Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

In juni 2010 verbleef Kristien Hemmerechts op de afdeling Hematologie van het VU Medisch Centrum Amsterdam. Zij was daar in het kader van het ‘Schrijver op de afdeling’-project van het VU Medisch Centrum, dat geleid wordt door Arko Oderwald. Het idee van dit project is eenvoudig: nodig een schrijver uit om een substantiële tijd door te brengen op een klinische afdeling en vraag deze schrijver om op basis van de indrukken die daar vergaard worden een boek te schrijven. Wat voor soort boek dat wordt, beslist de schrijver zelf. Na Onverklaarbaar bewoond van Bert Keizer en De Verdovers van Anna Enquist is Haar bloed van Kristien Hemmerechts het derde boek dat uit dit project voortvloeit en zo wetenschap aan literatuur koppelt.

Titus is nog een kind als zijn grootvader hem meeneemt naar een pas overleden man. Bang en nieuwsgierig tegelijk kijkt de jongen naar het lijk, terwijl zijn grootvader een verhaal vertelt over goed en slecht bloed. De gebeurtenis blijft Titus zijn hele leven bij en zijn fascinatie voor bloed groeit. Zijn moeder legt zich neer bij de obsessie van haar zoon. Titus' dorst naar kennis over bloed doet hem later besluiten medicijnen te gaan studeren. Hij maakt kennis met de mooie Roos, die hij moet delen met zijn beste vriend Pieter. Zijn studie geneeskunde geeft hem de kans zich te verdiepen in de geheimen van het bloed. Dan blijkt dat het meisje Roos op wie hij verliefd is een zeldzame afwijking aan het bloed heeft. Het maakt haar wanhopig dat niemand kan ontdekken wat er aan de hand is. Titus doet alles om de oorzaak te achterhalen, in de hoop dat hij daarmee Roos voor zich kan winnen.

Dit thema past helemaal in het werk van de auteur die immer op zoek is naar mankementen in lichaam en geest. Doordat ze pefect kan observeren en analyseren met een filosofisch tintje, Gitte was daar een schoolvoorbeeld van, is het resultaat ook indrukwekkend. In Haar bloed windt ze het ziekenhuisjargon, met alle haken en ogen vandien, moeiteloos rond haar vinger, en weet ze een heel knappe analyse, of beter intrige rond bloed- en bloedvaten op te bouwen. Ze heeft haar huiswerk goed gemaakt en maakt daardoor een scherpzinnige maar ook vrij juiste blauwdruk van het ziekenhuisgebeuren. Af en toe dacht ik zelfs: 'laat haar nu eens een tv-documentaire maken over een hematologische afdeling, op deze manier waarop ze het in het boek vertelt'. Dat moet toch gewoon subliem zijn!

Wat ik persoonlijk erg sterk vind is dat ze een filosofische maar ook biologische vraag in mekaar verweeft. Die vraag is: in hoeverre zijn we uniek? Op biologisch vlak zijn de verschillen tussen mensen vrij klein, en toch hechten wij er ontzettend veel belang aan. Bloed is van geen twee mensen identiek, lezen we, en toch kunnen we het, met tussenkomst van enkele medische handelingen, aan elkaar doorgeven. Hoe uniek zijn wij zo gezien dan eigenlijk nog is de grote hamvraag die door het hele boek zweeft. Haar bloed is een 'doktersroman' met allure waarin fictie en non-fictie een uiterst geslaagd huwelijk hebben.

Gelezen door: anne-marie dewachter (1055 boeken)

Ik moet toegeven, ik ben hier een beetje aarzelend aan begonnen, ik ben geen die-hard fan van Hemmerechts. Maar dit boek was bijzonder. De auteur verbleef een behoorlijk lange tijd op de afdeling oncologie/hematologie van het VMU in Amsterdam. Dat alles in het kader van een project dat geneeskunde dichter bij de mens wil brengen door het te correleren aan andere domeinen van het leven en meer bepaald van de kunst, in dit geval dus de literatuur. Het boek van de arts Bert Keijzer Onverklaarbaar bewoond was een vroegere resultaat van dit project. Het liet zien hoe artsen buiten hun vakgebied ook erg grote leken kunnen zijn in de geneeskunde, wat natuurlijk begrijpelijk is, aangezien het vakgebied zo uitgebreid is.

Op de afdeling waar de auteur verbleef worden mensen met leukemie behandeld. Je zou denken 'doom and gloom' trioef dus, maar dat is niet zo. Uit ervaring kan ik dat bevestigen, wij hebben maanden op een dergelijke afdeling bijna gewoond tijdens de ziekte van een van onze kinderen. Het respect voor de artsen en verpleegkundigen en andere mensen daar is er alleen maar door toegenomen. Vandaar dat ik besloot toch te gaan lezen hoe de auteur dat ervaren had.

Goed, het vertrekpunt was niet hetzelfde, godzijdank, maar toch. Het werd een roman waarin een erg schuchtere student geneeskunde verliefd wordt op en geobsedeerd wordt door Roos, een meisje met een levensbedreigende bloedziekte. Titus, de student, gooit zich met alles wat hij heeft op het onderzoek naar de ziekte. Prachtig verteld. Is hij zo geobsedeerd omdat hij van haar houdt of leidt zijn obsessie ertoe dat hij haar graag gaat zien? Moet je het boek voor lezen. Je zal er geen spijt van hebben. Klasse!

Gelezen door: Agnes Poesen (291 boeken)

Anna Enquist en Bert Keizer zijn haar voorgegaan. Ook zij werkten mee aan het project schrijver op de afdeling van het VU medisch centrum Amsterdam. Kristien Hemmerechts bezocht gedurende een maand de afdeling hematologie. De titel van haar boek maakt je dat onmiddellijk duidelijk.
Allemaal goed en wel als schrijver een maand een soort stage lopen op een bepaalde afdeling van een ziekenhuis is één zaak, een boek hierover schrijver is een andere zaak. Maar Hemmerechts zou Kristien Hemmerechts niet zijn om hiermee te weten omgaan. Geheel in haar stijl maakt ze er een uniek werk van. Het is alsof je als het waren een filosofische onderdompeling krijgt met betrekking tot de vraag “zijn wij mensen wel zo uniek?”.

Je maakt kennis met de twee hoofdfiguren Titus en Pieter. Titus is als kind reeds in de ban van bloed. Je zou haast zeggen dat zijn leven draait om bloed. Hij weet er haast alles van. Het is dan ook niet verbazend dat hij geneeskunde gaat studeren.  Ook zijn vriend Pieter, die in alles de tegenpool is van de introverte Titus, besluit in Leuven te gaan studeren.  Hij gaat psychologie studeren. Ze gaan in hetzelfde studentenhuis wonen en -u zal het wellicht niet geloven- ze worden verliefd op het zelfde meisje: Roos. Als Titus alle bewoners van het studentenhuis heeft weten te overhalen om bloed te gaan geven voor het goede doel, blijkt het bloed van Roos niet in orde te zijn.

Bij het lezen van deze roman kan je als lezer haast niet om het gegeven dat ook de schrijver in de ban van bloed is geraakt. Ze strooit dan ook royaal rond met allerlei wetenswaardigheden en informatie omtrent bloed. Je zou haast, op zijn minst, voor het eerste jaar geneeskunde moeten geslaagd zijn en beter nog afgestudeerd zijn als geneesheer om alles te kunnen begrijpen. Maar ja, het was dan ook haar opdracht! Slaag je erin om dit gegeven langs je neer te leggen dan krijg je een goedgeschreven, vlot leesbare en tot nadenken aanzettende roman te lezen.

Gelezen door: Lize (31 boeken)

Ik heb al verschillende meningen gehoord over de boeken van Kristien Hemmerechts. Het eerste boek dat ik van haar las viel goed mee dus heb ik mij maar aan een tweede gewaagd en dat viel ook heel goed mee. Het medische aspect van dit boek sprak mij sowieso al aan en was ook de interessante draad in dit verhaal. Als je het medische aspect uit dit boek zou halen bleef er eigenlijk een gewoon maar tegelijk ingewikkeld liefdesverhaal over. Naar het einde toe ging het verhaal ineens heel erg snel. Het leek wel of er verschillende stadia/stappen werden overgeslagen, dat was toch wel het minpunt, en ook dat het al te toevallig was dat bepaalde mensen in het verhaal kwamen.

Gelezen door: Claude Bonvin (778 boeken)

Een minder goed geschreven roman die soms met momenten verveelt. Het hoofdpersonage uit het verhaal Titus is gefascineerd door bloed. Moet dat eigenlijk wel doorgetrokken worden in het verhaal?

Je kan er bij momenten beter een medische handboek bij nemen. Ik kan zeker verstaan dat jonge mensen met bloedkanker kunnen geholpen worden met donoren en dat het eigenlijk verplicht zou moeten zijn om donor te zijn. Ieder mens die te jong sterft is er een te veel.