Gelezen door: Annemie Fivez (31 boeken)

Citaat: "Ik wil graag iedereen met wie ik gesproken heb op ons terras bij elkaar zien. Ik zal ze te eten en wijn te drinken geven. het zal een lunch moeten zijn want Ida gaat 's avonds al vroeg naar bed. Herman maakt 9 uitnodigingen met een tekening van een oude man.
Armando en Ida zijn de eerste gasten die arriveren. Zij komt op het huis toegelopen met het enthousiasme van een jong meisje dat mee op visite mag.
"

Smalle paden speelt zich af in en rond een klein Italiaans bergdorp en kan je niet echt een roman noemen, maar het is ook niet echt non-fictie. Ik werd getroffen door de heel fijne manier waarop Julia Blackburn  samen met haar partner - het vertrouwen weet te krijgen van deze kleine gemeenschap van voornamelijk oude mensen. Julia verkent de omgeving vanuit hun huisje te voet langs "smalle paden", ontdekt en beschrijft planten, dieren, komt via de dorpsbewoners langzaamaan veel te weten over hun voorvaderen.
Veel huisjes in de hogere gedeelten van de nabije omgeving zijn in verval geraakt: ouderen zijn gestorven of keren terug naar het centrale dorp, jongeren trekken weg omdat er geen toekomst is voor hen.
Dit boek is geschreven met zoveel liefde voor de mensen van het dorp en de natuur, een boek waar je ook heel rustig van wordt en beseft dat kleine dingen je heel gelukkig kunnen maken.

Gelezen door: Nicole Janssens (28 boeken)

Citaat: "Voor we beginnen te eten schenkt Herman glazen prosecco in en houd ik een kort toespraakje. Ik zeg dat ik hoop dat iedereen blij zal zijn met het boek als het uiteindelijk in het Italiaans vertaald wordt en dat ik door hier in het dal te zijn het verleden en het heden en de toekomst als een onmetelijk landschap ben gaan zien waar we doorheen wandelen over een netwerk van smalle paden."

Herman is een Nederlandse kunstenaar die een Engelse vriendin en schrijfster ertoe overhaalt om samen met hem in een klein bergdorp in Ligurië te gaan wonen. Ze maken er lange wandelingen, ze verdwalen meer dan eens, maar ze worden overal gastvrij ontvangen door de overwegend oudere bewoners. De meesten van hen hebben nog pijnlijke herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog waar de partizanen zich bleven verweren tegen de fascisten. Ik vind het vooral een mooi boek omwille van de herkenbaarheid: het gekwaak van de kikkers in de waterreservoirs, de buizen op de hellingen die je als je de weg kwijt bent terug naar de bewoonde wereld leiden, de zee die je enkel als een driehoek in de verte ziet schitteren, de praatgrage mensen die hun uiterste best doen zich in vertraagd Italiaans verstaanbaar te maken voor de buitenlanders die er voor korte of langere tijd verblijven...

Een uitnodiging om de Middellandse Zee even achter je te laten en één van de smalle bergwegen te nemen naar plaatsen waar de natuur (ook heel mooi verfilmd in Io sono l'amore) nog de bovenhand heeft.