Gen voor geluk: een revisie

Gelezen door: Els Mannaerts (13 boeken)

Citaat: "“Wat je in het leven niet kunt vinden”, verkondigt ze, “moet je zelf maar maken!” De anderen tasten flink toe, hopend dat het chronisch euforievirus dat zij onder de leden heeft, ook haar keuken heeft besmet."

Indien ik dit boek in enkele woorden zou moeten schetsen, lijkt ‘een vette kluif voor een leesclub’ me wel wat. Een vijftal levensverhalen doorkruisen elkaar in 5 hoofdstukken.
Een vrolijke Algerijnse vluchtelinge slaat haar mistroostige schrijfdocent zo uit zijn lood dat hij te rade gaat bij de schoolpsychologe. Door een incident komt het verhaal van de vrolijke jonge vrouw in de media alsook bij een genoomwetenschapper die haar wil onderzoeken.
Na de publicatie van diens conclusie over haar geluksgenen, takelen mediashows, pulpbladen en blogs de Algerijnse zo toe dat zelfs zij kopje onder gaat.

Een mistige maar alwetende ik-verteller bedient zich van de verleden, de tegenwoordige en de toekomstige tijd in flashbacks, heden en flashforwards. Hij schuwt geen moeilijke woorden. Locaties? Een hele resem: Chicago, Algiers, Boston, Montreal, New York, Tunis,… In televisiedebatten vliegen genomicisten, literatoren en ethici elkaar in de haren. Voeg daar nog een aantal hoofdstukken van ‘Breng leven in uw tekst’ – een handboek over creatieve non-fictie – aan toe, plus een minicursus ‘genetica’ (of was het ‘genomica’?) en je begrijpt dat deze collage van levensverhalen verweven met wetenschap een stevige cerebrale inspanning vergt.

Mijn mening? De rake satire van onze media, de portie spanning met een vleugje romantiek en heel wat prachtige zinnen en originele bedenkingen over geluk, zorgen ervoor dat je wil doorgaan tijdens de moeilijke en saaie stukken.

En of je voor deze inspanning wordt beloond met een dosis geluk? Dat hangt af van je genen. Of was het nou van je opvoeding?

Gelezen door: Agnes Poesen (291 boeken)

In zijn werkgroep Creatieve non-fictie aan de universiteit van Chicago treft een ontgoochelde, gefustreerde schrijver en vervangend docent een opmerkelijke studente aan. Afkomstig uit Algerije, waar zij een burgeroorlog meemaakte, werkt haar opgewekte aard aanstekelijk op iedereen. De klas noemt haar Generosity. Is haar mildheid een ziekte (hyperthymia) of is ze genetisch bepaald? Het charismatische meisje wordt bestudeerd door een genomicist en biotechnische ondernemer, die in haar het sluitstuk van zijn theorie over een gen voor geluk vindt. Het resultaat is een enorm mediaspektakel.

Het boek viel mij tegen. Powers schrijfstijl is mij te apart, te speciaal. Ik ben niet overtuigd van de vorm en de stijl... is deze misschien noodzakelijk voor de de inhoud?! Op mij kwam het geheel te chaotisch over.

Gelezen door: Fieke Van der Gucht (58 boeken)

Citaat: "Ik haat personages. Het is zo cliché, personages."

Richard Powers liet zijn eigen genoom in kaart brengen. Hij bleek genetisch gevoelig voor depressies. Toen het bestaan van dat ‘depressiegen’ later als onzin werd afgedaan, voelde ie zich op slag gelukkiger. Het vormde de aanleiding voor Gen voor Geluk. De roman voert de permanent gelukkige Thassa op. Hoe ellendig haar leven ook, zij blijft stralen. Voor Kurton, geneticus, is ze het ultieme bewijs van zijn ‘gelukgen’. Maar is Thassa zo ongenaakbaar?

Powers zwengelt de discussie over nature en nurture aan. Maar hij wil meer. Met de creatie van Stone, een docent creatieve non-fictie, bij wie Thassa les volgt, steek hij de draak met de creative writing business. Dat doet hij o.m. door er aldoor op te wijzen dat de romanpersonages slechts koude constructies zijn, geen mensen van vlees en bloed. Alleen zorgt het voortdurende doorprikken van de romanconventies ervoor dat het boek je kouwe kleren niet raakt.