de naam niet kennen.
"

De archeologische site van Zeugma, een Romeinse stad op de zijderoute tussen Antiochië en China. Met elke spadesteek door Tomoko Kidman en de andere archeologen, bij elk opgegraven stuk mozaïek of beeld, komen nieuwe verhalen vrij. Zo ook bij Peter Verhelst, alleen neemt hij brokstukken van het ene mee naar het andere en creëert een doolhof van sensuele vertellingen. Weinig houvast dus in deze ‘roman’ – of is het eerder een buiten zijn oevers tredend gedicht?
 
Hooguit het huisnummer/jaartal 1633 fungeert als een sluis tussen verhalen: over een huis met nummer 1633 waar Tomoko ingewijd wordt in het Japanse schaakspel; over Jean-Baptiste Tavernier, een Franse koopvaarder die menig bijzonder diamant uit het Oosten naar Europa bracht, en in 1633 een handelsmissie van Perzië naar India leidt; over de scheepsjongen Weltevree, die in datzelfde jaar aanspoelt op de kust van Korea. Korea, waar de uiterst getalenteerde pottenbakker vandaan komt die op het Japanse eiland Kyushu de eerste vazen in porselein maakt. En voor wie de geisha Ko Itten, die bij haar 81 minnaars bijzondere liefdestatoeages aanbrengt, een muze wordt.
 
Al deze personages zijn dragers van het verlangen om thuis te komen, en in die hoedanigheid zijn ze inwisselbaar. Daarom lijkt Verhelst ze soms ook in elkaars huid te laten kruipen. Verwarring troef dus. Maar om verhaspeling van chronologie en geografie, van droom en werkelijkheid is het de schrijver deels ook te doen. ‘Dromend lopen we een wereld binnen,’ schrijft Verhelst, ‘echter en meer de onze dan die van overdag, want als we ontwaken, voelen we uren later nog een verdriet dat zichzelf alleen kan kennen als kneuzing aan de achterkant van de ziel […].’ Dit soort weemoed spreekt voortdurend uit zijn poëtisch versluierd proza. Wie zich daarin kan vinden, zal merken dat deze verhalen, net als de geschiedenissen die door archeologen blootgelegd worden, ‘als gassen’ zijn. ‘We inhaleren en geloven.’