Gelezen door: An Stessens (29 boeken)

Citaat: "Er waren gruwelen te over, maar het was het onverwachte detail dat hem van zijn stuk bracht en hem naderhand niet meer losliet."

Op een veel te warme zomerdag in 1935 meent de dertienjarige Briony Tallis toe te treden tot de volwassen wereld. Ze ziet haar zus Cecilia en Robbie Turner achtereenvolgens bij de fontein en in de huisbibliotheek, en geeft deze scenes prompt een betekenis die wel strookt met haar eigen verbeeldingswereld maar daarom nog niet met de werkelijkheid van Cecilia en Robbie zelf – met alle dramatische gevolgen vandien. Meer dan 50 jaar en een oorlog later probeert Briony boete te doen.

Boetekleed leest als een spannend familieverhaal, maar wat het zo knap maakt is de manier waarop McEwan toont hoe verschillende mensen dezelfde feiten op verschillende manieren waarnemen en zo tot verschillende werkelijkheden komen. Onbewust en met dunne draadjes weven de verschillende leden van de familie Tallis het web van datgene wat hun gezamelijke verhaal wordt.
Voor wie van stevige verhalen houdt, die ook tussen de regels gelezen kunnen worden en die langer duren dan de laatste pagina, het laatste woord en de laatste letter.

Gelezen door: Marita Schaukens (140 boeken)

Citaat: "Ze schreef graag voluit op wat ze beschouwde als haar dwalende gedachten. Ze was niet gehouden aan de waarheid, ze had niemand een kroniek beloofd. Dit was de enige plaats waar ze vrij kon zijn. (p. 382) - Het zal niemand kunnen schelen welke gebeurtenissen en welke personen verkeerd werden voorgesteld om tot een roman te komen. Ik weet dat er altijd een bepaald soort lezer is die zich verplicht voelt om te vragen: maar is dat nu écht gebeurd? (p. 506)"

Boetekleed is een ode aan de fictie -de roman in het bijzonder-, de auteur en de lezer. McEwan zet van de eerste tot de laatste bladzijde de lezer op het verkeerde been; in het proces van schrijven en lezen zijn immers het spelen met het tijdsverloop en het vertellersstandpunt van enorm belang (in de eerste twee delen van deze roman volgen dus gedachtenstromen van verschillende personages elkaar op). Maar de confrontatie met dé ultieme verteller/"auteur" aan het eind van deel 3 en de "epiloog", die zelf een creatie van de auteur is,  laat je als lezer beseffen hoe ingenieus literatuur werkt en tegelijk hoe onlosmakelijk fictie met de werkelijkheid verbonden is.

Toch vergeet McEwan niet een verhaal te vertellen, gebeurtenissen uit de doeken te doen, en dat op een stilistisch hoogstaande wijze. Zo sla je als lezer vaak de bladzijden in razendsnel tempo om. De pagina's met een beschrijving van de oorlogsscènes in de buurt van Duinkerken in de zomer van 1940 zijn onvergetelijk, die van de verzorging van de oorlogsslachtoffers in het Londense ziekenhuis krijg je niet uit je hoofd.

Daarnaast is de context ook door en door Brits, door de evocatie van het oude huis in Surrey (deel 1) en de aftakeling van de oude maatschappelijke werkelijkheid tijdens en na Wereldoorlog 2 (deel 3). Later schreven Hollinghurst Kind van een vreemde en Sarah Waters De kleine vreemdeling en op één of andere wijze had ik tijdens de lectuur van Boetekleed daaraan herinneringen.

Gelezen door: LIEVEVC (8 boeken)

Een beklemmende roman waarin verhaald wordt hoe een fantasietje van een kind met een levendige verbeelding de levens van 2 mensen drastisch kan beïnvloeden. Geschreven in een goed leesbare, vlotte stijl met een perfecte woordkeuze. Het boek werd verfilmd, evenals een aantal andere werken van McEwan. Maar ondanks de prestaties van de acteurs en regisseur kan deze de intense sfeer van het boek niet benaderen.

Gelezen door: Rony Borghart (107 boeken)

Citaat: "“Handelingen meende ze vrij goed te kunnen beschrijven en ze had een gevoel voor dialoog. Ze wist wel raad met een bos in de winter en de somberte van een kasteel muur. Maar wat te doen met gevoelens? Geen kunst om te schrijven: “Ze was verdrietig”, of te beschrijven wat iemand die verdrietig was zou doen, maar hoe zat het met verdriet zelf, hoe moest dat zo worden overgebracht dat het in al zijn grauwe directheid te voelen was? Nog moeilijker was de dreiging, of de verwarring van tegenstrijdige gevoelens.”"

Ik lees McEwan graag en dus heb ik dit verhaal ook graag gelezen. Kenmerkend voor hem zijn de verrassende verhaallijn (hij zet je voortdurend op het verkeerde been),de volgehouden spanningsboog en de kunst om beelden en emoties tevoorschijn te toveren. Elke spanningsboog begint met een lange, beschrijvende aanloop die de lezer onderdompelt in de sfeer en de omgeving waarin het verhaal zich zal afspelen, met hier en daar een kleine gebeurtenis die bij de lezer een gevoel van onbehagen, van bevreemding oproept om dan plots pijlsnel naar een climax te gaan via kort op elkaar volgende gebeurtenissen. Dit verhaal gaat over de foute interpretatie door een dertienjarig meisje van een banale gebeurtenis die drie levens definitief tekent. Het boek is opgebouwd uit 3 delen waarvan het eerste en het derde deel die spanningsboog hebben. Jammer dat het tweede deel veel te lang uitgesponnen is waardoor de aandacht verslapt. Compensatie krijgen we dan op het einde van het boek waar in een enig mooie epiloog 64 jaar later het verhaal wordt afgerond. McEwan is een typische verhalenschrijver. Hij boeit. Het is spannende ontspanning zonder veel inspanning.