Troostkind

Gelezen door: anne-marie dewachter (1055 boeken)

Prachtig geschreven spannend verhaal, Loes Den Hollander wordt steeds beter. Het is geen wereldliteratuur, maar dat prentedeert ze ook niet, dus heb ik er ook geen probleem mee. Deze schrijver schrijft meestal over gezinnen waar wel iets fout zit, doet een beetje aan Joy Fielding denken, al is het vertrekpunt van die laatste toch nog anders, zij vertrekt altijd vanuit het standpunt van een vrouw, terwijl Den Hollander vanuit het gezin vertrekt.
Hier is de vraag hoé ver een moeder gaat om het gedrag van haar kind goed te praten, te verontschuldigen, ook als ze éigenlijk weet dat dat niet meer goed te praten is. Ver, héél ver, té ver...
Op het eerste gezicht lijkt dit gezin de dood van het jongste kind verwerkt te hebben, maar gaandeweg merk je dat dat niet klopt. Spannend geschreven maar niet gratuit. Absolute aanrader. Zoals gezegd, geen grootse literatuur, maar in het genre van het spannende boek een aanrader mét stip.

Gelezen door: Greet (98 boeken)

Loes den Hollander was eerder werkzaam in de gezondheidszorg en ook verbonden aan het tijdschrift Denkbeeld voor psychogeriatrie als hoofdredacteur. Nadat ze haar werk in de gezondheidssector beëindigde, legde ze zich verder toe op het schrijven. Ze is fantastisch in het schrijven van literaire thrillers.

Astrid is moeder van drie kinderen. De jongste Meike is op vijfjarige leeftijd bij een ongeval om het leven gekomen in het bijzijn van haar oudere broer Bjorn. Astrid probeert haar leven weer op de sporen te krijgen. Dan gebeuren er in haar omgeving een aantal misdrijven waarvan ze een vermoeden heeft wie de dader is. Gaat ze zwijgen en hem een hand boven het hoofd houden of hem aangeven? Hij speelt voortdurend met haar gevoelens en probeert haar te intimideren.
Het boek bevat drie verhalen die door mekaar lopen: de moeder die worstelt met het overlijden van haar jongste kind, haar eigen stukgelopen relatie met haar moeder en de moeilijke zoon die ze de hand boven het hoofd houdt. Dit alles is heel complex maar mooi beschreven. Dit is eigenlijk te veel om te dragen voor één persoon.

De karakters van de hoofdpersonages zijn haarfijn beschreven en dat geeft een enorme diepgang en tevens zwaarte aan het verhaal. De personages kruipen onder je huid. Je voelt dat de spanning toeneemt naar het einde van het boek. In je hoofd zit al een mogelijke afloop. Maar dan neemt het boek op het einde zo’n geslaagde wending dat je er stil van wordt. De inleiding van het boek moet je teruglezen als je het boek uit hebt, dan begrijp je die pas.