6 reacties:Karla op 26 maart 2009:Dit boek heb ik met veel plezier gelezen. Het verhaal speelt zich af in een multicultureel milieu. Centraal staan twee rivaliserende universiteitsprofessoren en hun gezin. Het gaat om ‘rommelige’ gezinnen, waarbij de vele personages het boek wat chaotisch maken. Om die reden is het moeilijk om zich echt betrokken te voelen met één van de figuren. Ook het feit dat alles in de derde persoon geschreven staat, speelt hierbij een rol. Maar dit was eigenlijk geen probleem.
Alles wordt allemaal heel mooi en met de nodige humor (vaak satirisch) verteld. Elk personage heeft bovendien goede en slechte kanten en vertegenwoordigt daarbij een andere visie of levenshouding. De tegenstellingen tussen de middleclass intelligentsia en de lagere klassen, de multiculturele gelaagdheid (je merkt bijvoorbeeld niet dadelijk of iemand blank of zwart is), de relaties tussen ouders en hun kinderen, studenten en professoren onderling en tegenover elkaar, liberale versus conservatieve opvattingen, rijk en arm, klassieke kunst en hedendaagse kunst, poëzie en hiphop, sterke vrouwen en zwakke mannen,...
Ook verloopt de communicatie moeizaam en worden ‘probleemsituaties’ onder tafel geveegd. Nog een interessant gegeven in het boek zijn de verwijzingen naar schilderijen (vooral van Rembrandt), quotes van Shakespeare en de parallellen met
Howard's end van E.M. Forster, verfilmd door James Ivory. Die overeenkomsten zitten in details, waar je zonder problemen overheen leest als je er niet mee vertrouwd bent. Eén specifiek thema in het boek is de betekenis van de hiphopcultuur voor een aantal jongeren. In het boek komen bijvoorbeeld een aantal rappers uit een ghetto voor die kritiek uiten op het Amerikaanse beleid omtrent Haïti. Een heel boeiend boek met veel 'lagen', dat bovendien heel vlot leesbaar is.
Magda Ockier op 29 oktober 2006:Een boek over het (schijnheilig) academische wereldje, over families, man-vrouw relaties, ouders-kinderen, blank-zwart, en nog zoveel meer. Maar ook een boek over kunst en kunstkritiek. Zadie Smith is een intelligente vrouw die kan schrijven en blijft boeien. Een auteur om te volgen.
Gerrit Janssens op 30 maart 2006:Howard is welgesteld academicus in de kunsten, zijn Afro-Amerikaanse vrouw Kiki is vooral thuis actief, zoon Jerome is gelovig geworden, Levi, de jongste, wil 'street' zijn, dochter Zora wil het maken aan de univ van haar vader. Na Howards korte affaire is ieder op zoek naar zin en passie in zijn of haar leven.
On beauty portretteert een welgestelde hedendaagse familie in het Westen, haarfijn en genadeloos. Dat levert geen al te vrolijk schilderij op, en toch blijft de toon zeer verteerbaar dankzij de speelse, frisse taal van Smith.
Sarah op 22 maart 2006:
Heeel meeslepend...
Kathleen Van Steenkiste op 12 februari 2006:Over schoonheid is een roman die je in één ruk wil uitlezen. Het gaat over relaties tussen partners, tussen ouders en kinderen, tussen broers en zussen, tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, tussen politiek links en rechts, tussen zwart en wit.
Het deed me bij wijle sterk denken aan
Het zingen van de tijd van Richard Powers, ook al zo'n ongelooflijk sterk boek.
Smith's vertelstijl - voornamelijk via dialogen en de bijhorende 'slang' - werkt heel sterk en geeft het boek ook vaart. Een aanrader!
Frederika Van Wing op 24 november 2005:Het eerste boek dat ik las van Zadie Smith, en... raak! Zoals de cover beloofde: inderdaad een boek dat je heel moeilijk kan wegleggen eens je er in begonnen bent. Anderzijds sluit ik me ook wel aan bij de kritiek van Britt Janssens. Maar laat je dat er niet van weerhouden om de honderden pagina's leesplezier te verorberen.