Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Ik lieg niet, maar soms zeg ik iets wat maar half waar is of wat maar soms waar is. Of ik zeg iets waarvan ik denk dat het goed klinkt. Je moet iets zeggen. De meeste interviewers luisteren met een half oor. Het kan ze allemaal geen moer schelen, als je maar iets zegt."

De tweelingen Victor en Clara Rooze, geboren in 1890, hadden een incestueuze relatie. In 1924 kwam Victor om bij een val van een berg in Marche-les-Dames. Misschien heeft hij zelfmoord gepleegd. Het is namelijk aannemelijk dat Clara zwanger was van Victor op het moment dat deze de dood vond. De incestueuze tweeling had een oudere zus, Eliza Rooze (1882-1971), een beroemd dichteres, die als enige vrouw van haar generatie is opgenomen in de Vlaamse literatuurgeschiedenissen en bloemlezingen.

In een enkel gedicht heeft deze Elize gerefereerd aan `Clara's pijn', maar dat is alleen bekend aan de nabestaanden. Buiten de schatrijke Antwerpse familie Rooze en twee intimi weet geen mens van dit goed bewaarde geheim. De ikfiguur in het boek, een schrijfster duidelijk op zoek naar een onderwerp voor een roman, is één van de twee intimi die het familiegeheim van de Roozes kennen. Zij is de aangewezen persoon om, vroeg of laat, de geschiedenis van Clara en Victor te boek te stellen.

Toch weet zij van meet af aan dat ze daarvan zal afzien om het vertrouwen van haar vrienden niet te beschamen. De andere vertrouweling van de familie heet Jimmy, vriend van de zoon des huizes, Do Rooze. Hij kent de dilemma's van het schrijverschap niet. Zonder scrupules besluit hij het familiedrama op te schrijven, wat hem duur komt te staan. Do zegt hem de vriendschap op, hij wordt verstoten uit de villa van de Roozes en weggezet als een `parasiet'. `Alle schrijvers zijn parasieten', bijt Do hem toe en daar begint het getob van de vertellende ikfiguur.

De schrijfster komt in gewetensconflict: opschrijven wat niet opgeschreven mocht worden en de vriendschap met de familie op de proef stellen, of het mooiste verhaal dat ze kent ongeschreven laten. De waar gebeurde geschiedenis van Victor en Clara Rooze is een knappe roman waarin heel duidelijk diep nagedacht wordt over verraad en de grenzen van het toelaatbare bij het schrijven van een boek. Ze zit vast in een roman waarvan ze weet dat ze die nooit zal kunnen voltooien en betwijfelt of ze überhaupt nog ooit zal kunnen schrijven. Als het waar is dat schrijvers parasieten zijn, uitvreters die hun omgeving plunderen ter meerdere eer en glorie van zichzelf, dan hoeft het voor haar niet meer.