Gelezen door: Erwin Goegebeur (2 boeken)

Citaat: "Elke dag die voorbijgaat en elke nacht is weer een heuvel en weer een dal die de dood op ons veroverd heeft."

Black Box is de mooiste roman die ik dit jaar heb gelezen. Niet splinternieuw maar zowel inhoudelijk als qua taal ongelooflijk rijk en een aanrader voor wie niet per se een rechttoe, rechtaan verhaal wil. Het boek is een bundeling van brieven van een beperkt aantal mensen wiens levens met elkaar verweven zijn in een complexe, emotionele band, tegen de achtergrond van de duidelijk herkenbare situatie in Jeruzalem, Israël. Elke briefschrijver krijgt zijn eigen stijl, waarbij het vrouwelijke hoofdpersonage de mooiste metaforen en vergelijkingen uit haar (Oz') pen schudt die ik in jaren heb gelezen.

Gelezen door: Marc L (70 boeken)

Het leuke aan een brievenroman is dat je automatisch een heel dynamisch element in een vertelling kan steken, door de verschillende perspectieven (van de briefschrijvers) kan je informatie heel geleidelijk vrijgeven zodat de lezer pas na een tijdje (in sommige gevallen zelfs nooit helemaal) het volledige beeld kan reconstrueren. Dat is ook in 'Black Box' het geval, met in dit geval als extra bonus dat het om een spaak gelopen huwelijk gaat en je dus via de brieven, zoals in de zwarte doos van een vliegtuig kan nagaan, wat er misgelopen is.

In essentie confronteert Oz ons met de correspondentie tussen Ilana en haar vroegere echtgenote Alec, een Israelische oorlogsheld die intussen een gevierd academicus is geworden en zich gespecialiseerd heeft in religieus fanatisme. Dat laatste heeft een aardig kantje, want Ilana is inmiddels hertrouwd met een jonge, wat armtierige maar toch ambitieuze radicaal-joodse zeloot.

In de correspondentie komt ook de moeilijk opvoedbare zoon van Ilana en Alec aan het woord, net als een bijzonder cynische, ronduit racistische zakenadvocaat van Alec. Het is fascinerend om de interactie tussen deze personages te volgen; hun brieven gaan van smeekbeden en liefdes- of aanhankelijkheidsverklaringen, over scheldpartijen en religieuze tirades, tot perverse, achterbakse persoonlijke voorstellen.

Als lezer ben je automatisch geneigd je de vraag te stellen: 'Wie heeft er eigenlijk gelijk?' of, 'In wie kan ik me verplaatsen?' Oz neemt ons hier lelijk bij de neus: zo goed als alle personages hebben hun aantrekkelijke en hun afstotelijke kant, in 1 en dezelfde brief kan de stemming aardig wisselen. En zo laat Oz ons in het ongewisse. Dat getuigt van vakmanschap en mensenkennis, maar als lezer voel je je toch een beetje teleurgesteld.

Blijft nog de politieke boodschap die je er onvermijdelijk achter zoekt: Oz presenteert ons een niet zo fraai inzicht in de Israëlische maatschappij, waarbij opvalt dat vooral de religieus-radicalen er niet te best uitkomen.