Gelezen door: Mia (100 boeken)
Citaat: "Hoe worden wij aangestuurd? Is dat door aanraking, of omdat we vanbinnen zelf zijn aangeraakt? Wie regelt het zo dat mensen een oude schuld op hun schouders laden? (p75) "
Een mens is meer dan zijn ik. Hij wordt bepaald door de familiegeest (de geest), de plaatsgeest (genius) en de daimon, de bemiddelaar, degene die je tot inzicht brengt, je de weg wijst...
Dit boek gaat over het onzegbare, het onhoorbare en het onzichtbare;het zoeken naar betekenis, naar je bestemming.
Het is een dubbelverhaal:dat van Remi, oud-professor antropologie en psychoanalyticus en dat van de verteller die alsnog een scriptie wil schrijven over een angstpsychose voor krokodillen in Kopokabaka, in Congo. Hij gaat hiervoor te rade bij zijn oud-professor, die hij intussen Remi mag noemen en in die streek gewerkt heeft. Gaandeweg ondervindt hij dat zijn onderzoek steeds meer een onderzoek wordt naar de weg die Remi afgelegd heeft.
Remi, een boerenzoon, groeit op in de Westhoek, een streek zwaar van de stiltes, van verloren gegane levens. Zijn nonkel Marcel leert hem te luisteren naar het onhoorbare, legt de kiem voor zijn belangstelling voor Afrika en de kracht van het onverstaanbare, de bezwering.
Remi hoort soms een stem die hem aanspoort mensen te genezen, mensen die gebukt gaan onder een zware schuld, die niet de hunne is. Op 18-jarige leeftijd treedt hij in bij de jezuïeten. Hij leert er zichzelf te ontleden, te benoemen en te onthechten. Na zijn opleiding mag hij als missionaris naar Congo. We schrijven dan al jaren 60 van de vorige eeuw. Het is duidelijk dat Remi niet uit geloofsovertuiging gekomen is. Hij zoekt. Hij zoekt een antwoord op zijn vraag naar betekenis, op zijn vraag hoe hij mensen kan genezen. Hij vindt dit uiteindelijk in een dorp van de Yaka, waar hij de enige blanke is. Door te luisteren dringt hij door tot de kracht van geest en genius en de kracht van de bezwering. Zijn zoektocht is ten einde. Hij treedt uit, wordt een bevlogen antropoloog en psychoanalist.
De verteller gaat hem achterna. Eerst in de Westhoek, daarna in Drongen en Heverlee en tenslotte in Congo. Hij ontmoet oude missionarissen, die allemaal meer op antropologen lijken dan op zieltjeswinners, jonge zelfbewuste Congolese geestelijken, nonnen in een kindertehuis. Tussendoor, zo lijkt het, werkt hij aan zijn krokodillenscriptie. De angstpsychose die ongrijpbaar lijkt, legt het duistere in ons bloot. Dat duistere dat we pas herkennen in een bevreemdende spiegel. Dat duistere dat Remi daar onderkent en leert te bezweren.
Geen gemakkelijk boek, hoewel het in een heldere taal geschreven is. Het tast de grenzen van de roman af, zoals het de grenzen van ons bewustzijn aftast. De tekst leunt sterk aan bij de werkelijkheid. Het dankwoord bijvoorbeeld maakt integraal deel uit van de tekst. Verspreid over het boek staan foto's van plekken die in het boek vermeld worden, van fetisjen... alsof het een soort documentaire is.
Het is bevreemdend maar tegelijkertijd zo herkenbaar, invoelbaar...
Een grensoverschrijdend boek dus, dat ons uit ons ikje haalt, onze afgelijnde wereld overhoophaalt en daardoor groter en opener maakt.
|
Reacties (0)Delen
|