De zelfmoord van de meisjes

Gelezen door: Ana Trisaldi (1 boeken)

Wie het boek heeft gelezen kan de film van Sofia Coppola zeker nog appreciëren, maar zal totaal andere emoties ervaren bij het kijken dan bij het lezen. Het boek kent een subtiliteit en doordringende sfeer die de film onmogelijk kan omvatten. De film legt ook totaal andere nadrukken dan het boek.

Newsweek omschrijft het effect dat het boek heeft nog het best: "Terwijl de heldinnen uit De zelfmoord van de meisjes door een hel gaan zullen de lezers, vreemd genoeg, verrukt zijn."

Gelezen door: Marc L (70 boeken)

Ik heb lang geaarzeld voor ik aan dit boek begon: de titel, The virgin suicides, leek me zo opzichtig gericht op goedkoop commercieel succes dat het boek onmogelijk goed kon zijn. Maar de vele lovende recensies deden me toch overstag gaan. En gelukkig maar, want dit is één van de betere boeken die ik de laatste jaren gelezen heb, en dan vooral omdat het een meesterwerk van misleiding is.

Dit boek – in tegenstelling tot wat veel recensies doen geloven – gaat helemaal niet over hoe 5 meisjes van eenzelfde gezin ertoe kwamen zelfmoord te plegen. Neen, al na enkele pagina’s weet je dat ze alle vijf zelfmoord zullen plegen, en krijg je ook te horen dat we nooit zullen weten waarom ze het deden. Dat is dus niet de insteek van Eugenides, al weet hij natuurlijk maar al te goed dat we zullen blijven doorlezen in de hoop aanwijzingen te vinden en toch tot een sluitende verklaring te komen. Waar het dan wel om gaat? Wel, naar mijn mening, biedt het vertelstandpunt, het achterhalen van wie eigenlijk de auteur is achter wie Eugenides zich verschuilt, de sleutel tot dit werk. En hier speelt Eugenides pas echt een pervers spel met de lezer. Van in het begin is een onbepaalde “we” aan het woord, van wie je de indruk hebt dat het om één of meerdere buurjongens van de meisjes gaat. Het is ook eerst niet duidelijk hoe ver in de toekomst die verteller(s) zich bevindt (bevinden). Maar mondjesmaat krijg je informatie, en dan nog alleen als je er heel goed op let, en pas op het einde valt alles op zijn plaats. En zo kom je uit bij de echte scope van het verhaal: een inventaris en analyse van de sociale fenomenen die zich voordoen in de directe omgeving van iemand die zelfmoord pleegt: de geruchten, roddels, de overbezorgdheid, de zorg ook om bezoedeling en besmetting, de nieuwsgierigheid.

Eugenides brengt het prachtig in beeld, en ontluisterend natuurlijk ook. En dan is er natuurlijk de weergaloze stijl. Erg filmisch-expressief, regelmatig met treffende beeldspraak, en af en toe ook huiveringwekkend in de klinische beschrijving van de dramatische gebeurtenissen. En nu we toch bezig zijn: een prijs voor de knapste openingszin in jaren. Eugenides is in dit debuut al meteen een meester. Ik kijk nu al uit naar de volgende werken van deze auteur!