Gelezen door: An Stessens (29 boeken)

Citaat: "Woorden die een gevoel aanduiden zijn heel vaag, het is beter het gebruik ervan te vermijden en zich te houden aan de beschrijving van de dingen, van de mensen en van zichzelf, dat wil zeggen aan de getrouwe beschrijving van de feiten."

Het dikke schrift van Agota Kristof stond al jaren op mijn eindeloos lange te lezen-lijst. Nadat ik het eindelijk gekocht had, lag het eerst maanden te blinken op de kast. Tot ik een weekje vrij had. Ik zocht iets dat goed was en meeslepend en niet te moeilijk en ook niet te dik want ik zou die week nog minstens 200 andere boeken lezen.

In Het dikke schrift vertellen tweelingbroers hoe ze de Tweede Wereldoorlog overleven. Uit zelfbehoud, om een wereld vol geweld en leed aan te kunnen, oefenen ze zich in pijn. Het meest bijzondere aan Het dikke schrift – en de reden waarom het al jaren op mijn te lezen-lijst stond – is de stijl. De tweeling beschrijft alleen dingen die ontegensprekelijk waar zijn. Feiten worden koel en kort en krachtig beschreven. Er staat geen woord, geen indruk, geen gevoel te veel. Die pure stijl, dat nuchtere vertellen van de grootste emotionele wreedheden slaat je in het gezicht. Keihard en raak.

Volgende op de te lezen-lijst: Het bewijs en De derde leugen, de twee volgende delen van Kristofs tweelingtrilogie.

Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "We hadden besloten uit elkaar te gaan. De scheiding moest volledig zijn. Een grens was niet genoeg, ook stilte moest er zijn."

ágota Kristóf werd geboren in Hongarije maar In 1956 vluchtte ze met haar man en hun vier maanden oude dochtertje het geboorteland uit omdat de Hongaarse opstand gewelddadig bedwongen werd door Russische militairen. Ze weken uit naar Zwitserland. Tijdens het afstompend werk in een uurwerkfabriek schreef ze gedichten, die werden gepubliceerd in een Hongaars tijdschrift. Na vijf jaar stopte ze met het werk in de fabriek en verliet ze haar man. Ze leerde Frans met een beurs van de stad Neuchâtel en begon ook in die taal te schrijven (1970).

In 1986 verscheen Kristófs eerste Franstalige roman, Het dikke schrift, ontstaan uit autobiografische aantekeningen. Voor Het dikke schrift ontving Agota Kristof de Europese prijs voor Franstalige literatuur. Het vervolg liet twee jaar op zich wachten, en was getiteld Het bewijs. Het verhaal sloot aan bij het vorige boek. In 1991 kwam De derde leugen uit. Ook dit boek is een vervolg op het vorige. De drie boeken samen zijn ook als drieluik uitgegeven die ook wel de tweelingentrilogie werd genoemd. De drie romans kunnen als een samenhangend geheel worden beschouwd.

De beproevingen van de prepuberale tweeling in oorlogstijd uit Het dikke schrift, de naoorlogse zoektocht van de gescheiden broers uit Het bewijs en het verdrongen familiedrama uit De derde leugen sluiten naadloos op elkaar aan. Dat neemt niet weg dat elk deel van Kristofs drieluik in tegenspraak is met elk ander. In elk deel worden verhalen verteld die in een volgend deel worden geloochend, komen gebeurtenissen voor die zich in een vorig deel heel anders lijken te hebben afgespeeld. Het geheel vormt een fascinerend weefsel van leugens, een ingewikkeld vlechtwerk van ficties.

Een tweeling brengt de oorlog door bij Grootmoeder, een cynische, drankzuchtige vrouw die woont aan de rand van de Kleine Stad, vlak bij de grens. Ze zijn een anonieme 'wij', die hun waarnemingen en lotgevallen in kinderlijk eenvoudige stijl weergeven maar de lezer wel van zijn stoel blazen. In een hels tempo krijg je een hoop dingen te verwerken die niet zo alledaags zijn. De broers willen zich harden om in de oorlog te overleven. Ze ontpoppen zich als een soort hardvochtige Robin Hoods die voeden maar ook stelen en zich zelfs prostitueren om te overleven. Ze aarzelen niet hun Vader op een mijn te laten lopen om een van hen het land uit te kunnen laten vluchten. Ook hun moeder komt toevallig door een granaatontploffing om het leven wanneer ze hen bezoekt om hen mee te nemen en een nieuw leven te beginnen. De schrijfster laat de stijl van de trilogie meegroeien met de personages. In de latere delen is die stijl dan ook minder sober en ook minder afstandelijk.

Gelezen door: Ise Boumans (1 boeken)

Dit is een schitterende trilogie die ik al zo vaak uitleende dat ik ze nu helaas definitief kwijt ben. Het verhaal sleept je mee in een mix van emoties en eens gelezen vergeet je die tweeling nooit meer.

Gelezen door: Dimitry Masyn (9 boeken)