Gelezen door: Dirk Similon (135 boeken)

Citaat: "De kans dat een analfabete, die in de jaren zeventig in Soweto opgroeit, op een dag samen met de Zweedse koning en de premier opgesloten zit in een aardappelvrachtwagen, is statistisch gezien een op vijfenveertig miljard zevenhonderdzesenzestig miljoen tweehonderdtwaalfduizend achthonderdtien. Wat is uitgerekend door eerdergenoemde analfabete."

Té gek boek! De schrijver houdt het het hele boek uitermate consequent vol om continu uitermate grappige opmerkingen, quotes, gedachtengangen, situaties en personages te verzinnen. Zelden zo gelachen met een boek. Achter alle kolder en absurde toestanden hekelt de schrijver zowel monarchisten als republikeinen, de kernwapenwedloop en de koude oorlog, het fascisme en de apartheid, intelligentie en gezond verstand, enzovoort... noem maar op, het komt aan bod. Ik zou het bijna anarchistische literatuur noemen.

Gelezen door: Peter Geiregat (479 boeken)

Citaat: "Ik geloof dat mijn schaar in je been zit. Die wil ik terug."

Dit tweede boek van Jonas Jonasson is in veel opzichten een opvolger van zijn debuut. Het stramien van het boek is hetzelfde en de humor deed me bij herhaling glimlachen. Hij neemt ons mee op sleeptouw. De avonturen van Nombeko zijn zelfs nog ietsje boeiender dan de avonturen van de honderdjarige Alan.

Het begint allemaal in Zuid-Afrika. Nombeko werkt er in een latrine, maar al snel groeit ze door tot leidinggevende. Als ze in contact komt met een crimineel die er -zonder haar toedoen- het loodje bij legt, steelt ze toch maar zijn diamanten die ze heeft zien glinsteren in zijn mond. Ze wil naar de bibliotheek van Pretoria, maar daar komt ze nooit aan want ze wordt aangereden door een dronken ingenieur. Op het voetpad nota bene. Toch wordt ze veroordeeld omdat ze op een voetpad liep dat voorbehouden was voor blanken. ze kan haar schulden niet betalen - zonder argwaan te wekken. Ze geeft toe aan het voorstel van de rechter om haar schulden af te betalen door voor de ingenieur te werken.

Tweede gelijkenis met zijn debuut: de ingenieur werkt aan zes atoombommen voor de regering van Zuid-Afrika. Vele jaren later zijn de atoombommen klaar, er zijn er zelfs 7. Het leven van Nombeko is in gevaar, want nu bommen klaar zijn, weet ze teveel staatsgeheimen. Ze sluit een deal met de mossadagenten om te ontsnappen in ruil voor de zevende atoombom (en 10 kg antilopenvlees). Door een mix-up (?) tussen de bom en het vlees komt ze in het bezit van de atoombom en een soort van roadmovie begint als ze de tweeling Holger 1 en 2 leert kennen. De één wordt een nagel aan haar doodskist (1= dom en republikein, 2 bestaat officieel niet en wordt haar vriend). Ze slaan de bom op in een pand, maar de politie doet een inval in het pand. Ze vluchten met de bom die niemand wil. Na verschillende pogingen om de bom te overhandigen aan de regering of de koning komen ze in een vervelende situatie terecht. Holger 1 ontvoert de koning en de premier en wil de bom tot ontploffing brengen om het koningshuis te doen vallen.

Ook dit avontuur krijgt zijn wendingen en het boek eindigt met een knipoog naar de drie Chinese meisjes die Nombeke tijdens haar opsluiting bij de ingenieur heeft leren kennen. Het verhaal dendert met veel humor over de bladzijden en als lezer wilde ik steeds maar teruggrijpen naar dit boek om verder te lezen. Hier en daar een langdradige scène neem ik er dan graag bij. Pretentieloos amusement, maar dan wel om duimen en vingers vanaf te likken.