Suikertand

Gelezen door: Marita Schaukens (140 boeken)

Citaat: "Omdat hij niet graag over zijn werk praatte voor het af was, vond ik het redelijk en plichtsgetrouw om stiekem eens even te kijken toen hij op een zaterdagmiddag naar de bibliotheek was om wat onderzoek te doen. [...] Eén verhaal ... werd verteld door een pratende aap die de neiging had tot bezorgde bespiegelingen over zijn geliefde, een schrijfster die met haar tweede roman worstelt. [...] Pas op de laatste pagina kwam ik erachter dat het verhaal dat ik las eigenlijk het verhaal was dat de vrouw aan het schrijven was. (p. 243)"

De ik-verteller is de prille twintiger Serena Frome die via haar oudere, ondertussen overleden vriend Tony Canning een baan vindt bij de Britse geheime dienst. Het is volop Koude Oorlog in het begin van de jaren 70. Zij studeerde wiskunde maar houdt meer van lezen. Voor Operatie Suikertand krijgt ze de opdracht een nietsvermoedende jonge auteur financieel te ondersteunen om een literair oeuvre uit te bouwen. De ontmoetingen met Tom Haley en het relaas van hun liefdesrelatie vanaf het midden van het boek brengen vaart in de lectuur.

Net als in Boetekleed past McEwan hier ook weer romantrucs toe, die voor een aantal lezers, onder wie Serena zelf, te ver zullen gaan. Vele lezers willen immers het gefantaseerde verhaal met zijn personages zien als een werkelijkheid, waarin ze zich gedurende vele uren willen onderdompelen. McEwan zet echter alles op losse schroeven: hij voegt aparte verhalen in de roman toe, hij gooit aan het einde van de roman de hele 'werkelijkheid' van het verhaal van Serena en Tom overhoop.

Zo kan hij subtiel spelen met fictie en werkelijkheid, fantasie en realiteit. Zo wordt de roman weer een ode aan het schrijverschap, aan de kracht van de verbeelding van de auteur en aan het inlevingsvermogen van de lezer. Deze thematiek is interessant, maar in Boetekleed vond ik die beter uitgewerkt.

Gelezen door: Marc Dilliën (135 boeken)

Verbluffend hoe de auteur gewone mensen, ver van de superhelden uit de de populaire spionagereeksen, laat figureren in zijn boek. Een jonge vrouw, wiskundige van opleiding, wordt door haar minnaar overtuigd om te solliciteren voor een bureaujob bij de geheime dienst. Haast toevallig komt zij terecht in 'suikertand', een operatie die door afgunst en sexuele jaloezie ten onder gaat. Geen moorden, geen misdaden, gewoon alledaagse beslommeringen en bezigheden, waardoor het verhaal des te menselijker wordt.

Gelezen door: Karoline Anseeuw (1 boeken)

Citaat: "Naderhand lagen we arm in arm als kinderen in het donker te giechelen om ons geheim, om het stouts dat we ongestraft hadden uitgehaald. We lachten om de grote woorden die we hadden uitgesproken."

Aangename setting en tijd. Verrassend verhaal met een goeie vleug romantiek. Een boek dat snel uitgelezen is en een speciaal gevoel achterna geeft.

Gelezen door: Lize (31 boeken)

Citaat: "Ik las, ik deed dat voor een hoger doel dat me beroepstrots schonk en ik zou binnenkort de schrijver leren kennen. Had ik twijfel of morele scrupules over het project? Nog niet in dat stadium. Ik was blij dat ik was uitgekozen. Ik dacht dat ik misschien lof zou oogsten op de hogere verdiepingen in het gebouw – ik was een meisje dat graag geprezen werd. Als iemand ernaar had gevraagd, zou ik hebben gezegd dat wij niet veel meer dan een clandestiene Arts Council waren. De mogelijkheden die wij boden deden nergens voor onder. "

Ik weet niet wat ik van dit boek moet denken… Zo moeilijk te beoordelen! De eerste 100 pagina’s moest ik er echt in komen, daarna begon ik het taalgebruik en de zinnen te waarderen maar de laatste 100 pagina’s waren er dan weer echt te veel aan. Het verhaal had op veel minder pagina’s kunnen geschreven worden. Ik heb bovendien nooit helemaal begrepen waarover het verhaal gaat. Over liefde, verliefd worden, spionage… Ja, dat had ik wel door maar daar 400 pagina’s over schrijven? Ik hou van Ian McEwan zijn schrijfstijl maar duidelijk niet van zijn langdradigheid.