Gelezen door: Ann Horckmans (259 boeken)

Citaat: "Het telefoontje kwam om kwart voor acht, toen het buiten nog niet helemaal licht was; een kille motregen spetterde tegen de ruiten en legde een fijn waas over de skyline, waardoor niets meer helemaal scherp was en de daken en bomen een vage en geheimzinnige aanblik kregen."

In Het weerzien worden we geconfronteerd met de hechte vriendschap van drie mensen die in hun jeugdjaren lange tijd onafscheidelijk waren, mekaar dan jaren uit het oog verloren en nu weer samenkomen omdat een van hen ernstig ziek is. Tijdens de samenkomst in het Schotse buitenhuis komen alle herinneringen aan het verleden stuk voor stuk weer naar boven.

Ronduit prachtig hoe het verleden helemaal heropleeft doordat de herinneringen -doorheen het verhaal van enkele dagen in Schotland- worden verteld aan de man die op zijn sterfbed ligt, terwijl je hoofdstuk na hoofdstuk voelt hoe de zieke verder wegvalt, minder reageert en tenslotte sterft.
Het hoofdpersonage vertelt alles wat ze zich nog herinnert over hun heerlijke jeugd, over de goede en de slechte dagen en de zieke reageert hierop in stilte met zijn eigen gedachten over die perioden.

Het is een aandoenlijk verhaal over een onverwoestbare vriendschap, over een liefde die niet zo vanzelfsprekend is en over het ‘er zijn’ voor mekaar in moeilijke dagen. Het is een boek over de kracht van een thuis, die niet noodzakelijk de plaats is waar je gezin woont, maar wel de plaats waar je aanvaard wordt, waar je je goed voelt, waar je jezelf kan zijn.

Nicci Gerrard weet de lezer bij de keel te grijpen, aan het eind van het verhaal voel je je alsof je zelf ook echt iemand bent verloren. Aangrijpend en toch bemoedigend.

Gelezen door: Lydia (266 boeken)

Citaat: "Ik heb al eens geprobeerd je dit te vertellen, maar ik weet niet of je begreep wat ik bedoelde: het was voor mij alsof jij de allereerste was die echt naar me keek en die de persoon zag die ik wilde zijn. Ik voelde me erkend. Geen wonder dat ik verliefd op je werd, die allereerste keer dat ik je zag,toen je naar me lachte en aanbood een vogel voor me te schilderen. Tot over mijn oren verliefd, tot de dood ons scheidt. Nu gaat de dood ons scheiden."

Een heel mooi verhaal over drie mensen die als tiener veel met elkaar optrokken en hechte vrienden waren. Ze verloren elkaar uit het oog maar als één van de drie stervende is, staan ze hem bij in zijn laatste dagen. En dan worden herinneringen opgehaald.

Heel mooi en beeldend geschreven!