Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)
Citaat: "Iedere avond zonder mankeren bad ze om blauwe ogen. Een jaar lang had ze vurig gebeden. Ze was een tikje ontmoedigd, maar ze had nog wel hoop. Zoiets wonderbaarlijks laten gebeuren kostte een heleboel tijd."
In haar debuut The Bluest Eye uit 1970 laat Toni Morrison een 'gewoon' zwart meisje het verhaal vertellen van een buurmeisje. Pecola heet dat meisje.
Ze is lelijk en ze denkt dat als ze blauwe ogen moest hebben zoals Shirley Temple, het leven een stuk makkelijker zou worden.
Pecola komt uit een arm gezin waarvan de ouders uit mekaar gegroeid zijn. Armoede, drank en uitgekeken zijn op mekaar lokken hoogoplopende ruzies uit die ze achteraf nog kunnen compenseren met driftige paringen. Als ook dat luikje wegvalt, het laatste houvast, zoekt de vader tederheid en seksuele bevrediging bij zijn dertienjarig dochtertje.
Maar Pecola is het buitenbeentje, het lelijke eendje dat met alles opgezadeld zit wat ze niet wil, een uiterlijk waar men haar om uitlacht, ouders die ze verafschuwt en een kind dat uit angst en onmacht in haar buik 'gepropt' werd, en droomt van blauwe ogen, het statussymbool van blankheid. Niettegenstaande alle ellende blijven die blauwe ogen een streefdoel tot over de grens van de waanzin.
The Bluest Eye is een schitterende roman waarin heel wat taboes aan bod komen. Incest is er één van en dit lag in de jaren zeventig uit vorige eeuw heel wat gevoeliger dan nu. Het stuitendste was voor vele lezers destijds toch wel dat het boek niet alleen de schrijnende onmacht van het kind (het slachtoffer), maar ook die van de vader (de dader) weergeeft.
Een bijzonder knap boek, dat meteen de kwaliteiten van deze Nobelprijswinnares kenbaar maakte.
|
Reacties (0)Delen
|