Als ik wakker word ga ik dood

Gelezen door: Ann Horckmans (259 boeken)

Citaat: "Een plus een is twee, zei ik. Vader keek me trots aan, stak zijn duim omhoog en knipoogde. Moeder was nog aan het nahijgen. Het was moeizamer gegaan dan eerst gedacht, moest ook de gynaecoloog toegeven. De opening was er wel, maar tijdens het persen was het toch bijna misgelopen: ze had zo hard moeten werken dat ze bijna was ingestort. Met vereende krachten hadden de dokter, een uitermate mooie vroedvrouw en mijn vader haar aangemoedigd, aangepord, toegefluisterd en gesmeekt om niet op te geven."

Een zeer merkwaardige novelle over een 24-uren-leven. Na de geweldige thrillers van de schrijver was het een beetje afwachten hoe hij zou omspringen met romanschrijven. Als ik wakker word ga ik dood is dan ook een verrassend, origineel verhaal dat -net als de thrillers van Bart Debbaut- vlot en heerlijk snel leest. De schrijver heeft een prachtige schrijfstijl die de inhoud van het verhaal mooi benadrukt. Geen overbodige woorden, geen overbodige hoofdstukken, pure realiteit bij een toch zo onwaarschijnlijk onderwerp. Bart Debbaut is niet alleen een krachtig karakterschetser, maar heeft ook talent om het innerlijke van de menselijke geest naar boven te halen. Na het lezen van het boek vond ik het eerst zonde dat het zo'n kort verhaal was. Later bedacht ik echter dat net de lengte van het verhaal benadrukt hoe kort het leven van deze man geweest is. Korte hoofdstukken, korte zinnen, korte ontmoetingen... Je durft echt niet traag te lezen uit angst het leven van het hoofdpersonage nog in te korten. Je wordt gewoon gedwongen op je uurwerk te kijken terwijl je aan het lezen bent... Onvoorstelbaar dat een schrijver van succesvolle thrillers het aandurft te beginnen met een totaal ander genre en hierin dan ook nog op een briljante manier slaagt.

Gelezen door: Peter Geiregat (479 boeken)

Citaat: "Wat me evenwel het meest deed schrikken was het geplastificeerde papiertje dat aan een touwtje om zijn nek hing. Aan de ene kant een afbeelding van een kip, aan de andere een tekstje dat me kippenvel bezorgde."

De geboorte van Frederik is tot in de puntjes voorbereid, want Frederik is een speciaal kind. Hij is een ééndagsmens: hij heeft maar 24 uur om iets van zijn leven te maken. Iedere 18 minuten wordt hij een jaar ouder. Als lezer moet je willen 'meegaan' in dit leuke en originele uitgangspunt. Van bij de geboorte kan Frederik zien en beschrijft hij dingen die hij eigenlijk niet kan weten. Ook in zijn verdere leven, baseert hij zich op kennis die 'aanwezig' is. Frederiks eerst grote ervaring is het contact met de vroedvrouw, Ellen. Van bij de geboorte ziet hij haar wel zitten. De beslissingen van zijn ouders vindt hij maar zus en zo. Ook zijn oma kan hij maar matig appreciëren. Bij de buren maakt hij kennis met Valérie die een stukje Mozart voor hem op viool speelt. Eerst smelt hij voor dit meisje, maar een half uur later vindt hij haar maar een tuttebel. Hij is dan ook 2 jaar ouder en nadert zijn puberteit. Even later maakt hij ruzie met zijn ouders en loopt weg. Op zoek naar de zee ontmoet hij Jimmy (autistisch) en Edgard (kattenbeul). Beide ontmoetingen lopen niet zo goed af. In een kerk ontmoet hij Willem die hem enkele wijsheden meegeeft. Vrouwtje 'Theelepel' en Marijke met het glazen oog zijn ook twee zonderlinge figuren die hij ontmoet op weg naar zee. Als hij de zee bereikt is zijn geluk van korte duur. Twee zusjes, Manon en Merel mogen niet met vreemde mensen praten. Zijn ontmoeting met de opa van de meisjes is het zoveelste bewijs dat hij niet veel zal missen. Het leven lijkt toch maar een aaneenschakeling van teleurstellingen en rare ontmoetingen. Als hij op het punt staat om zich te bezatten, krijgt hij ruzie met de barman. Hij druipt af naar een andere bar en ontmoet er niet alleen Catwoman, maar ook Ellen. Is dit de zinvolle ontmoeting waar Frederik op hoopte? In iedere geval de tijd dringt... Dit is een korte maar krachtige roman. De stijl is rechttoe rechtaan waardoor het boek een beetje aan genialiteit mist. Toch blijft dit een leeservaring die blijft nazinderen wegens de confrontatie met ons eigen leven en hoe we met 'onze' tijd omspringen.