Gelezen door: Dirk Similon (135 boeken)

Citaat: "Waarschijnlijk bevond zich in Haida's hersenen een speciaal voor de snelheid van zijn denken aangelegd racecircuit, waarop hij af en toe voor een bepaalde tijd zijn gedachten op volle toeren moest laten draaien. Als hij dat niet deed - als hij in een lage versnelling door bleef sukkelen om klungels als Tsukuru gezelschap te houden -, zou zijn denksysteem misschien oververhit raken en beginnen te haperen."

Tegenover het literair geweld van de trilogie 1q84 is dit een erg ingetogen boek. De hoofdpersoon lijdt onder de plotse en onverklaarbare wijze waarop hij uit een erg intieme en hechte jeugdvrienden-groep verstoten werd. Hij is een eenzaat geworden die zijn eigen leven maar kleurloos vindt. Zijn trauma verhindert hem intense, langdurende relaties aan te gaan. Na vele jaren overtuigt een vriendin hem op zoek te gaan naar de reden van zijn uitstoting. Het erg rechtlijnige verhaal, van bij de eerste bladzijden weet je waarom het draait, kent verrassende wendingen en gebeurtenissen. Ondanks de vele donkere passages en de fatalistische houding van het hoofpersonage boeide dit boek mij van begin tot einde.

Gelezen door: Peter Geiregat (479 boeken)

Citaat: "Het menselijk hart is een nachtvogel. Het wacht stilletjes ergens op en als de tijd gekomen is vliegt het in rechte lijn erop af."

Murakami perfectioneert in dit verhaal zijn stijl. Een volkomen realistisch verhaal wordt doorspekt met 'indrukken' uit een andere wereld. Tsukuru Tazaki krijgt als 16-jarige te horen dat hij niet meer welkom is bij zijn vrienden. Voordien waren Tsukuri en de rooie, de blauwe, witje en zwartje onafscheidelijk. Zelfs toen Tsukuru naar Tokyo ging om te studeren bleef de band hecht. Tot er iets gebeurde. Zestien jaar later heeft Tsukuru een relatie met Sala. Zij stimuleert hem om zijn vrienden van destijds terug op te zoeken en uit te zoeken waarom ze hem verstoten hebben. Dit is één van de beste boeken van Murakami. De schrijfstijl is zoals vanouds. Eens de personages geschetst zijn neemt het verhaal de lezer op sleeptouw om pas 300 bladzijden weer los te laten. Een aangename leeservaring!

Gelezen door: Marita Schaukens (140 boeken)

Citaat: "Het leven is als een ingewikkelde partituur, dacht Tsukuru. Met zestiende noten, en tweeëndertigste noten,en heel veel vreemde symbolen, en vol notities waarvan de betekenis onduidelijk is. Het is onbegonnen werk om zoiets zonder fouten te lezen, en ook als je dat wel zou kunnen en erin zou slagen om dat feilloos in muziek om te zetten, dan nog is het helemaal niet gezegd dat de mensen de betekenis ervan zullen begrijpen of waarderen. Het is helemaal niet gezegd dat zoiets mensen gelukkig zal maken. Waarom moet menselijk gedrag zo gecompliceerd zijn?"

De bovenstaande gedachten heeft het hoofdpersonage -niet toevallig een bouwer van stations en liefhebber van klassieke muziek- naar het einde van de roman, als hij, zesendertig jaar oud geworden, heeft gezocht naar de reden van de plotse breuk met de vier vrienden uit zijn jeugd. Tsukuru is sinds dat voorval half dood, emotioneel en sociaal. De roman begint met de ontstellende eerste zin die een lezer meteen naar de keel grijpt: 'Vanaf juli van zijn tweede jaar aan de universiteit tot januari van het jaar daarop was er geen moment van zijn leven dat Tsukuru Tazaki niet aan de dood dacht.' De ontmoeting met de 2 jaar oudere Sala is een motorisch moment in die fatalistische levenshouding van Tsukuru, want zij zet hem aan de pijn niet uit de weg te gaan, maar naar de oorzaak te zoeken. Op die manier ontmoet hij opnieuw zijn oude vrienden en elk van hen licht een tipje van de sluier op. Tsukuru is een man die het moeilijk heeft om gedachten onder woorden te brengen en die daarom niet altijd langdurende relaties heeft. Wordt het uiteindelijk met Sala iets?

Gelezen door: Ann Horckmans (259 boeken)

Citaat: "Vanaf juli van zijn tweede jaar aan de universiteit tot januari van het jaar daarop was er geen moment van zijn leven dat Tsukuru Tazaki niet aan de dood dacht. Gedurende die tijd werd hij twintig en dus officieel volwassen, maar die gewichtige dag had geen speciale betekenis voor hem."

Een boek van Haruki Murakami is altijd een waar genot. Zo ook De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren: een boek met enorm veel diepgang, emotie, eenvoud. Murakami is een kunstenaar die in bescheiden bewoordingen gecompliceerde situaties benadert. Heerlijk om te lezen en te herlezen, een boek om van te genieten.

Gelezen door: AS-V (17 boeken)

Citaat: "Misschien ben ik wel echt dood, ging het opeens als een flits door hem heen. Toen zijn vier vrienden vorig jaar zomer weigerden zijn bestaan nog langer te erkennen, had de jongen die Tsukuru Tazaki heette in feite zijn laatste adem uitgeblazen."

Murakami op zijn best, zoals altijd! Een vleugje humor met een snuifje tragedie. Minder zweverig en magisch dan bv. 'IQ84' maar heerlijk om je in de realiteit van dit boek te verliezen.