De woestijn van de Tartaren

Gelezen door: Alain Uyttendaele (13 boeken)

Citaat: ""Arme Drogo," zei hij tegen zichzelf, en hij begreep wel hoe zwak dit klonk, maar al met al stond hij alleen op de wereld, en buiten hemzelf was er geen ander die van hem hield."

Buzatti brengt met stilistisch vernuft een verhaal dat een metafoor voor het leven is. Het gaat van start met de beschrijving van het begin van de militaire carrière van het hoofdpersonage dat tevens het begin van een veelbelovend leven zou moeten zijn. Na verloop van tijd blijken de hooggespannen verwachtingen echter één voor één niet ingelost te raken. Op het einde sterft de brave man op een even roemloze wijze als hij geleefd heeft.

Het boek toont de absurditeit van de mens die zijn bestaan bouwt op illusies. Geen spectaculair of opbeurend werk dus, wel een subtiel en ontroerend.

Gelezen door: Dimitri Vanpeteghem (1 boeken)

Citaat: "De tijd bleef lopen, zijn stille slagen scanderen steeds haastiger het leven, hij kan geen seconde stoppen, zelfs niet voor een terugblik. "Stop, stop" zou men willen schreeuwen, maar men begrijpt dat het zinloos is. Alles vlucht weg, de mensen, de seizoenen, de wolken; en zich vastklampen aan stenen, weerstaan aan de toppen van klippen helpt niet, uitgeput openen de vingers zich, de armen verslappen, en men wordt meegesleept door de stroom, die traag lijkt maar nooit ophoudt."

Dit boek beschrijft in metaforische stijl het leven van rond de 30 jaar, wanneer men een monotone kantoorjob heeft en het erop lijkt dat dit eeuwig zal duren. Kantoor wordt fort, bureaucratie wordt militaire code en men wacht op het grote gloriemoment dat nooit komt, het ultieme gevecht met de Tartaren. Wanneer men plots beseft wat dat inhoudt ligt een heel mensenleven achter de rug.

Een boek vol melancholie en poëzie. Uitstekende lectuur voor op de trein die ons leidt naar het kantoor.