Gelezen door: Jo Roets (2 boeken)

Citaat: "Toen richtte hij het woord tot mij (…) en legde mij uit dat het op de letters aankwam, vele kleine lettertjes, waar hij met zijn vinger op klopte. Weldra zou ik ze zelf leren, zei hij, en wekte in mij een onstilbaar verlangen naar letters."

Heerlijk autobiografisch leesvoer! Het verhaal van een bijzondere moeder-zoon-relatie, van een niet te stoppen dorst naar kennis en honger naar literatuur. De bladzijden waar Canetti uitweidt over de invloed van zowel goeie als slechte lesgevers, glanzen van intelligentie en vormen een puike balans voor de leerkracht-lezers onder ons. Geschreven in een loepzuivere, haast onopvallende stijl die de lezer vlotjes over de bladzijden jaagt. Dit smaakt naar meer, en gelukkig zijn er nog twee vervolg-delen.

Gelezen door: Dennis P. (770 boeken)

Citaat: ""Alles leren! Alles leren! Dat kan men helemaal niet. Men moet met leren ophouden en iets doen. Daarom moet je hier vandaan." "Maar wat kan ik dan doen voor ik van school af ben?" "Jij zult nooit iets doen! Je zult de school afmaken, daarna wil je studeren. Weet je waarom jij wilt studeren? Alleen om almaar verder te kunnen leren. Zo word je een monster en geen mens. Leren is geen doel op zich zelf. Men leert om zich onder anderen te handhaven.""

De behouden tong. Eindelijk las ik hem. Nadat ik aantekeningen en biografieën las, kreeg ik dit deel te pakken. Canetti schrijf over zijn jonge jaren (1905-1921). In die jaren verhuist hij van Bulgarije naar het Verenigd Koninkrijk, moet vluchten voor de oorlog, belandt in Wenen en daarna Zürich. Telkens moet hij een nieuwe taal leren, telkens lukt hem dat prima. Hij is een (buitenmate) slimme kerel wiens moeder over hem waakt als ware hij een ei. Zijn vader sterft wanneer hij zeven is en dan verandert alles. Alles verloopt goed, hij ontmoet vele mensen en leert over de (oude) wereld. Ook de Eerste Wereldoorlog doormaakt hij prima. Maar dan wordt hij zestien, twee jaar nadat anderen het werk opnemen. Zijn moeder vindt dat het welletjes is.

Als je jong bent, heeft alles een grotere invloed. Toch geeft dit eerste deel van zijn autobiografie blijk van een buitengewoon geheugen (waarvan ik niet anders kan dan geloven dat 'r een deel bijverzonnen is). Je ontmoet als kind ook vele nieuwe mensen en deze passeren vrijwel allemaal de revue. Kindermeisjes, vrienden van de ouders, vrienden van zichzelf, leraren, huisbewoners,... ze passeren allemaal de revue en weinigen blijven hangen. Daardoor lijkt het soms meer op een reeks karakterstudies dan een daadwerkelijk leven. Ik heb er echter danig van genoten en kijk al uit naar deel 2.