Gelezen door: Katja Feremans (74 boeken)

Citaat: "Ze hoort haar dochter de trap af komen en met elke tree die ze neemt wordt Elisabeth banger voor de woorden van haar dochter. Haar schouders krimpen, alsof de woorden er al op zijn neergedaald. Alsjeblieft geen dochterwoorden, alleen kapperwoorden. Ze kan het, haar dochter kan het, ze klonk gisteren toch kwiek en licht, ja toch? Enkel die toon terugvinden, de juiste toets aanslaan.
"

Ieder om de beurt met het eigen mes in het botervlootje en in dezelfde pot confituur: iets natuurlijks voor mensen die met elkaar vertrouwd zijn, maar voor Elisabeth is het een opgave wanneer haar dochter mee aanschuift aan de keukentafel voor een boterham. Slechts sporadisch hadden Elisabeth en Coco contact met elkaar, tot de onverwachte ontmoeting op de Overtoom waarbij Elisabeth haar terloops zegt dat ze kanker heeft en binnenkort doodgaat. Daarop beslist Coco, die na de scheiding van haar ouders bij haar vader en stiefmoeder gewoond had, om bij haar moeder in te trekken.
 
Elisabeth is helemaal geen vragende partij, maar durft het aanbod niet te weigeren. Er wordt gesuggereerd dat ze een lichte contactstoornis heeft: een vleugje autisme of op zijn minst asperger. Maar een diagnose werd nooit gesteld. Nu ze haar dochter voortdurend door het huis hoort stommelen, wordt ze soms bang voor haar en haar ijver om een paar dingen uit het verleden uitgeklaard te zien, onder meer waarom ze als peuter van nog geen twee herhaaldelijk in haar kamer opgesloten werd. Maar als er al iets is wat beide vrouwen verbindt, dan is het uitgerekend het onvermogen om ongedwongen contact te maken. Mede daardoor én omdat haar lief bij haar niet gelukkig blijkt te zijn en omdat haar moeder haar eigenlijk niet nodig heeft, staat ook Coco erg geïsoleerd in de wereld.
 
Het stroeve van hun gesprekken geeft Esther Gerritsen knap weer in korte, soms bizarre dialogen waarin zowel moeder als dochter vragen en stukken van replieken hernemen alsof ze tijd willen winnen om te antwoorden. Het ontroerende van de roman Dorst berust vooral op deze moeizame communicatie die de gapende afstand tussen beide vrouwen een beetje dicht, maar verre van overbrugt.
 

Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Vaak weet ze niet wat ze tegen haar dochter moet zeggen, maar nu heeft ze toch echt iets. Onmiddellijk daarna beseft ze dat zoiets niet te enthousiast gebracht mag worden en misschien ook niet nu. Ondertussen steekt ze de Overtoom al over en denkt aan haar huisarts, die almaar vraagt: ‘Deel je het wel met mensen?’ en hoe fijn het zou zijn als ze bij een volgend consult het goede antwoord kan geven. Ze loopt tussen twee auto’s door. Haar dochter remt en stapt van haar fiets. Elisabeth houdt de plastic apotheektas met morfinepleisters en hoestdrank stevig vast. De tas is het bewijs van haar ziekte, alsof haar woorden het nooit alleen af kunnen, en de tas is ook al het excuus. Omdat ze het echt niet zo had willen zeggen, hier, zo ongepast op straat, maar de tas had haar al verraden."

Esther Gerritsen (1972) debuteerde in 2000 met de verhalenbundel Bevoorrecht bewustzijn. Daarna volgden onder andere de romans Tussen Een Persoon en Normale dagen (longlist Libris Literatuurprijs 2006). In 2008 verscheen haar alom geprezen De kleine miezerige god (longlist Gouden Uil 2008). Twee jaar later stond de roman Superduif op de shortlist van de Libris Literatuurprijs. Haar Roman Dorst staat op de Longlist van de Librisliteratuurprijs 2013.

Het hoofdpersonage uit Dorst, Elisabeth, heeft kanker en is terminaal. Elisabeth is echtgescheiden en omdat ze haar dochter Coco, die ze sinds haar scheiding weinig ziet, is ze wel verplicht haar dochter wanneer ze haar toevallig op straat tegenkomt van haar toestand op de hoogte te brengen. Coco voelt zich verantwoordelijk en trekt terug bij haar moeder in. Maar er is ook een andere reden namelijk Coco is uit haar woning gezet.Coco en haar moeder Elisabeth zijn uit elkaar gegroeid. Coco, is net 24 jaar, heeft een verhouding met een ouder man, Hans, zij drinkt bovenmatig,net als vader vroeger, en is promiscue. De moeilijke moeder-dochterverhouding wordt er niet beter op wanneer haar vader, Coco vertelt dat zij als tweejarig kind door haar moeder met regelmaat werd opgesloten in haar slaapkamer. Coco herinnert zich daar absoluut niets van blijkt dat ook niet als traumatisch ervaren te hebben, maar nu, meer dan 20 jaar later blijkt deze gebeurtenis een grote rol te gaan spelen. Zo zijn er nog meerdere dingen waar Coco haar moeder mee wil confronteren, maar de timing is slecht want Elisabeth is doodmoe en wil sterven. Elisabeth laat het gebeuren, omdat dat is zoals het hoort. Van een moeder worden begrip en geduld verwacht. Ze zou veel liever alleen wonen en niet geconfronteerd worden met haar dochter. De scènes tussen Coco en Elisabeth zijn kippenvel verwekkend.Gerritsen, toont heel indringend het onvermogen tot contact dat beiden delen. Werkelijk contact is niet de bedoeling. Ze zijn onverschillig tegenover elkaar. Elisabeth zou heel haar leven het liefste alleen maar werken en zich bezighouden met haar beroep lijsten herstellen. Een man en een kind waren een té grote opgave. Ook Coco zondert zich af van de wereld. Maar zij mist iemand om haar verhalen aan te vertellen. Coco heeft een onlesbare dorst naar drank, seks en moederliefde.

Een heel confronterende roman.

Gelezen door: Marc Dilliën (135 boeken)

Citaat: "Haar moeder ligt daar maar, de ogen nu onafgebroken gesloten. Ze zegt niets meer. Ze slaapt niet. De mond is gespannen.
'Mama?' Coco denkt aan een houten kistje met blokken dat ze als kind had. Je moest er een driehoek, een vierkant en een ster in doen, door gaten met dezelfde vorm."

Aangrijpend boek over de liefde tussen een moeder en haar dochter. De dochter, Coco, tracht structuur in haar leven te brengen, terwijl de moeder, Elisabeth, te horen krijgt terminaal ziek te zijn. Zij vinden mekaar in de herinneringen uit het verleden.

Geschreven met korte zinnen in een bondige, haast zakelijke taal, waarin soms meer wordt gesuggereerd dan echt uitgeschreven.

Gelezen door: Ka Vee (51 boeken)

Citaat: "Ze heeft zich nauwelijks bewogen vandaag, maar te veel beweging gehoord. "Jij kunt je niet inleven", zei Wilbert vroeger. Een leugen. Als Coco rent, rent zij ook. Als Coco schreeuwt, schreeuwt zij ook. Als Coco kauwt, kauwt ze net zo hard mee. Ze is aan het eind van de dag bekaf."

Ik was reeds overtuigd van haar talent, maar nu ben ik helemaal om! In Dorst beschrijft Gerritsen het hele scala van "dorsten naar", ieder van haar personages heeft een ander soort dorst. Moeder Elisabeth en dochter Coco spelen de hoofdrollen. Spelen, want je merkt wel dat Gerritsen vroeger theaterstukken schreef. Ik kan me heel goed een Dorst voorstellen met moeder Hilde Van Mieghem en dochter Marie Vinck in de hoofdrollen, schitterend! Elisabeth wordt door dochter en ex-echtgenoot bestempeld als nogal vreemd, gematigd autistisch en erg in zichzelf gekeerd. Zij beseft dat, maar kan zichzelf daar niet echt in terug vinden. Als ze iets probeert uit te leggen loopt het altijd fout. Hààr grote dorst is de hunker naar "normaal" zijn, begrepen worden ondanks haar wat stroevere omgangsvormen, in het bijzonder met betrekking tot haar dochter. Ze weet dat ze vlug zal sterven, haar dorst is dus zeer urgent. Dochter Coco trekt terug in bij haar zieke moeder, niet echt naar Elisabeths zin, want de confrontaties worden nu heel erg schrijnend. Coco's dorst is acuter en niet te lessen waar het drinken, eten en mannen betreft, ze weet bij voorbaat dat het nooit genoeg zal zijn. Ze wil vooral voèlen, en waar anderen zichzelf snijden, gaat zij zich te buiten aan reeds genoemde excessen. Moeder en dochter draaien om elkaar heen, doen elkaar pijn, geraken niet bij elkaar, hoe erg ze ook naar elkaar smachten. Dit weet Gerritsen ongelooflijk mooi te beschrijven, daar zijn geen andere woorden voor dan die van haar. Het deed me soms denken aan Het lichaam van Clara van Jan Siebelinck, en dat is een groot compliment, toch? Mijn dorst zal pas gelest zijn als ik alles van deze schrijfser gelezen heb!