Het witte land

Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: " Het concept van reïncarnatie moest wel het slimste lokkertje zijn dat de priesterstand ooit had uitgevonden. De hemel van zijn kinderjaren , waar je in gezelschap van God en al zijn engelen pap at van gouden bordjes, had hem toen al een waardeloze beloning geleken voor een vroom en oppassend leven. De kans om het nog eens over te doen bezat beslist meer bekoring."

Rob Verschuren is in 1953 in Malden geboren. Hij heeft lang als copywriter in de reclame gewerkt. Sinds het midden van de jaren tachtig woont hij buiten Nederland, de laatste elf jaar in Vietnam, met zijn Vietnamese familie. ob Verschuren debuteerde met de verhalenbundel Stromen die de zee niet vinden, die in de literaire pers geprezen werd om zijn stilistische kwaliteiten en volkomen eigen geluid. Daarop volgden Tyfoon, , en Het karaokemeisje, twee ijzersterke romans met verrassende plots In zijn derde roman Het Witte Land confronteert de auteur ons met een vraag aan het begin van het boek over de kindertijd en adolescentie van Bobby, het Midden-Nederlandse karakter, in het bijzonder van de vakantie die hij met zijn ouders doorbrengt in het pension van een dorp in de Oostenrijkse Alpen.:Op een dag waarop hij wil alleen zijn, beleeft hij een unieke ervaring door zich te wagen op een besneeuwde top en de eerste hellingen van de gletsjer. Ongetwijfeld ervaart hij dan, onder deze witheid geaccentueerd door een dikke mist, hoeveel dood er in een hinderlaag zit, hoeveel elk wezen in werkelijkheid alleen is te midden van zijn dierbaren en van de mensheid als geheel. Door de jaren heen zal een vorm van fatalisme en ontslag Bobby ervan weerhouden om te ontplooien en te bloeien, zelfs als hij uiteindelijk een reclamebureau opricht en als hij zijn bestaan deelt met een paar opeenvolgende. Metgezellen.Toch wordt het een relaas van een man die de zeggenschap over zijn lot uit handen heeft gegeven en op een miraculeuze manier zijn diepste wens vervuld ziet worden. Met niet veel meer dan een e-reader waarop hij zevenennegentig literaire meesterwerken heeft geladen, vertrekt Bobby, een reclameman van middelbare leeftijd, naar een sinister Aziatisch land. Hij heeft alles achter zich gelaten om een naamloze vrouw van een nieuwsfoto te zoeken, al beseft hij dat hij haar nooit zal vinden en vooral op zoek is naar zichzelf. In de kuststad waar de foto is genomen, dwaalt hij doelloos door de chaotische volkswijk, tot hij op een ochtend in een afvalloods een verlamde jonge vrouw ziet, gehuld in een sneeuwwit gewaad. In zijn verbeelding wordt de loods een tempel, en de vrouw – die hij Bleke Orchidee noemt – een priesteres. Dag na dag zit hij bij haar op een stapel plat gevouwen dozen, totdat de roldeur begint te zakken en de vrouw hem wegwuift, nadat ze haar hand heeft opgehouden voor geld. Wanneer hij besluit om zich niet langer weg te laten sturen, wacht hem een verrassing. Hij streeft niets meer na dan op te gaan in de bevolking van wat nog steeds een communistische dictatuur is. Net als in Typhoon en The Karaoke Girl vindt de meeste actie plaats in een stad in een Aziatisch land dat niet genoemd wordt, maar wat overeenkomsten heeft met Vietnam. Aangezien de hoofdpersoon dit keer echter de Europese nationaliteit heeft, blijft The White Country meer verankerd in de westerse beschaving, met name door een zeer duidelijke maatschappelijke kritiek, flashbacks over de katholieke oorsprong van Bobby en het aantal toespelingen naar de Franse, Spaanse of Amerikaanse literaire en picturale cultuur. Zoals een citaat van Albert Camus in de epigraaf van de roman aangeeft, maakt Bobby zich los van de wereld door zich vast te klampen aan een van de belangrijkste afleveringen van zijn jonge jaren. We bevinden ons dus op hetzelfde niveau in Le Mythe de Sisyphe: “Dit universum, nu zonder meester, lijkt hem noch steriel noch vruchtbaar. Elk van de korrels van deze steen, elke minerale schittering van deze berg vol nacht, vormt op zichzelf een wereld. De strijd zelf naar de hoogten is genoeg om een menselijk hart te vullen. Niets anders weerhoudt ons ervan om Bobby zelf te zien, geïsoleerd te midden van arbeiderswijken in Azië - die hij vergelijkt met de labyrinten en gevangenissen van de Carceri d'Invenzione de Piranèse - en sloppenwijken die zowel menselijk als materieel afval verwelkomen, "het witte land" dat het in de ogen van de inboorlingen is. Maar de formule verwijst ongetwijfeld nog meer naar de picturale dimensie van de roman. In veel vormen en een rijk palet accentueert geeft het kleur aan het proza van Rob Verschuren, explicieter in deze roman dan in eerdere werken.