Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

In The Songlines, wat in het Nederlands zeer mooi vertaald werd als De gezongen aarde, gaat Bruce Chatwin in gezelschap van een Russisch emigrant in Australië op zoek naar heilige plaatsen van de Aboriginals, met name de vermaarde ‘zangsporen’ of ‘songlines’.
Alhoewel Aboriginals nomaden waren, hadden ze hun eigen manier om hun terrein af te bakenen. Elke clan had zijn eigen lied dat overgenomen werd van generatie op generatie. Stamleden die mekaar totaal niet kenden wisten dat ze dezelfde roots hadden door het lied dat ze meenamen. Zo een lied kon zigzag door het land ‘lopen’ en bepaalde automatisch het land van een stam. In zeer gaaf essayistisch proza laat de auteur ons kennis maken met een brok geschiedenis die bijna door de beschaving (?) vermoord werd.

The Songlines dat in 1987 verscheen heb ik verschillende keren in het Engels herlezen. Niet alleen omwille van de inhoud maar ook en vooral omwille van zijn prachtig Oxford–English. Dit is een zéér goede vertaling maar het origineel vervangen kan het niet.

Gelezen door: Katelijne Van Heukelom (14 boeken)

Bruce Chatwin is de vader van de reisliteratuur en dit boek is veruit zijn beste. Gefascineerd door een nomadenbestaan dompelt hij zich onder in het leven van aboriginals en verwoordt haarscherp de botsing tussen traditie en vooruitgang, spiritualiteit en economie.

Gelezen door: Marc L (70 boeken)

Ik had behoorlijk wat verwacht van deze "Songlines," maar het is een tegenvaller geworden. Net als "In Patagonië" is het een meanderende zoektocht van de auteur, dit keer niet in Vuurland maar in Australië, op zoek naar de cultuur van de Aboriginals. Op zich is dat best interessant, de informatie over de Songlines en alles wat er mee samenhangt, is uiteraard heel intrigerend en uitdagend. Maar Chatwin heeft er een saai verslag van gemaakt, een kroniek van sprekers die me echt niet kon bekoren. Bovendien zet hij zichzelf wel heel erg in de kijker, en werd mijn wantrouwen gewekt door de schijnbaar achteloze manier waarop hij het vertrouwen van de aboriginals wist te winnen.

Al voor pagina 100 betrapte ik mezelf er op dat ik diagonaal begon te lezen, en dat is dodelijk. Het helpt natuurlijk ook niet als je in andere recensies te lezen krijgt dat Chatwin geregeld aan het verzinnen slaat in zijn reisverslagen. Spijtig. Misschien neem ik het nog wel eens ter hand als ik ooit in Australië geraak.