Gelezen door: Rony Borghart (107 boeken)

Citaat: "Ik wilde eigenlijk liever, om eenreden die niemand aanging, min of meer onopgemerkt blijven en daar ik aan Ginevra Fanshawe gekoppeld was, op mijn arm de dierbare druk voelend van eenzelfde bepaald niet ongewichtig lichaamsdeel van deze engel - ze blaakte nog steeds van gezondheid en ik kan de lezer verzekeren dat het geen kleinigheid was de last van haar welvarendheid te dragen; in de loop van die warme dag verzuchtte ik meer dan eens dat ze wel wat minder rijkbedeeld had mogen zijn - maar omdat ik haar had, zoals ik zei, probeerde ik me haar te nutte te maken door haar steeds tussen mezelf en monsieur Paul te schuiven..."

Een oude roman geschreven halfweg de 19de eeuw (1853). In het 1ste hoofdstuk maakt de lezer kennis met de 14-jarige Lucy Snowe die logeert bij haar peettante in Bretton (Engeland) waar zij samen is met Polly Home, een jonger, moederloos meisje wiens vader weg moet voor een lange reis en Graham, de zoon van de tante. Van daar wordt Lucy’s levensloop, die niet over rozen gaat, gevolgd in een chronologisch verhaal. Op 23 jarige leeftijd komt zij totaal verarmd terecht in Villette, de hoofdstad van een klein land, waar zij eerst kindermeid en later lerares Engels wordt in een school voor jongedames (demoiselles). Het verhaal gaat over het leven in dit pensionaat, over het leven in de stad, over het leven in de betere kringen, over liefde – liefde die beleefd wordt met en liefde die beleefd wordt zonder fysische begeerte-, over geloof, … En er gebeuren dingen in het boek, maar niets buitengewoons.

Het maakt in de eerste plaats een psychisch portret van de hoofdpersonages. Het is geen autobiografische roman, maar de omgeving waarin het zich afspeelt is gebaseerd op het verblijf van de schrijfster als lerares in Brussel. En Brussel is zeer herkenbaar in het werk hoewel haar respect voor België niet erg groot is. Getuige de naamgeving. Ons land is Labassecour (het hoenderhof), de hoofdstad “Villette”, de haven “Boue-Marine” (Oostende), de kroonprins “Le duc de dindonneau” (Leopold II). Het boek geeft wel een prachtig beeld van hoe er anderhalve eeuw terug aan toe ging in onze hoofdstad. En het is vooral heel mooi geschreven, met ellenlange zinnen die in de hedendaagse literatuur zeldzaam zijn geworden, met mooie beschrijvingen over kleine dingen, met sfeerschepping onder meer door gebruik van Franse uitdrukkingen in een Engelse tekst.

Het is een trage roman. Heerlijk onthaasten.