Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Hij bedacht zich geen moment; hij sprong in het gat, belandde op een plek net onder haar, greep haar vast en drukte haar uit alle macht tegen de kletsnatte rots. Hij hoorde zichzelf hijgen. Voelde zich iets wegschuiven. Zocht een beter steunpunt voor zijn voet. Het volgende moment sneed de kou door zijn lichaam. Zijn hart schokte in zijn keel en hij begon half te kokhalzen."

Ergens in mei 2007 stappen Paul en Vincent in de in de Eurostar in het internationale spoorwegstation Bruxelles Midi. Op deze zelfde zonovergoten dag zullen ze, twintig jaar na hun studententijd en eerste kennismaking in alpinistenkringen, Martin en Lotte elkaar terugzien. Martin en Lotte zijn getrouwd en hebben een kind en wonen in Swansea. Een incident op de Lofoten, boven de poolcirkel, stuurde hun leven op dramatische wijze. Er bestaat echter nog altijd verwarring over wat destijds precies is voorgevallen, en in de aanloop naar de voorgenomen reünie ontleedt de auteur het verleden van ieder van de groep op een omsluierde wijze. Hij laat ook de vrienden mekaars gedachten lezen De enige van wie de lezer geen gedachten kan lezen, is Lotte.
Het karakter van Lotte lezen we via de verhalen van Paul, Vincent en Martin. Lotte is altijd de spil van de vriendengroep geweest. De drie jongens voelen zich op de één of andere manier verbonden met haar. Dat uiteindelijk de brave en saaie Martin het hart van Lotte won en met haar huwde hebben Paul en Vincent in de voorbije jaren nog steeds niet kunnen verwerken. Paul is het personage dat zich van het belang van deze zaken het meest bewust lijkt. Hij dénkt in bewegende beelden en metaforen. Vincent zit hopeloos vast in het verleden.

Enter speelt de verschillende personages geraffineerd tegen elkaar uit. In Grip komt vluchtig een van de bekendste romans van W.F. Hermans voorbij, Nooit meer slapen. En dat lijkt me geen toeval, gezien de ongewone helderheid van de stijl van Stephan Enter, die daardoor tegen W.F. Hermans aanleunt. Grip gaat over vriendschap, over reizen, over zelfinzicht, over vergankelijkheid en over de moeilijke en soms pijnlijke vraag of je het leven leidt dat je voor ogen had. Enter bereikt door zijn beeldende wijze van schrijven in zekere zin een sfeer die mysterie oproept. Het enige aspect waar ik het persoonlijk een beetje moeilijk mee had, is de opstapeling van overbodige 'stijlsierraadjes' Dat heeft dit prachtige boek echt niet nodig, er zit beweging, filosofie en leven genoeg in dit boek. Heel terecht gelonglist en hopelijk ook genomineerd voor De Gouden Boekenuil en Libris Literatuur Prijs 2012. Stephan Enter is in Vlaanderen nog niet écht bekend maar hopelijk komt hier met dit boek verandering in .

Gelezen door: Marc Dilliën (135 boeken)

Citaat: "Hij keek de huizen langs.Ook daar was geen mens te zien.Of ja, toch wel-hij zag naast het eerste huis, het laatste van het dorp, dat een eindje van de andere af stond, op een terras dat een magnifiek uitzicht over de hele baai moest hebben, iemand lopen en dat, wist hij, was Lotte."

Dit boek is geschreven in een mooie, beeldrijke stijl, met veel reflecties van de auteur. Hierdoor wordt er wat ritme uit het verhaal genomen, wordt het vertellen bijna ondergeschikt aan de uitweidingen van de schrijver. Mooi zijn wel de vele terugblikken naar de eerste ontmoetingen van de vier mensen bij hun eerste klimtochten. Onderhuids bouwt hij een spanning op in de persoon van Lotte, waarover we veel lezen maar die we niet ontmoeten bij de reunie.

Voor mij een knap gecomponeerd boek en terecht op de shortlist van De Gouden Boekenuil 2012.

Gelezen door: Fieke Van der Gucht (58 boeken)

Citaat: "Ofschoon het onuitgesproken bleef, stond voor Paul vast dat ze dit gemeenschappelijk hadden: een verlangen jezelf in licht en buitenlucht te dompelen, je lichaam onder hoogspanning te zetten en tot in je beenmerg te ervaren dat je bestond."

1987. Alpinisten Vincent, Martin, Paul en Lotte ondernemen een reis naar de Noorweegse Lofoten. Een niet eens zo spectaculair incident – met Lotte als spil – is een ijkpunt voor elk van hun verdere levens. Dat blijkt tenminste 20 jaar later, wanneer vrijgezellen Vincent en Paul op weg zijn naar een reünie met Martin en Lotte, ondertussen getrouwd mét kind.

Deze roman speelt zich af onderweg, op weg naar de reünie. Vincent, Martin en Paul blikken op hun gedeelde leven van toen, en reflecteren over hun levens van nu. Elke nieuwe verteller geeft de herinnering van de vorige een nieuwe dimensie, stelt het beeld van het vorige personage subtiel bij... Het gedeelde leven zorgt in elk geval niet voor gedeelde herinneringen, zo blijkt.

Zelden zoveel hoekjes geplooid in een boek, als in Grip - mijn manier om te onthouden op welke pagina's iets staat dat de moeite waard is. Normaal word ik behoorlijk ongeduldig van zintuiglijke en bespiegelende romans met lange landschapsbeschrijvingen en meanderende zinnen. Ik heb de stijl van een boek nu eenmaal graag rechttoe rechtaan met korte, spitse zinnen die veel suggereren. En al walst Stephan Enter denderend over die voorkeur van mij heen - hij plaatst zich stevig in de gedegen, gedragen en klassieke Hollandse verteltraditie van kleppers als W.F. Hermans - hij had me tòch mee. 

Ja, hij neemt de tijd om een scène visueel op te bouwen. Maar dat doet hij zo goed dat als in Grip een bus remt, je je schrap zet in je zetel. Wonderlijk is dat. Ja, hij beschrijft heel precies en zorgvuldig wat er in de hoofden van zijn personages omgaat, maar zeuren gaan ze nooit. Het zijn mensen, geen kapstokken waarover de auteur zijn ideeën drapeert.

Het is doodzonde dat dit boek niet de Gouden Boekenuil 2012 won waarvoor het genomineerd was. 

Gelezen door: Nicole Janssens (28 boeken)

Citaat: "Zoals er vroeger geen probleem kon bestaan als Vincent in de buurt was, zo zou dat nu het geval zijn. Natuurlijk had je niks aan hem wat betreft Lotte. Want Vincent had geen flauw benul van wat er in mensen omging..."

Stephan Enter, genomineerd voor de Gouden Boekenuil 2012, vindt een goed boek een boek waarbij je op iedere pagina even wil stoppen... Niet alleen stoppen maar ook teruggaan om nog eens te lezen hoe treffend iets of iemand beschreven wordt. De beeldrijke taal spreekt al je zintuigen aan. Als hij beschrijft hoe iemand eet, is het alsof je mee aan tafel zit. In de trein zie je het landschap door de ogen van de treinreiziger aan je voorbijglijden. In de bus voel je hoe een klein meisje zeepbellen in je gezicht blaast...

Door de herinneringen van drie vrienden aan een tocht van 20 jaar geleden ontdek je stukje bij beetje het verhaal van de vrouw die hen vergezelde en waar elk van hen een bijzondere band mee had. Komt de geplande reünie er uiteindelijk of valt ze in het water?

Gelezen door: r smits (1 boeken)

Citaat: "En het deed er niet toe waar je was, je voelde hoe elke plek in beweging kwam zodra je echt keek, zodra je aandacht zich boog als over een mierenhoop - hoe de wereld zoemde en ritselde en onophoudelijk werd aangeraakt door - door de tijd; ja, wat anders."

Het boek gaat vooral over loslaten van dromen, over tijd en over geluk. Er is een wisselend perspectief. Je kijkt door de ogen van Paul, Martin en Vincent. Voor de 3 mannen is Lotte de vertegenwoordiging van het geluk. Maar niemand krijgt echt "grip" op Lotte. Ook de lezer niet. Lotte leren we kennen via de verhalen van Paul, Vincent en Martin. Ze bestaan alleen in hun herinnering (behalve voor Martin, met wie ze getrouwd is.) Lotte blijkt de spil van de vriendgroep te zijn geweest. De drie mannen zijn op een of ander manier allemaal verbonden met haar. De lezer moet in dit boek zelf de verbanden leggen. Vooral het thema "vriendschap is een illusie" komt naar voren in dit boek, zoals ook het "verstrijken van de tijd". De herinneringen van de personages spreken elkaar voortdurend tegen. De schrijver laat ons vooral binnenkijken in de personages. Van hun buitenwereld weten we heel weinig. Hij zet als het ware de kracht van de natuur tov het innerlijke van de personages. De roman heeft een open einde... het kan dus nog alle kanten uit...

Heeeel moooi boek!

Gelezen door: Lize (31 boeken)

Persoonlijk vond ik dit een heel langdradig boek. Het speelt zich voornamelijk af tijdens een treinreis van twee vrienden die elkaar 20 jaar geleden hebben leren kennen en het laatste deel stappen ze van de trein en ontmoeten ze de derde vriend. Ze vertrekken en zijn onderweg naar het huis van de derde vriend die een relatie heeft met het meisje, dat ook bij het klimmersgroepje hoorde, maar komen nooit bij dat huis aan.

Het boek draait eigenlijk helemaal om dat meisje en wat voor soort relatie de drie jongens met dat ene meisje gehad hebben. Het boek heeft een heel open einde. Waar haar vriend en hun dochtertje naartoe zijn weet ik niet, een andere jongen hangt ergens aan de rotsen en de laatste loopt ergens te wandelen en vangt een glimp op van dat meisje. Maar wat gebeurt er nu? Wie gaat wat doen? Hoe reageren de jongens als ze haar terugzien? Soms is Stephan Enter wel goed in zaken beschrijven maar vaak is het veel te langdradig en gebruikt hij te veel woorden (en te moeilijke) om iets duidelijk te maken. Het is zeker een boek dat je rustig moet lezen, waar je je tijd voor moet nemen.