Gelezen door: Norbert De Meyer (139 boeken)
De auteur zet hier een stelletje up town people in hun blootje dat niets anders om handen heeft dan godganse dagen niksen, zich bezatten, zich druk maken om niets en bovendien een robottentaal spreekt waarvan hun mond scheef gaat staan. Alsof het een habbekrats is, borrelen uit hun lege hoofd op de meest cruciale momenten hele en halve boekcitaten, nemen ze een loopje met de huwelijksmoraal en hinkelen ze godganse dagen op de toppen van hun tenen om de ander de loef af te steken.
Tot hier is er niets mis, maar Februari blijft niet bij de les. Ze grijpt gretig het flinterdunne, onwaarschijnlijk verhaallijntje aan om oeverloos uit te weiden over haar kijk op de dingen des levens die hier nergens toe doen.
Het is weliswaar een mooi verpakt idee in een keurig literaire taal met strikje erom over oppervlakkigheid, over mensen die zich wentelen in zelfverzekerdheid, tevredenheid en minachting voor ordinary people. Ook daar heb ik niets op tegen. Maar het hoogdravende gedram van de straatarme Haïtiaanse vrouw waarmee het boek besluit, doet de deur dicht. Ik zat tot op het tandvlees te wachten op de afrekening die de protagonisten door de bejubelde Ruth Ackermann onder de neus zou worden geduwd voor hun gesjoemel met de hoestsiroop voor Haïti(!) waarvan na inname tientallen kinderen overleden. Maar ze kwam niet. Integendeel, de zaak werd holderdebolder met de mantel der liefde doodgeknuppeld. Een roemloos einde. Not my cup of tea (op een Engelstalige uitdrukking min of meer komt het in dit proza niet aan).
Na lezing kleeft een wrange smaak als van zure boter op mijn tong. Nu weet ik waarom dit boek de Gouden Uil literatuurprijs 2008 niet in de wacht sleepte. Ik ben zelfs hoogst verwonderd dat dit tot de shortlist doordrong.
|
Reacties (3)Delen
|
3 reacties:lieve op 10 augustus 2009:
Ik snap niet waarom dit boek een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs verdiende. Heb het boek uitgelezen met groeiende ergernis.
leesbeest op 28 juli 2008:Als welk leven Dennis? Dat van de personages of van de criticus? Maar om even bij de les te blijven. Ik heb het boek net dichtgeklapt en blijf met een ontevreden gevoel zitten. Het gegeven is best interessant. Een heleboel machtige mannen die om het gewin elke morele grond verliezen. Maar het is hier nogal povertjes uitgewerkt. De personages blijven oppervlakkig en er is nergens een zinnig einde te bespeuren. Het enige wat Teresa weet te doen als ze de ware toedracht begrijpt is een potje huilen in eenzaamheid. De woede en wraakzucht die Ruth eventueel zou kunnen voelen wordt niet eens geinsinueerd en zoals gezegd door Norbert De Meyer wordt alles met de mantel der liefde bedekt.
Ik heb me vreselijk geërgerd aan het te veelvuldig gebruik van het engels dat er te pas en veelal te onpas wordt tussengegooid. Op wat de veelvuldige gunstige perskritieken zijn gebaseerd is me een raadsel maar mijn lievelingsboek is het zeker niet.
Dennis P. op 11 juni 2008:Klinkt als mijn leven!