Gelezen door: Dennis P. (770 boeken)

Citaat: "'Overal waar je schepen hebt, heb je ratten. Overal waar je pakhuizen hebt, heb je ratten. Waar onze soort gedijt, gedijen ratten ook. Ratten zijn intelligente schepsels. Je zou kunnen zeggen dat ze onze schaduw zijn. Ja, ze consumeren iets van het graan dat wij lossen. Ja, er is verspilling in het pakhuis. Maar er is over de hele linie verspilling: in de velden, in de treinen, op de schepen, in de pakhuizen, in de opslagkamers van de bakkers. Het heeft geen zin je druk te maken over verspilling. Verspilling hoort bij het leven. '"

Simon en David, een oude en jonge man komen in het midden van de nacht aan in een Spaans havenstadje. Ze vinden geen slaapplek en moeten noodgedwongen onder ijzeren platen schuilen. Het is de Bijbelse geboorte van hun nieuw leven. Niet veel later ontmoeten ze de moeder van het kind, Inès en haar bijbehorende "bewakers". De jonge David is een vreselijk kind, maar het herbergt goddelijke kwaliteiten. De opvoeding verloopt niet van een leien dakje.

Een nieuwe Coetzee, een nieuw verhaal waarin een zekere vorm van kolonisatie aan de kaak gesteld wordt. Met behulp van de Bijbel en Don Quichote maakt Coetzee een nieuwe Jezus-Genesis. 
Het is heerlijk om te zien hoe de meester elemenen gebruikt, verdraaid of uitgevonden heeft. Voortdurend balanceer je tussen de vraag of het om een echte Jezus gaat, danwel een verwend kind. Het kaart tevens ook de problematiek aan van het leven in een nieuwe omgeving. De oude man die er de grootste moeite mee heeft, maar zich aanpast en het kind dat z'n draai vanzelf vindt, maar koppig blijft volhouden niet op z'n plaats te zijn. Een chiasme om u tegen te zeggen. 

Verder zie ik er ook een commentaar op de huidige opvoedcultuur in: die van laisser-faire. De goddelijkheid van het kind en dus zijn inherente kwaliteit om foutloos te zijn komen tot absurde hoogtes in dit boek. 
De personages zijn niet echt likeable, maar toch doen ze wat met je. Wellicht heeft hun menselijkheid en ontuigesproken verleden daar wat mee te maken. Er wordt veel ongezegd gelaten, het nieuwe leven vergt immers het vergeten van oude herinneringen. We hebben echter te weinig tijd om alle fouten zelf (en opnieuw) te maken, of niet? 

Gelezen door: Dirk Similon (135 boeken)

Citaat: "'Goedendag,' zegt hij. 'Wij zijn nieuwkomers.' Hij spreekt de woorden langzaam uit, in het Spaans dat hij met moeite onder de knie heeft gekregen. 'Ik ben op zoek naar werk, ook naar een plek om te wonen.' Hij pakt de jongen onder zijn oksels en tilt hem op zodat ze hem goed kan zien. 'Ik heb een kind bij me'"

Ik vond dit helemaal geen interessant boek, bij momenten zelfs saai. Een parabelachtige vertelling in de trant van die andere nobelprijswinnaar Saramago, weliswaar met minder lange zinnen en een meer natuurlijke vertelstijl.
Man en kind arriveren in een land met andere zeden en gewoontes. Iedereen is er wel aardig en lief, maar intense behoeftes en driften worden er uit de weg gegaan. Hun geschiedenis is gewist, man weet alleen dat hij de moeder van het kind moet zoeken. Quasi toevallig en intuïtief vindt hij ze (blijkt later toch niet zo'n goede keuze geweest te zijn) enz. In zo'n verhaal kan je een heleboel thema's kwijt maar ik vond het toch wat 'magertjes'. Een teleurstelling.