Gelezen door: Ans Van de Cotte (19 boeken)
Citaat: "Op de lage witte Mary Janes die ik van Glad aan moest in plaats van de hoge hakken die ik wilde, loop ik van de caravans vandaan, door iedereen uitgezwaaid, langs snackbar De Duiven naar het spaarzaam verlichte fluorescerende avondleven van het vrachtwagenterrein. De truck van de Aardige Man staat precies waar Glad zei dat hij zou staan, de vijfde rij verticaal en de zevende horizontaal. Een gewone wagen, niks bijzonders. Geen toeters en bellen."
Sarah is een autobiografische roman over een 12-jarig jongetje dat in de prostitutie belandt. Met make-up en minirokjes in de aanslag transformeert hij zichzelf tot ‘Sarah’, naar zijn moeder. Zijn grootste droom is een beter prostituee dan zijn moeder te worden. Hij wil dan ook niets liever dan het favoriete hoertje worden van elke truckchauffeur in West-Virginia.
J.T. Leroy beschrijft zijn eigen schrijnende tienerjaren maar slaagt erin om het gebeuren als een sprookje weer te geven. De pijnlijke gebeurtenissen in het leven van Sarah stelt hij voor als bizarre avonturen. Zelfrelativering en zwarte humor zijn dan ook de basisingrediënten van het boek. Origineel, mooi en onvergetelijk.
|
Reacties (2)Delen
|
2 reacties:Ems Depreeuw op 28 oktober 2006:De beste truckerteef worden is voor de androgene Cherry Vanilla het enige doel in het leven. Hij verkleedt zich als meisje en voldoet zo aan de wensen van truckers. Maar met de beperkingen van zijn goedbedoelende pooier geraakt hij niet verder op de ladder, dus trekt hij naar de concurrerende meest gevreesde pooier van West Virginia Le Loup. Vanaf dan heeft het boek een serieus pulpgehalte. Gelukkig ben je dan al in de helft van het boek en wil je de vernietigende avonturen van dit ‘meisje’ van op de eerste rij blijven volgen.
Dit boek leest als een song van Tom Waits! Het decor is donker, de mensen afhankelijk van een lot waar ze duchtig aan meewerken, de afwikkeling allesbehalve rooskleurig. Is het daarom dat de auteur een sprookjesachtig einde ensceneert?
Marianne op 28 oktober 2006:
Ik heb het boek verleden jaar gelezen. Het onderwerp is niet zo evident dus het leek me interessant om te zien wat de schrijver er van terecht bracht. Het is vlot geschreven en in een rechttoe rechtaan stijl. Een treurig verhaal over een denk ik toch vergeten groep jonge mensen dat bij de lezer een scala van emoties oproept.
De in Amerika tot een cultfiguur geworden schrijver heeft beslist talent om nog andere verhalen te vertellen, ook als die niet als persoonlijke therapie moeten dienen.