In deze roman komen belangrijke maatschappelijke vraagstukken zoals euthanasie, racisme en politieke correctheid op een grappige, luchtige manier aan bod. Naegels is erin geslaagd om een zeer leesbaar en toch verontrustend boek af te leveren. Prachtig!
12 reacties:Katrijn Geldof op 14 maart 2010:
Echte topliteratuur is dit boek volgens mij niet, maar toch heb ik het met plezier gelezen en ben ik blij dat Tom Naegels dit boek geschreven heeft.
Ik hou wel van de zelfrelativerende toon en ik vind de toestanden die hij beschrijft ook vaak heel herkenbaar. Het komt erop neer, dat het makkelijk is om over alles een progressieve mening te hebben, maar dat je in de praktijk toch soms geconfronteerd wordt met situaties waarin je dat progressivisme niet zo consequent kunt volhouden.
Het boek 'leest' erg vlot en dat maakt het ook toegankelijk voor jonge lezers.
Dennis P. op 8 oktober 2008:Ik denk dat vooral het "jonge, hogeropgeleide, progressieve en kunstlievende menstype " (cfr. De Morgen 12-03-2005) door dit boek zal aangesproken worden.
Schrijft iemand hieronder. Ik geloof dat ik bij die groep hoor, maar deel de mening niet. Het is een boek voor Humo-lezers, wat wel eens met die bevolkingsgroep wordt aangeduidt, maar over de jaren verschoven is naar een ander, minderwaardig volkje.
Ik las het eens op een nacht toen ik niet kon slapen. Het heeft me door de nacht geholpen, dat wel. Maar het was zo slecht dat ik verstomd stond toen bekend gemaakt werd dat het verfilmd zou worden.
Bagger.
Magda Ockier op 16 februari 2007:Relativerend, af en toe ironiserend maar vooral een eerlijk boek. Tom Naegels is een auteur om te volgen. In drie leesgroepen hebben we over dit boek gepraat. Niet iedereen had het boek graag gelezen (ongeveer 50/50). Ik denk dat vooral het "jonge, hogeropgeleide, progressieve en kunstlievende menstype " (cfr. De Morgen 12-03-2005) door dit boek zal aangesproken worden.
Michaël Van Camp op 25 oktober 2006:
Dit boek werd laatst besproken in aanwezigheid van de auteur in de leeskring van Beerse. De meeste lezers waren laaiend enthousiast, in de eerste plaats over het boek, maar ook over de performance van de schrijver.
Frieda Tibax op 5 oktober 2006:Alle twaalf leesgenoten hebben het boek zeer graag gelezen. Het gaf aanleiding tot één van de boeiendste gesprekken uit onze annalen.
Frieda Tibax op 5 oktober 2006:Negen van de tien leden waren zeer enthousiast, en één leesgenoot had het niet uitgelezen. Zij vond het niet boeiend. Het boek gaf aanleiding tot een zeer boeiend gesprek over de actuele maatschappelijke problemen en over de grenzen van literatuur.
Britt Vervliet op 18 september 2006:Ik heb het boek al een tijdje geleden met veel plezier uitgelezen. Vlot geschreven en herkenbaar. Maar ik zag Tom Naegels gisteren op het Antwerpse literatuurfestival ZuiderZinnen, waar hij enkele fragmenten uit
Los voorlas.
Het thema van het festival was "liefde en erotiek" dus hij had gekozen voor passages waarin de relatie met Nadia onderwerp was. Ik ben nu vastbesloten om het boek opnieuw te lezen. Naegels bracht de scènes met zoveel overtuiging, zoveel plezier,... Hij zette écht aan tot lezen! Of tot nóg eens lezen!
Kris Logghe op 21 juni 2006:Een boek dat ik in één ruk uitlas, grappig, vlot geschreven, maar vooral eentje dat je aan het denken zet over onze eigen hoge idealen en ivoren torens. Met z'n neus op de feiten schept Tom Naegels zijn multi-culturele samenleving. Prachtboek!
Saskia Aerts op 17 mei 2006:Ook ik vond het een heel goed boek! Zelfs mijn broer van 16, die nog nooit de moed had gehad om een boek uit te lezen, heeft dit in enkele dagen verslonden. En dat wil al wat zeggen :-).
Inderdaad zeer herkenbaar, confronterend en toch luchtig. Een aanrader voor iedereen die de samenleving eens op een andere manier wil bekijken.
Wim De Poorter op 20 april 2006:
Je gaat er moeiteloos in mee. Helemaal herkenbaar, mooi geschreven en gewoon heel erg goed.
Tom Ollieuz op 27 maart 2006:Voor ik dit boek las zat ik met de vraag of Naegels net zozeer een vertegenwoordiger van zijn generatie zou kunnen zijn als in zijn columns. Ik leerde hem in deze rol kennen via het Radio 1-programma
De toestand is hopeloos maar niet ernstig en De Standaard. Uiteindelijk is er weinig tot geen verschil: Tom Naegels does Tom Naegels in a very Tom Naegels way. De dunne verhaallijn doet er niet toe want dit sterk autobiografisch boek is genieten van de eerste letter tot de laatste.
We leren dat de in 1975 geboren anti-macho al gescheiden is. Hij gaat een nieuwe relatie aan met een Pakistaanse die hij leerde kennen op een inburgeringscursus. Deze bezocht hij met zijn Bompa, een oud-socialist die nu kanker heeft, graag euthanasie wil plegen en helemaal tot racist is verzuurd. Kleinzoon Tom is een linkso middenklasser die als journalist langzamerhand een netwerk uitbouwt van allochtone kennissen. Tot en met Abou Jaja.
Finesses van cultuur- en generatieverschillen doorspekken dit mooie boek dat eigenlijk meer is dan een roman, in tegenstelling tot wat de onhandige kartonnen kaft mag beweren.
Monica Jacobs op 28 november 2005:
Helemaal mee eens. Vooral het zelfrelativerende aspect, de manier waarop hij zijn eigen generatie met zogenaamde goede, progressieve bedoelingen voorstelt, is ronduit schitterend.
Echt een verdiende Gerard Walschap-prijs!