Ik heb het voor Noord -Amerikaanse literatuur en Bret Easton Ellis is al een tijdje een favoriet. Zijn nieuwste boek, Lunar Park, is een onversneden horrorverhaal. De cultschrijver is bovendien het hoofdpersonage in z’n eigen boek. Daarmee is meteen het spel gestart dat balanceert op de lijn tussen werkelijkheid en fictie. Ellis heeft zich na jaren van overmatig drugs-, seks- en rock ’n roll-gebruik teruggetrokken ergens in een chique buitenwijk om tot rust te komen. Al snel wordt hij geconfronteerd met zijn demonen. Letterlijk. Allerlei personages uit z’n vorige boeken komen hem stalken, de moorden uit Ellis’ bekendste roman American Psycho worden op griezelig realistische wijze door iemand uitgevoerd en de speelgoedvogel van z’n kinderen blijkt een bloeddorstig monster te zijn. Lunar Park is spannend, zoals het hoort voor een horror-roman maar af en toe zijn er ook doldwaze scènes die het boek lichtvoetig houden. Allemaal waargebeurd.
3 reacties:Didier Vaes op 19 april 2008:Tja wat moet ik hier van denken, weet niet of ik dit boek goed of slecht moet vinden. Had eerder
American Psycho gelezen en dat vond ik interessant. Waar gaat het over? Over vreemde bizarre dingen. Het hoofdpersonage in dit boek herkent het hoofdpersonage uit zijn boek
American psycho op straat, de knuffelbeer van zijn dochter heeft ook vreemde neigingen plus nog een aantal moorden en mysterieuze verdwijningen.
Daarbij komt dat zijn eigen familie natuurlijk denkt dat hij stilletjes gek aan het worden is, een gevolg van teveel drugs en drank vertellen ze hem.
Het verhaal balanceert tussen werkelijkheid en fictie. Misschien voor de echte fans van Easton een boeiend boek maar mij kon het niet echt bekoren.
Alex leest op 14 november 2005:Ik kan er ergens inkomen dat je het een bekentenis vindt, al betwijfel ik dat er bij Ellis sprake is van boetedoening... Toch is dit de eerste keer dat de auteur zich aan een bestaand genre waagt: het horrorverhaal. Met alle genrekenmerken (de bloeddorstige Furby) en knipogen (alles begint op Halloween!) die daar bij passen.
Maar dat is uiteraard slechts, zoals je zegt, een instrument om het over iets anders te hebben. Maar is dat niet de manier waarop alle artiesten genres gebruiken (cf. Tarantino die de Oosterse Martial arts film opnieuw uitvindt met
Kill Bill.)
hannes op 14 november 2005:
Ik heb 'm ook net uit, en ik moet zeggen dat, hoewel ik er evenzeer van genoten heb, ik niet akkoord ga met je beschrijving. Volgens mij is Lunar Park geen horror. Als je 't boek zo bestempelt, doe je 't onrecht aan. Het is veeleer een soort van bekentenis, een autobiografische boetedoening over een vergooid leven die alleen maar horror lijkt omdat het de enige vorm is om het extreme karakter te onderstrepen. Het is gruwelijk in zijn eerlijkheid en meteen ook het beste boek van Ellis tot op heden.