Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "'We zitten in een land met vuile, corrupte mensen. Er valt hier niets te verbeteren. Als we de boel een beetje hebben opgeknapt en weggaan, wordt het weer net zo'n shitzooi als daarvoor.' "

Paolo Giordano (1982) kende met zijn debuutroman, De eenzaamheid van de priemgetallen uit 2008, een indrukwekkend internationale succes. Maar buiten de titel vond ik maar bitter weinig indrukwekkend aan dat boek. De hype leek me niet helemaal terecht.
In Het menselijk lichaam volgt hij een regiment van het Italiaanse leger dat wordt uitgezonden naar Afghanistan. Amerika vecht daar met zijn schoorvoetende bondgenoten de langste oorlog uit zijn geschiedenis uit, een oorlog waarvan de zin meer in politieke retoriek lijkt te vinden dan in concrete resultaten, een oorlog met voornamelijk verliezers. Gordiano tekent heel goed zijn personages en roept ook een heel aanvaardbare sfeer op die er heerst aan het front. De jonge kerels praten over seks, halen flauwe grappen met elkaar uit en vervelen zich; sommigen spuiten en slikken wat ter ontspanning. Giordano laat herkenbare types de revue passeren: het moederskind dat ervan droomt het op zijn missie eindelijk eens sex te hebben, de macho met veel praat en een beladen sekspalmares, een luitenant die draait op antidepressiva enz.

In het leven van bijna allen speelt op de achtergrond de liefde of het ontbreken ervan een vernietigende rol. Na Afghanistan is niets meer zoals het was in het leven van adjudant René - in zijn hoofd heeft iemand alles stiekem anders ingericht. Zelfs zijn bijbaantje als gigolo trekt hem niet meer. Oorlogen beginnen vaak pas nadat ze zijn opgehouden. Adjudant Antonio René komt lichamelijk ongeschonden terug van een missie in Afghanistan, waarbij vijf van zijn mannen zijn omgekomen. Met een meedogenloze discipline kom je elk verdriet te boven, weet hij. Terug in Italië plant hij zijn dagen daarom boordevol: geen seconde tijd voor getob. Maar in het hoofd van de adjudant is het een warboel. Een van de taken die hij zichzelf heeft opgelegd, is een bezoek aan de nabestaanden van de gesneuvelde soldaten.
Het menselijk Lichaam is een heel sterk en ontroerend boek waarmee Paolo Giordano zichzelf overtroffen heeft.

Gelezen door: Greet Van Herpe (1 boeken)

Gewoon fantastisch!

Gelezen door: ineke Albers (4 boeken)

Drie jaar na De eenzaamheid van de priemgetallen schrijft Giordano weer zo prachtig boek. Deze keer gaat het over een groep militairen die op missie naar Afghanistan worden gestuurd. De omstandigheden daar zijn primitief de soldaten houden zich bezig met internetten met het thuisfront wat sport en verder is er niets. Het is wachten totdat er iets gebeurd. Luitenant Allessandro Egitto, is legerarts, maar worstelt met zijn verleden en is verslaafd aan depressiva. Adjudant René, is veteraan maar ook een gigolo als hij niet op missie is. Deze missie gaat hij in met een dubbel gevoel. Korporaal Ietri en korporaal Cerdena zijn vrienden. Ietri is een moederskindje en heeft geen ervaring met vrouwen. De karakters van al deze mensen, de worstelingen, achtergronden, het verleden. echt alles wordt op prachtige manier beschreven. Totdat ze op missie worden gestuurd. Ze moeten 30 Afghaanse chauffeurs begeleiden door vijandelijk gebied waar de Taliban heerst. Deze missie is uiterst gevaarlijk en zijn tot het uiterste gespannen. Tijdens deze missie gaat het vreselijk mis. Ze komen op een bermbom terecht. De verbijstering, verdriet en angst is groot. Het gebeurde wordt op zo'n nauwkeurige manier beschreven je voelt met de jongens mee. Wat is oorlog toch complete waanzin. Het boek houd je in de greep je kan het niet wegleggen. Klasse!

Gelezen door: Ka Vee (51 boeken)

Citaat: "Ze zijn gesneuveld omdat ze een fout hebben gemaakt. Zij hebben een fout gemaakt. Ik heb een fout gemaakt door ze daarheen te sturen. En u staat op het punt er ook eentje te maken door in uw rapport een versie op te schrijven die niet eens in de buurt van de waarheid komt, de complexiteit van de waarheid. Want laten we wel wezen, mevrouw, u begrijpt geen bal van wat oorlog is."

De cover van een boek is voor mij belangrijk. Deze cover vind ik zeer mooi, maar hij zette mij wel volledig op het verkeerde been. Ik dacht veel, maar zeker niet dat het om een boek over oorlog zou gaan. Het enige dat er naar refereert -en dan nog maar als je weet waarover het boek gaat- is de schuingeplaatste baret op het hoofd van Alessandro Egitto (ik vermoed dat hij het is op de foto).

Voor mij zijn er twee hoofdpersonen in het boek. Als eerste is er Alessandro Egitto, hij is legerarts in een militair kamp in Gulistan, Afghanistan. Er arriveert een nieuw peloton van 27 man o.l.v. Antonio René, de tweede hoofdpersoon. Beide personages worden nogal stereotiep neergezet, alle andere personages trouwens ook, maar dit doet niets af aan hun geloofwaardigheid en menselijkheid. Integendeel, het versterkt de idee van een kleine maatschappij binnen de afzondering van het kamp, een groep mensen die met elkaar moet leren omgaan en probeert er het beste van te maken.

Egitto kampt nog met de demonen van een uiterst onaangename opvoeding, en kan niet zonder zijn pillen, die hem afvlakken en elke emotie onderdrukken. Hij laat zich domineren door zijn zus en door een vroegere vriendin, Irene, die hij terug ontmoet in het legerkamp. Dit zal later nog onvoorziene gevolgen krijgen. René is een afgetrainde, uiterst gedisciplineerde luitenant, die erg zorgzaam en verantwoordelijk is voor zijn jongens in het peleton. Hij zou letterlijk voor hen door het vuur gaan.
Dan hebben we Cederna, de eeuwige macho die iedereen die ook maar iets van zwakte vertoont op de kop zit. Ietri (Maagdelijn) is z'n beste maat en laat zich gewillig op z'n kop zitten. Martioli wordt door iedereen gepest, en hij ondergaat die rol ook gelaten. En Zampieri, de enige vrouwelijke soldaat, moèt toch wel lesbisch zijn om zich in zo'n groep jonge kerels te kunnen handhaven.

Waarom kiezen deze jonge mensen voor dit leven, wat drijft hen in de armen van die "vuile" oorlog van de taliban, welke frustaties en gevoelens leiden tot deze extreme keuze? En dit is nu juist de sterkte van dit boek, Giordani ontleedt z'n personages messcherp, maar niet zonder mededogen. Hij toont lafheid naast heldenmoed, tederheid naast onverbiddelijkheid, zorgzaamheid naast gruwelijkheid, en dat snijdt erin, en hoe!
Als het peloton op z'n eerste missie vertrekt gebeurt het onnoembare. Er vallen slachtoffers, en niemand kan zich nog verstoppen, letterlijk noch figuurlijk. Deze gebeurtenis verandert het leven van iedereen, de nodige lessen worden getrokken, en ook dit wordt prachtig beschreven in het laatste deel van het boek. Giordano heeft mij overtuigd, dit is geen klein talent, dit is schrijverschap! En zeggen dat ik De eenzaamheid van de priemgetallen nog niet gelezen heb...