Gelezen door: Norbert De Meyer (139 boeken)
In tegenstelling tot de cover waarop een dreigende vuurtoren staat afgebeeld en het lichtschip in de titel van het boek krijgen deze zeemonumenten slechts een obscure rol toebedeeld. Er gebeurt namelijk helemaal niets mee.
Een aidslijder wenst zijn laatste dagen aan zee in het huis van zijn grootmoeder, in de schaduw van de vuurtoren door te brengen. In het gezelschap van zijn moeder, zijn enige zus en twee van zijn beste vrienden.
Als lezer voel ik me zelden bij het verhaal betrokken, vooral omdat de auteur de stijl van een verslaggever hanteert. Bij momenten is het boek best te pruimen, al baadt alles in de typische Ierse sfeer van nationalisme, streng katholicisme en struisvogelpolitiek. De aidsproblematiek wordt slechts sporadisch aangeraakt. Bovendien duiken her en der onwaarschijnlijkheden op die me meermaals het hoofd doen fronsen.
Het boek werd genomineerd voor de Booker Prize 1999. Beweren – zoals de achterflap ons wil doen geloven – dat het verhaal doet denken aan To The Lighthouse van Virginia Woolf is de wereld op zijn kop zetten.
|
Reacties (0)Delen
|