Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Dood zijn is een vergezicht/ Dat niet dichterbij kan komen./ Dood zijn is dat je niets meer weegt/ En hoe ondraaglijk dat is./ uit Tranen"

Rommert Boonstra (Groningen, 7 april 1942) is een Nederlands fotograaf en dichter en was schouwburgdirecteur en kunstcriticus tot hij, daarin bijgestaan door een zware, maar gelukkig tijdelijke verlamming en een nieuwe maar eeuwige liefde, het besluit nam om zelf kunst te gaan maken. Sedertdien werkt hij aan geënsceneerde foto's, objecten, gedichten en een dagboek. De foto's zijn wereldwijd te zien geweest. Gedichten van zijn hand verschenen in o.a. 'Avenue', 'De Gids' en 'De Tweede Ronde'. Hij wordt beschouwd als een van de grondleggers van de geënsceneerde fotografie in Nederland. Een voorbeeld hiervan is de uitgave Natura ex machina.

Zijn poëzie ontstaat vaak tijdens het maken van wandelingen. Het landschap, vaak dat van Bourgondië, staat centraal in zijn werk. Ook zijn commentaar bij zijn foto's is van dichterlijk gehalte. Hij debuteerde met de bundel Het scheppen van een nutteloos verleden, Manteau, Antwerpen, 1985 en publiceerde ook nog De geschiedenis van het vergeten, Triona Pers, Houwerzijl, in 2001. In 2012 verloor hij zijn vrouw aan kanker. Hij probeerde haar ziekte, het overlijden en de maanden daarna te vatten in gedichten en foto's. Het zware ervan, maar ook het luchtige. Het absurde en het schrijnende. Het resultaat is een boek over 'de mooiste vrouw van Rotterdam' dat een zeldzame openheid uitstraalt.

De mooie rooie bevat 30 gedichten en 32 foto’s. Toen Henriette ziek werd, heeft het schrijven en fotograferen Rommert door het moeilijke proces geholpen. Tot na haar dood is hij daarmee doorgegaan. Hoe maak je thema's als ziekte en dood draaglijk? Lichtheid en zwaarte worden mooi door elkaar, vindt Rommert. En daarvoor moet er ruimte zijn voor speelsheid. En juist die speelsheid maakt deze bundel zo beklijvend. De mooie rooie vrouw is overal aanwezig, heel de bundel door in woord en beeld, stralend blij, ernstig...
In het gedicht Het niets stelt de dichter dat de vrouw voorgoed een deel van hem is en dààr kan niemand ook maar één ogenblik aan twijfelen. Deze toch wel bijzondere bundel is zovele dingen in één: liefdesverklaring, rouwmonument, afscheidsrede enz. Persoonlijk vind ik het wel mooi dat iemand zo intens met liefde, dood en rouw durft en kan omgaan.