Gelezen door: Alex leest (172 boeken)

Stel je de volgende situatie voor: je ouders zijn op reis en je mag hun auto gebruiken. Je maakt het ‘s avonds uit met je vriend, je hebt wat te veel gedronken en een jointje gerookt, je kruipt toch nog achter het stuur - dom! - en de volgende ochtend heb je vage herinneringen aan een botsing in een Parijse tunnel. Je gaat buiten het witte Fiatje van je ouders inspecteren en gelukkig lijkt de schade nog wel mee te vallen. En dan zie je het televisiejournaal: prinses Diana en haar nieuwe vriend zijn verongelukt in een tunnel in Parijs, vermoedelijk na een aanrijding met een witte auto... «Oh shit, ik heb de prinses vermoord!» denk je dan waarschijnlijk.
Dat is ook de reactie van Véronique, die zich samen met haar beste vriendin in alle denkbare bochten wringt om de verdenking van zich af te schuiven. ‘De prinses en het witte autootje’ komt een beetje traag op gang, maar naarmate het maffe verhaal vordert komt er ook meer schwung in het boek en wordt het een echt plezier om te lezen. Niet alle wendingen zijn even geloofwaardig - er moeten echt wel simpeler oplossingen bestaan dan die waar Véronique voor kiest - maar door de luchtigheid van de vertelstijl vergeef je het de schrijver graag. De ‘krankzinnige Monthy Python-achtige dialogen’ zoals beloofd op de achterflap zijn nergens te bespeuren, maar de verhaallijn en de personages zijn origineel genoeg om van het boek te kunnen genieten.

Gelezen door: Florian Kurti (1 boeken)

Citaat: "“Ze ruimden op en liepen naar de deur. Net toen Véronique die wilde opendoen, kreeg Clément de bak van César in het oog. ‘Wacht,’ zei hij. Hij liep er voor de tweede keer omheen, kennelijk in opperste concentratie. Toen maakte hij zijn riem los en trok zijn broek en verschoten, vlekkerig rode onderbroek naar beneden. Zorgvuldig zijn plaats bepalend, hurkte hij zo neer dat zijn kont recht boven de bak zweefde. Véronique en Estelle konden zijn dunne, rode penis duidelijk zien. Hij zag er schraal als het gezicht van een poolreiziger uit, en hing als een half opgebruikt potlood voor een lang, grauw scrotum.
‘Eh, Clément,’ zei Véronique, ‘neem me niet kwalijk, maar wat ben je aan het doen?’ Hij was kracht aan het zetten. ‘Hoe bedoel je, wat ben ik aan het doen? Zie je dat niet? Ik schijt in de hondenbak.’
‘Dat dacht ik al. Puur uit nieuwsgierigheid, waarom is dat?’
Hij keek haar aan alsof ze stom was. ‘Hebben ze je dan niks geleerd op school?’ sneerde hij. ‘Dat doen mensen als ik nu eenmaal.’ Dit soort dingen was zo’n routineonderdeel van zijn dagelijks leven dat hij er niet echt over had nagedacht voor hij ertoe overging. "

De prinses en het witte autootje, wat een aangename titel! Dit alleen al trok mijn onverdeelde aandacht. Bij het begin van het lezen loopt het verhaal ietwat stroef door de beschrijving van de ongewone situatie, maar eenmaal een paar pagina’s omgeslagen te hebben, leest het boek zeer vlot. Het is een zeer nuchter verhaal, al zijn de hoofdpersonages meestal in benevelde toestand terug te vinden.
 
Het verhaal haalt geen clichés aan of benijdt geen morele vooroordelen, maar vertelt het leven van Véronique, die uit haar ietwat saaie levensstijl wil stappen. Ze is haar man beu en besluit hem te verlaten. Nadelig aan deze beslissing was dat ze al wat gedronken had en er al aardig wat jointjes had door gejaagd, dit leidde tot een irreëel beeld of, beter gezegd, waanbeeld van de toenmalige situatie. Véronique reed naar het appartement van haar zus, die trouwens een enorme fan van cavia’s is, met haar trouwe Sint-Bernards hond, César, relaxend op de achterbank. Die nacht raakte ze betrokken bij een ongeval, waar ze nadien alleen nog de schade als herinnering aan heeft.
De volgende ochtend hoort ze op het nieuws dat prinses Diana was doodgereden in dezelfde tunnel waar haar ongeval plaats had gevonden. Dit kon geen toeval zijn. Heeft zij de prinses doodgereden met haar witte fiatje? Alle sporen wijzen erop, maar wat rest Veronique nu nog te doen? Véronique, die perplex staat door deze ontdekking, belt haar oude vriendin Estelle op. Samen met haar valt ze terug op haar oude levensstijl, die te beschrijven valt als extraordinair met veel toenaderingen tot het escapisme. Nadat ze Estelle de waarheid had verteld, besloten ze om al het bewijsmateriaal te vernietigen, maar zo eenvoudig was dit niet. Dat is ook wat Véronique ondervindt en waaraan zelfs haar ex-vriend, Jean-Pierre, en een opgegeilde automonteur flink aan moeten geloven.
 
Het boek omvat een vlot verhaal, met spanning en humor. De personages zijn niet zo hedendaags of stereotiep, maar zijn toch realistisch. Ik zou het boek dus zeker aanraden, eerlijk gezegd ben ik niet zo een leesgierig persoon, maar dit boek was toch een leuke ervaring. Het boek telt ongeveer 180 pagina’s en het verhaal wordt enthousiast verteld.