Gelezen door: Jolanda Hamers (1 boeken)

Hoe intrigerend kan een boek zijn dat door velen al de hemel in is geprezen en wat voegt een argeloze lezer aan deze loftuitingen toe? Weinig.
De essentie van het boek is voor mij hoe je als lezer denkt de waarheid in pacht te hebben, maar uiteindelijk aan de leidraad van de verteller/schrijver loopt die je als een marionet bestuurt. Was de hoofdpersoon nu gek, of laat Hermans ons dat slechts denken?

Dit is een oorlogsboek dat verder gaat dan de obligate goed en fout. Het beschrijft stap voor stap hoe een man die denkt de goede beslissing te nemen (en als lezer ga je erin mee, want hij lijkt aan de 'goede' kant te staan) langzaam maar zeker van zijn omgeving vervreemdt. Hij verzeilt dan ook steeds dieper in een web dat derden om hem heen lijken te spinnen. Als lezer voel je mee met zijn wanhopige pogingen geloofwaardig te blijven totdat ook jij op het laatst niet meer weet wat de waarheid is. En zo blijf je in vertwijfeling achter.

Gelezen door: Noël Gybels (582 boeken)

De 53ste druk van dit volgens de omslagtekst alom bejubelde boek. Een warrig verhaal gevuld met een serie onverklaarbare voorvallen en een belachelijk hoofdpersonage, die soms aan het moorden slaat, dan weer vermomd rondloopt en vooral met alles en iedereen overhoop ligt. Mij lijkt het vooral een poging om veel bladzijden te vullen met een ratjetoe aan feiten, die kant noch wal raken en uiteindelijk vervelend en enorm zeurderig overkomen. Ik las het boek uit nieuwsgierigheid en zal het zo snel mogelijk proberen te vergeten !

Gelezen door: Brecht Timmerman (1 boeken)

De donkere kamer van Damokles, door velen reeds in de hemel geprezen, maar bij mij niet echt in de smaak gevallen. Ik ben van mening dat dit verhaal wat absurd is, net zoals het hoofdpersonage Osewoudt. Hij voert blindelings de bevelen uit van een of andere verzetsman genaamd Dorbeck die achteraf niet eens blijkt te bestaan. Of dat wil W. F. Hermans je toch wijsmaken. En is Osewoudt nu een held of antiheld? Hermans wil je duidelijk op het verkeerde been zetten en je doen geloven dat Osewoudt aan de goede kant staat. Maar intussen vermoordt hij verschillende mensen en ontvlucht hij de politie. Ik vind het verhaal dus wat bizar en onrealistisch. Ik koos dit boek omwille van het oorlogsthema, maar achteraf gezien is dit verhaal meer een psychologische thriller. Het verhaal neemt een vliegende start (in enkele bladzijden wordt Osewoudt 5 jaar ouder) en komt dan in zijn normaal ritme terecht. Dat zorgt ervoor dat ik me halfweg moest inspannen om niet in slaap te vallen. De schrijver weet wel op een subtiele manier enkele motieven in het verhaal te verwerken, zoals het spiegelmotief en het Oedipuscomplex. Ook de titel is een knap staaltje originaliteit. De schrijfstijl van Hermans bevalt me wel. Hij gebruikt geen moeilijk woorden en ellenlange zinnen. Daarnaast beschrijft hij enkel de zaken die nodig zijn om het verhaal te volgen. Hij geeft dus geen eindeloze beschrijvingen van zaken, waar ik me in andere verhalen enorm kan aan ergeren. Nadeel is wel dat hierdoor veel gebeurtenissen plaatsvinden en het soms wat moeilijk is om het verhaal te blijven volgen. Al bij al heb ik geen spijt dat ik dit boek gelezen heb, maar mijn verwachtingen, die toch vrij hoog waren, zijn niet echt ingelost. In de toekomst wil ik nog wel een poging doen om een ander verhaal van Hermans te lezen, en hopelijk wordt het dan wel een succes.