Karla op 28 juni 2010:Goede hedendaagse thrillers worden niet enkel in de Skandinavische landen geschreven. Door het overweldigende succes van Stieg Larsson en co. zouden we bijna vergeten dat er ook in Nederland al enkele jaren wat aan het bewegen is. We kunnen gerust spreken van een ‘boom’ van weliswaar hoofdzakelijk vrouwelijke thrillerauteurs. Ze publiceren allemaal heel vrouwelijke boeken, die zich ergens bewegen tussen chicklit en Nicci French.
Dit is niet zo denigrerend bedoeld als het klinkt, maar we kunnen er niet omheen dat het vooral vrouwen zijn die deze boeken verslinden. Saskia Noort loopt het meest in de kijker. Maar ook Esther Verhoef en Simone van der Vlugt moeten niet onderdoen. Allebei hebben ze verschillende spannende boeken op hun palmares staan. Simone van der Vlugt geniet al meer dan tien jaar een zeker bekendheid dankzij haar avontuurlijke jeugdboeken.
In 2005 verscheen
De reünie, haar eerste thriller voor volwassenen, een jaar later gevolgd door
Schaduwzuster. Deze twee romans waren meteen voltreffers, allebei vlot geschreven ‘psychologische’ thrillers met een knappe plot, waarin levensechte vrouwelijke personages de hoofdrol spelen.
Het laatste offer (2007) vond ik persoonlijk minder geslaagd. Dit is meer een avonturenroman in navolging van
De Da Vinci Code, het type boeken waarmee we in die tijd overspoeld werden.
In 2008 volgde
Blauw water, een echte nagelbijter!
Herfstlied (2009) is de voorlaatste thriller van Simone van der Vlugt en ook van deze heb ik met volle teugen genoten. Dit is echt een boek om in één ruk uit te lezen op een zonnige zomerdag op een terrasje, op het strand of eigenlijk om het even waar. Waar gaat het over?
Nadine is een alleenstaande moeder van een zestienjarige dochter en werkt als verslaggeefster op de kunstredactie van een lokaal dagblad. Zij droomt echter van een carrière als schrijfster. Er duikt een uitgever op in haar leven, die niet alleen in haar boek, maar vooral in haarzelf wat ziet. Het geluk lacht Nadine tegemoet, maar dan wordt er in haar omgeving een vrouw vermoord, die heel fel op Nadine lijkt…
Het boek komt traag op gang, maar dat vond ik helemaal niet erg. We leren Nadine en haar omgeving goed kennen en gaan met haar meeleven. Daardoor wordt het tweede deel extra spannend. De regelmatig terugkerende korte stukjes waarin de moordenaar zelf aan het woord is, geven trouwens al van in het begin een gevoel van naderende dreiging. Het hele boek lang was het gissen wie de moordenaar zou kunnen zijn. Je wordt als lezer vaak op het verkeerde been gezet en als je naar het einde toe denkt dat het duidelijk is, komt de auteur toch met een verrassende ontknoping aanzetten.