Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Dank zij jullie had ik een aantal voordelen ten opzichte van ouders van normale kinderen. Ik heb niet hoeven in te zitten over jullie studie of beroepskeuze. We hebben niet hoeven aarzelen tussen wiskunde of moderne talen. Hebben ons geen zorgen hoeven te maken over wat jullie later zouden doen, we kwamen er algauw achter wat het zou zijn: niets."

Het eerste kind van de Franse komiek Jean-Louis Fournier was gehandicapt. Dan wordt zijn vrouw opnieuw zwanger en ze durft het aanvankelijk niet zeggen, maar samen nemen ze de beslissing om het kind te laten geboren worden. Aanvankelijk lijkt het tweede kind, ook een zoon, een gezonde baby. Zijn ouders krijgen er niet genoeg van om het kind te bekijken en te knuffelen, maar dan komt het keiharde verdict: ook de tweede zoon is, net als zijn broer, fysiek en mentaal gehandicapt.

Met dit boek, dat Jean-Louis Fournier als een echte liefdesbrief aan zijn twee zoons opdraagt, wil hij dat de wereld hen leert kennen. Zijn zoons, over wie hij jarenlang heeft gezwegen, voor wie hij zich soms schaamde, voert hij nu ten tonele als de helden van dit boek. Hij wil de zorgen en het verdriet laten zien, maar ook de kleine momenten van vreugde. Dit boek is zijn therapeut en zijn biechtvader waarin hij lacht en huilt.

Fournier verloochent zijn beroep als humorist niet wanneer hij zijn zonen beschrijft. Het pijnlijke thema ten spijt heb ik soms gegierd. Maar dat is juist de bedoeling van de auteur. Hij vindt het gruwelijk dat we om een gezond kind dat zich volsmeert met chocopasta hartelijk kunnen lachen terwijl een gehandicapt kind in dezelfde situatie alleen maar een triest gezicht te zien krijgt.

Het boek is een internationale bestseller; in Frankrijk werden al 500.000 exemplaren verkocht en Ou on va, papa? werd in 29 talen vertaald en met de Prix Femina bekroond en genomineerd voor de Prix Goncourt.
Dit prachtige boek is een bewonderenswaardige manier van de auteur om liefde én verdriet te ventileren.

Gelezen door: Annemie Fivez (31 boeken)

Citaat: "Het is bijna Kerstmis en ik sta in de speelgoedwinkel. De verkoper vraagt voor welke leeftijd mag het zijn? Ik was zo onvoorzichtig te antwoorden: Mathieu is elf en Thomas negen. De verkoper komt met allerlei wetenschappelijke spelletjes aan. Ik koos zoals ieder jaar een blokkendoos voor Mathieu en speelgoedautootjes voor Thomas. De verkoper snapte er niets van. Bij het naar buiten gaan zag ik dat hij een gebaar naar zijn collega maakte, hij wees met zijn wijsvinger naar zijn voorhoofd als om te zeggen "die is kierewiet"."

Jean-Louis Fournier kreeg het over zijn hart om een boekje te schrijven over zijn 2 zwaar gehandicapte zoons, soms zeer schrijnend maar soms ook met de nodige humor. Ik word nog maar eens geconfronteerd met het feit hoe gelukkig we mogen zijn met een gezond kind. Huilbuien, slecht slapen, eens niet willen eten horen bij elk kind, maar als je het boekje van Fournier leest besef je dat het ook heel anders kan uitdraaien. Fournier drukt je met de neus op de feiten: ik zal me nooit zorgen moeten maken over rapporten want mijn kinderen zullen nooit naar school kunnen ...

Gelezen door: anne-marie dewachter (1055 boeken)

Een prachtig boek. Het zal je maar gebeuren, twee gehandicapte kinderen hebben. Maar de manier waarop de auteur over zijn zonen vertelt is doorvoeld, intens en soms ook heel grappig ja. Inderdaad, waarom lacht iedereen als een gezonde kleuter zijn snoet vol choco smeert en trekt iedereen een begrafenisgezicht als een gehandicapt kindje dat doet? Een ode aan het leven, in al zijn vormen, dat is dit verhaal. Aanrader!

Gelezen door: giel (6 boeken)

Het zal je maar gebeuren, na je eerste ernstig lichamelijk en verstandelijk gehandicapte kind een tweede krijgen. Het overkwam de Franse komiek Jean-Louis Fournier. Hij schreef er een aangrijpend maar ook een humoristisch boek over: 'Mathieu kan niet rechtop zitten. Het ontbreekt hem aan spierkracht, hij is zo slap als een vaatdoek. Hoe zal hij zich ontwikkelen? Hoe zal hij zijn wanneer hij groot is? Moeten we dan een staak bij hem zetten?' en 'Ik heb er weleens aan gedacht of hij geen automonteur kon worden. Maar dan een liggende. Zo eentje die de onderkant van auto’s repareert in garages waar geen hefbrug is'. Fourniers zwarte humor verbergt veel verdriet. Waar gaan we heen, papa? is een boek vol tegenstellingen: teder en hard, grappig en intriest, een liefdesbrief van een vader aan zijn twee 'abnormale' zonen. Een absolute aanrader.

Gelezen door: Peter Geiregat (479 boeken)

Citaat: "Nu is Mathieu zonder hulp zijn bal aan het zoeken. Hij heeft hem te ver weggegooid. Op een plaats waar we hem niet meer samen kunnen gaan halen."

Een verschrikkelijk kleinood, een strijd tussen huilen en lachen. De woorden kerven in mijn hart en maken me aan het lachen.
Een waargebeurd relaas over een koppel dat uit elkaar gaat nadat ze twee kinderen kregen met een mentale en lichamelijke handicap. De papa vertelt op een wrange, cynische manier over zijn overleden kinderen.