De huilende molenaar

Gelezen door: Karla (73 boeken)

Citaat: "Hij betreurde het enigszins dat hij zijn geduld had verloren met zo’n doodgewone, eenvoudige vent. Wellicht had de molenaar niets kwaads bedoeld met zijn streken. Misschien had de arme kerel echt zo’n bedroevend smakeloos gevoel voor humor en uitte dat zich in dergelijk onverdraaglijk gedrag? Een dokter mocht zich nooit opwinden in het bijzijn van een patiënt. Wat hadden dierenartsen het toch gemakkelijk! Die stelden in zo’n geval gewoon vast dat de zieke dol of simpel was geworden en gaf opdracht om het beest af te maken. En dat was dat: de eigenaar zou zijn koe of paard een spuitje laten geven en het desbetreffende dier zou de veearts verder met rust laten."

Arto Paasilinna oogst in thuisland Finland veel bijval met zijn humoristische romans. Het komisch gehalte van de verhalen is wel verraderlijk, want de glimlach mondt meestal al snel uit in een grimlach. De auteur levert scherpe maatschappijkritiek en legt daarbij perverse mechanismen in de samenleving bloot.

In De huilende molenaar gaat het over iemand die duidelijk ‘anders’ is dan de norm en hoe wreed de massa met zo iemand omgaat. Het verhaal speelt zich af in een dorpje in het noorden van Finland, kort na de Tweede Wereldoorlog. Op een dag verschijnt Huttunen, een reus van een vent die de vervallen molen gekocht heeft en hem eigenhandig opknapt en weer in bedrijf brengt. Huttunen is vriendelijk, behulpzaam en hij werkt keihard. Maar hij heeft ook wat zonderlinge trekjes. Het ene moment is hij vrolijk, op het manische af, even later vervalt hij in somberheid en begint hij te huilen als een wolf. Dat laatste is voor de dorpelingen reden genoeg om hem te verstoten. Ze willen koste wat kost dat Huttunen gek verklaard wordt en in een gesticht verdwijnt.

We volgen het relaas afwisselend vanuit het standpunt van Huttunen en een aantal dorpelingen zoals de dokter, de kruidenier, de korpschef en de bevallige tuinbouwconsulente die een boontje voor de molenaar heeft. In dit palet van personages vond ik het niet moeilijk om mij in te leven in de ‘afwijkende’ denkwereld van de eenzame Huttunen. Een aantal andere dorpsfiguren maakte daarentegen een veel ‘gekkere’ indruk, zoals de van jacht bezeten dokter Ervinen of boerin Siponen die zich nadat ze van de trap dondert kreupel blijft voordoen om de hele dag lekker lui te kunnen blijven liggen. Een knotsgekke psychiater en een wel heel professionele bankdirecteur maken het absurde plaatje compleet. Ik vond De huilende molenaar afwisselend (en soms ook tegelijkertijd) hilarisch, beklemmend, droevig, sfeervol, warmmenselijk en scherpzinnig. Een eigenzinnige roman!

Gelezen door: Ann Hendrickx (120 boeken)

Citaat: "'Een wolf? Is dat niet het gehuil van een wolf?' De korpschef kwam bij het raam staan, zogenaamd om te luisteren, en zei toen, terwijl hij het raam probeerde te sluiten: 'Natuurlijk, een wolf... Een eenzame wolf, vanachter de grens hierheen gekomen waarschijnlijk. Ongevaarlijk beest, rond deze tijd van het jaar.' De provinciegouverneur liet hem het raam niet dichtdoen. Hij zei dat dit de eerste keer was dat hij de gelegenheid had om het gehuil van een heuse wilde wolf te beluisteren. 'Dit is een van de mooiste ervaringen van mijn leven! Schenkt u bij wijze van uitzondering nog maar een glaasje cognac in, korpschef?' Ervinen verbrak de betovering door sarcastisch op te merken: 'Dat was helemaal geen wolf. Ik herken echt de stem van mijn patiënt wel: het is molenaar Huttunen die daar huilt.'"

In een klein dorpje in Finland komt op een dag Gunnar Huttunen in de verlaten molen wonen. Huttunen knapt de molen op en in eerste instantie zijn de inwoners blij dat de oude molen terug in gebruik komt. Maar Huttunen is nogal een zonderlinge kerel, die op bepaalde momenten als een wolf huilt. Huttunen jaagt na verloop van tijd iedereen zich tegen het harnas en de dorpelingen verklaren Huttunen voor gek. De plaatselijke dokter laat Huttunen opsluiten in een psychiatrische instelling. Huttunen kan ontsnappen, maar is verbitterd door de daden van de dorpelingen. Als de dorpelingen vernemen dat Huttunen is ontsnapt, volgt er een ware klopjacht op de man. Huttunen die enkel maar zijn eigen leven wil leiden, moet steeds vluchten en met de hulp van de weinige vrienden die hij nog heeft, probeert hij te overleven. Een ware vertelkunst hanteert de schrijver, waarbij de lezer beseft hoe kleingeestig een mens wel kan zijn als iemand als niet normaal wordt bestempeld. Men vraagt zich af wie er nu het gekst is, Huttunen of de dorpelingen? Het einde spreekt tot de verbeelding !!