Volgend jaar in Berchem

Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "De oorlog stond al in het geschiedenisboekje en wij stonden in trouwboekje van onze ouders . "

Met Wit is altijd schoon (1989) kende Leo Pleysier zijn definitieve doorbraak bij het grote publiek, alhoewel hij reeds sinds de jaren zeventig publiceert. In deze succesvolle roman wordt de stem van de oermoeder, een volkse Vlaamse vrouw, ontroerender en indringender dan ooit hoorbaar. Deze monoloog van een vrouw die op haar doodsbed haar leven zonder enige schroom aan haar zoon vertelt, zorgde voor een unicum in de Vlaamse literatuur.
Met zijn roman Volgend jaar in Berchem wordt eindelijk de vaderfiguur ontleed. Maar vader zelf komt nooit aan het woord. Op een nieuwjaarsfeestje wordt in flarden groepsgesprek, tussen het eten, het kindergeravot en de Weense walsen op tv door, de vaderfiguur met voor en tegens besproken. De dochters hebben een vrij negatief beeld over hem. Voor de zonen was hij een held die zowel bewondering als angst inboezemde. Vader zelf is en blijft dood, hij krijgt niet, zoals moeder, het woord om zijn leven te vertellen. Hij moet het stellen met het subjectieve beeld dat zijn kinderen over hem hebben. Volgend jaar in Berchem puilt, in tegenstelling tot Wit is altijd schoon, uit van de dialogen.

Leo Pleysier heeft met glans en brio een schriftelijke weergave gemaakt van een familiereünie waar niemand echt graag naar toegaat en die eigenlijk uit vastgeroeste traditie gehouden wordt. Toch weet hij voor de lezer de dialogen uiterst boeiend te houden en zelfs een zekere geladenheid mee te geven.