Gelezen door: Theo Schippers (104 boeken)
Citaat: "(meerdere quotes, eentje per pagina) "Ze huilde." "Ze vocht tegen haar tranen." "Ze huilde." "Hij snoot langdurig zijn neus."
"Ze huilde." "
Oeps! Hoe ben ik ertoe gekomen dit boek op mijn leeslijst te plaatsen? In de Boekenbijlage van de Morgen zal ik het toch niet gevonden hebben, en ook niet in 'Livrés à domicile', het Franstalige boekenmagazine. In de wachtkamer van een dokter misschien, in een Libelle of zo?
Dan greep die zin mij aan: 'één van hen is een oude vrouw die bang is om te vallen, haar blauwe plekken voor de omgeving verstopt want ze wil blijven wonen in haar huis, omringd door haar planten.' Dat wilde ik verkennen.
Een titel die me argwaan inboezemde. Maar zoveel positieve reviews op Goodreads. En ik waagde het erop... Fout!!!
Het positieve moet gezegd...
De inhoud is pure onzin en bullshit, maar het boek is goed gestructureerd, vlot geschreven, er blijft een dynamiek, en Gavalda slaagt erin om het altijd leuk te houden, zelfs al wordt er op iedere pagina gehuild. Maar ja, er is altijd iemand in de buurt die wil helpen, dus die traantjes zijn geen probleem.
Stijl
Elke stijl is goed voor mij. In dit boek, héél veel dialogen. De woorden altijd uiterst makkelijk. Auteurs hebben veel mooie boeken geschreven met niet meer dan 300 woorden voor hun hele oeuvre. Maar hier is de stijl... euh, om te huilen dus. Vlot wel, maar lelijk.
Inhoud
Even dacht ik dat ik in vijftig tinten grijs zat, maar dat is nog minder slecht van stijl. En in die tinten grijs is er om de zoveel bladzijden geschreeuw vanwege een orgasme. Hier wordt er gemiddeld iedere pagina gehuild. Met dus steeds iemand in de buurt die het zonnetje weer wat doet schijnen.
De vrouwelijke personages zijn nog te verdragen, maar de mannelijke vond ik belachelijk getypeerd.
En bij de vrouwen, helaas, was 'mijn' oude vrouw - waar uitgever Prometheus bedrieglijk de koper mee probeert te verleiden en daar nog in slaagt ook - bijna niet aanwezig, het ging steeds om die meid met anorexia. 'Mijn' oude vrouw (of die van Prometheus dus) bleek een bijpersonage te zijn, ze viel helemaal niet vaak en was niet creatief om haar blauwe plekken te verbergen, met haar meeleven zat er niet in. Alleen in het eerste hoofdstuk, maar dan moest ik honderd pagina's wachten voor ze weer thuis was uit het ziekenhuis, en toen dementeerde ze, denk ik, en daarna weet ik het niet meer want verder dan pagina 100 ben ik niet geraakt. Er komen nog een kasteel en een andere mooie woning denk ik, onrealistische mogelijkheden genoeg voor die behoeftige oude vrouw. O ja, tegen het einde heb ik ook ergens gezien dat ze een Heel Groot Geheim had, Libelle waardig.
Alles is er, inclusief dingen uit het verleden en een kasteel, en een liefdesverhaal natuurlijk, denk ik, maar ik heb niet veel gelezen. Kortom, je kan het makkelijk zelf schrijven, als je je daarmee wil bezighouden natuurlijk.
Dom
Het verhaal gaat over arme mensen zonder veel diploma, en ieder met hun probleem (oud zijn, anorexia, migrant, stotteren, en nog wat hoor).
Het is erg jammer dat een boek over arme mensen met een probleem, ook een dom boek is. Je hoeft niet veel woorden of moeilijke woorden te gebruiken om een mooi boek te maken.
Het is jammer omdat deze doelgroep het boek misschien graag leest, en ze blijven er alleen maar door in hun illusoire wereld zitten. Dit boek lezen gaat misschien vlot voor wie er zich graag door laat hypnotiseren, maar het is slecht voor de geestelijke gezondheid.
|
Reacties (0)Delen
|