Gelezen door: Emilie Vanpeteghem (5 boeken)
Citaat: "'Ik wou dat mijn schaduw opstond en naast me liep' (gevonden in een bloempot op de achterkant van een s.o. Frans, Clover High School)
‘Er waren eens twee zussen die dezelfde kamer deelden, dezelfde kleren, dezelfde gedachten op hetzelfde moment. De twee zussen hadden geen moeder, maar ze hadden elkaar.’
"
Wanneer haar zus, Bailey, onverwacht sterft, blijft Lennie alleen achter. Het meisje voelt zich in de steek gelaten door haar zus. Bailey zou haar nooit alleen laten, zoals hun moeder deed. Lennie worstelt met haar verdriet en vindt troost bij Toby, het vriendje van haar zus.
Lennie en Toby zoeken steeds elkaars gezelschap op. Ze voelen zich verbonden en begrijpen elkaars verdriet. Maar de troost die ze elkaar bieden, wordt een ongezonde, toch geloofwaardige (én begrijpelijke) aantrekkingskracht. Ze liggen in elkaars armen, kussen en belanden bijna in bed. Daardoor voelen ze zich nog slechter en vooral heel erg schuldig.
Lennie is ondertussen ontzettend verliefd op Joe, een jongen die Bailey nooit gekend heeft. Dankzij hem geniet ze opnieuw van het leven en voelt ze zich gelukkig. Net als Lennie werd ik compleet overdonderd door de levendige, creatieve, charmante Joe.
Dit verhaal is meer dan een onschuldige verliefdheid of een meisje dat niet zonder haar zus kan. Het is een intens, beeldend verhaal vol verdriet, maar ook vol geluk en liefde. Je kan niet anders dan geraakt zijn door Lennies verhaal. Haar gedichten, anekdotes en verhalen die ze overal achterlaat op school, in het bos, op straat, kortom op alle plaatsen waar ze komt, om zo de herinneringen aan haar zus levend te houden, zijn zeer gevoelig en beeldend uitgewerkt.
Prachtig geschreven!
|
Reacties (0)Delen
|