Twee jongens groeien samen op in Afghanistan, maar op een bepaald moment splitsen hun levens zich. Op zich denk je dat het verhaal niet veel soeps is, maar het zit heel goed in elkaar (veel verrassende wendingen in het verhaal) en geeft een beeld van de Afghaanse leefwereld. Een echte aanrader!
28 reacties:Mariem op 6 oktober 2009:
Nadat ik het eerste hoofdstuk gelezen had, was ik ervan overtuigd dat ik dit boek zou uitlezen.
De schrijver sleept je mee in een spannend, ontroerend verhaal, dat je gegarandeerd jaren zal bijblijven. Op het eerste zicht zou je zeggen dat het verhaal gaat over de relatie tussen 2 jongens. Maar het verhaal begint pas echt vorm te krijgen op het moment dat Amir teruggaat naar Afghanistan, waar hij de kans krijgt zijn schuld jegens Hassan in te lossen, maar niet alleen dat. Hij krijgt ook de kans om Baba's schuld in te lossen. Op dit moment werd me duidelijk wat de schrijver probeert over te brengen in het verhaal.
Hij brengt ons een verhaal waarin hij het gedrag, de houding en het karakter van een vader reflecteert op die van zijn zoon. Hij geeft ons eerst de indruk dat Amir en Baba heel veel verschillen en omdat Amir niet beter wist, was dat het antwoord op al zijn vragen. Baba was immers een man met veel aanzien, die waar hij ook ging gekend was en gerespecteerd werd. Maar op het moment dat hij eindelijk het familiegeheim te weten komt en antwoord krijgt op al zijn vragen, wordt alles snel duidelijk: 'zo vader zo zoon'.
Dit boek is duidelijk het bewijs dat Khaled Hosseini talent heeft. Deze man moet meer boeken schrijven!
Nadine Labio op 25 augustus 2009:Er bestaat geen betere titel voor dit boek dan
De vliegeraar.
Het heeft bij mij wel 200 bladzijden geduurd vooraleer ik me kon laten meeslepen in het boek, maar de laatste 100 bladzijden zijn érg mooi en aangrijpend. Hierdoor vind ik het zeker de moeite waard om het boek te lezen.
Lieve Maes op 7 april 2009:Net gelezen. Heel ontroerend en mooi geschreven boek over vriendschap en over wat er allemaal kan fout lopen.... Heel meeslepend !
Claude Bonvin op 4 april 2009:Een prachtig en triestig boek waar je nog iets van bijleert over de gewoonten van een niet-Westers land.
jeanine silon op 13 december 2008:
Vanaf de eerste bladzijde was ik geboeid, de zinnen waren prachtig geformuleerd. Alleen het einde vond ik niet nodig, het werd toen teveel een verhaal.
Georgette Wenes op 13 december 2008:
Een realistisch boek dat ik eerst uitleende bij de bibliotheek en daarna kocht, omdat ik er graag nog wat in lees.
cindy vuylsteke op 6 juli 2008:Ik nam dit boek mee op reis maar dacht dat het niet echt luchtige lectuur zou zijn... Ik dacht dit omdat het boek gaat over discriminatie, geschiedenis, onverdraagzaamheid, vriendschap en familiebanden. Het boek is eenvoudig qua structuur en leesstijl maar toch is het diepgaand. De auteur geeft je een ander beeld over de Islam en dit is wel boeiend. Het is een boek dat je niet zomaar aan de kant kan leggen. Je moet weten hoe het verder zal aflopen met de hoofdrolspelers. Een echte aanrader!
Ann Horckmans op 30 mei 2008:Aangrijpend, indringend, meeslepend, verbijsterend, ontroerend. Een boek dat je nooit meer zal loslaten. Het verhaal van de twee jongens tegen de achtergrond van een ineenstortende wereld is zo mooi gebracht dat het tot in je binnenste doordringt en een immense kilte nalaat. Prachtig!
Kris Logghe op 25 maart 2008:Wat blijft lezen toch een prachtige hobby wanneer je parels zoals deze ontdekt!
De Vliegeraar van Kaboel veroverde zonder moeite een plaats in mijn hart en mijn boekenkast. Een boek dat zwaar aan "de ribben" hing: de schrijnende toestanden in Afghanistan, vriendschap en verraad, zoeken naar een toekomst in een vreemde Amerikaanse wereld, liefde over de traditie-grenzen heen, engelen en duivels van de ergste soort, vergeven en wreken, alle grote thema's komen aan bod. Schop de Taliban uit Afghanistan en maak Hosseini president!
op 31 januari 2008:Een prachtig en meeslepend boek van begin tot einde. Kippenvel! Het soort boek dat in je hoofd blijft zitten, lang nadat je het gelezen hebt.
Sandra op 22 januari 2008:
Een roman over de liefde en de vriendschap en hoe de vriendschap gedood wordt door de liefde van een zoon voor z'n vader. Een verhaal over schuldgevoelens, tradities, cultuurverschillen en godsdienst. De wreedheden van de Taliban en het verval van een eens zo machtig en wijs man. Ik heb genoten, gehuiverd en geleerd. Bedankt Khaled Hosseini!
André Oyen op 12 november 2007:Een heel mooi boek dat nu al tot de internationale klassiekers behoort. De verfilming die nu volop bezig is en het ene schandaal na het andere uitlokt zal nog meer mensen tot lezen aansporen. Dit boek waarin de liefde voor mensen en de afkeer van geweld centraal staan is inderdaad een literaire verademing waar ik persoonlijk toch wel erg van genoten heb!
Elisabeth Francet op 7 oktober 2007:Een indrukwekkend relaas over vriendschap, jaloezie, verraad, schuld, berouw, en boete. Het verhaal is schitterend en met prachtig taalgebruik geschreven en ja, ik heb het op 3 dagen uitgelezen. Maar ik heb toch enige bedenkingen: voor mij is dit zeker geen getrouwe weergave van de 'ziel' van Afghanistan, de leef- en de belevingswereld van de plaatselijke bevolking. Het is daarvoor te westers verteld, met een te westerse logica; de schrijver is dan wel geboren in Afghanistan, maar zeker niet getogen. Je merkt duidelijk dat het geen ervaringsdeskundige is op dat vlak. Vergelijk maar met bijv. de boeken van Salman Rushdie, het boek
'De god van kleine dingen' van Arundhati Roy en de boeken van Paul Bowles. Daarin heb je telkens in het begin dat enorm bevreemdende gevoel (dat ik in dit boek niet ervaarde, integendeel het kwam allemaal heel herkenbaar over) van ondergedompeld te worden in een wereld die niet de jouwe is en waar de mensen, de cultuur, de tradities, de denkwijze totaal anders zijn. Dat is pas echt leerzaam, want daar moet je moeite doen om die andere wereld, met behulp van de schrijver, te leren kennen, je proberen in te leven en te leren begrijpen, wat niet altijd evident is, maar des te boeiender. Net die verscheidenheid wordt in dit boek (dat bovendien nog gaat over een kleine, begoede, Afghaanse elite) niet getoond. De verhalentraditie (die eigen is aan o.a. de moslimwereld en aan landen waar de graad van analfabetisme groot is) komt hier wel aan bod, maar weer op een te westerse manier. Desondanks bewonder ik de schrijver, die als Amerikaans Afghaan toch een poging doet om, op zijn manier dan, een beeld te schetsen van een wereld waar we weinig over weten en bovenal omdat hij ons dit wondermooie verhaal geeft geschonken.
Marjan op 26 september 2007:
Ik heb mijn boek nog niet uit, maar het is geweldig! Ook al een traan moeten wegpinken. Ik kijk al uit naar straks, het einde van de werkdag, en ik op de trein verder kan lezen. Het boek blijft de hele dag door mijn hoofd spoken. Een absolute aanrader!
Lydia op 2 mei 2007:Ook ik ben heel positief over dit boek. Je leert weer wat meer over landen waar je veel over hoort in het nieuws maar hoe zit dat daar eigenlijk? En dan het verhaal: ik vond het heel triest. De verscheurdheid van Amir, vooral als kind. Het ene willen maar het andere doen, tegen je eigen wil in. Het drukt ons ook nog eens met onze neus op die vreselijke dingen die daar gebeurd zijn in Afghanistan door de Taliban. En nog gebeuren...
tessa op 3 februari 2007:
Mijn favoriete boek! Van de eerste tot de laatste bladzijde ging ik volledig op in het verhaal. Ik heb het tijdens de zomer buiten in de tuin gelezen en ben meermaals naar binnen gelopen,... 't Is zo'n raar zicht voor de buren als je zit te wenen met een boek!
Lieve Elaerts op 15 december 2006:
Een boek dat door middel van een boeiend en spannend persoonlijk verhaal een verre cultuur dichterbij brengt. Dat essentïele vragen oproept over trouw in een vriendschap, trouw blijven aan jezelf in moeilijke omstandigheden. Een boek dat toont hoe een kleine bange mens boven zichzelf kan uitstijgen, en toch heel aards blijft. Met humor geschreven en veel zin voor poëzie. Ik zie uit naar meer van Hosseini.
Sandra Vervynck op 2 december 2006:
Een roman over de liefde en de vriendschap en hoe de vriendschap gedood wordt door de liefde van een zoon voor z'n vader. Een verhaal over schuldgevoelens, tradities, cultuurverschillen en godsdienst. De wreedheden van de Taliban en het verval van een eens zo machtig en wijs man. Ik heb genoten, gehuiverd en geleerd. Bedankt Khaled Hosseini!
els debremaeker op 19 november 2006:
Ook in één ruk uitgelezen. Een prachtig boek, heel menselijk... doet je ook even met je eigen demonen vechten.
Frank op 14 september 2006:
Is het zwaar getraumatiseerde kind daadwerkelijk gered door het mee te nemen naar de VS? Is dit niet meer een egoïstische dan een nobele daad? Kiest de hoofdpersoon hiermee in laatste instantie niet weer voor zichzelf ten koste van anderen? Wordt de schuld hiermee niet eerder gecontinueerd dan opgeheven?
Misschien een paar vreemde vragen tegen de achtegrond van zovele positieve reacties maar ik had ze nog nergens gelezen. Vandaar dus.
Verder een mooi boek dat zeker de moeite van het lezen waard is, hier en daar een beetje te voorspelbaar en onwaarschijnlijk.
rit jacobs op 25 augustus 2006:
Ik heb dit boek in één adem uitgelezen en hoop dat deze schrijver snel weer wat van zich laat horen, het is ook voor mij één van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Ik vond het erg spijtig toen ik de laatste bladzijde omdraaide.
Sonya op 26 april 2006:
Een heel mooi indrukwekkend boek. Ik ben iemand die nooit huilt, maar heb toch een paar keer tranen laten rollen.
Wat ik mij wel afvraag is of het verhaal nu wel of niet waargebeurd is. Iemand vertelde me van wel, maar de naam van de schrijver is anders dan die van de hoofdpersoon en in het dankwoord staat een aantal dingen dat ook niet overeenkomt.
Dit wil ik wel graag weten.
sarah op 22 maart 2006:
Dit boek is inderdaad prachtig. Ook al Jason Elliot gelezen (Onverwacht licht)? gewoon al de beschrijving van de route, het landschap...een aanrader om meer te weten te komen over Afghanistan...
ceulemans koen op 13 februari 2006:
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die (meermaals) gehuild heeft en met een krop in de keel gezeten. In één trek uitgelezen onderweg van Kabul naar huis. Dit boek laat je voelen dat ook Afghanen en Pakistanen mensen zijn zoals wij, en niet allemaal profiteurs en leeglopers. Welk idee ik wel krijg door onze media. Zeker te lezen.
Miriam Lambaere op 12 februari 2006:Een ontroerend boek. Het geeft een goed beeld van Afghanistan van voor de oorlog. Het boek geeft een zicht op het verschil tussen arm en rijk en vertelt realistisch over de aanpassing van de migranten in de V.S.
Ehret op 8 januari 2006:
Dit is -niet overdreven- het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen. Ik kon al snel niet meer stoppen met lezen maar vond het tegelijk erg jammer dat het boek dan zo snel uit zou zijn. Voor het eerst heb ik al lezende vreselijk zitten huilen door de aangrijpende gebeurtenissen die door Hosseini op zo'n prachtige manier beschreven zijn.
leen claeys op 23 november 2005:
Eén van de mooiste boeken die ik de laatste tijd gelezen heb. Vriendschap tussen 2 jongens met verschillende sociale achtergrond en de loyaliteit tussen de 2.
Ontroerend,meeslepend en oprecht.
Zeker te lezen
Marijke Van Acker op 15 november 2005:Prachtig en poëtisch, heel oprecht. Over de Afghaanse cultuur migratie en de werkelijkheid van de integratie in de Westerse Amerikaanse beschaving.