Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "De zon kwam er door. De begraafplaats krijgt dan iets liefelijks vind ik. Triestig en toch schoon. Ik krijg daar de blues van, kent ge dat? Mijn vrouw zegt altijd dat ik dichter had moeten worden in plaats van cipier. Gij en uw landlopersblues. Ze meent het niet kwaad."

Tot 1993 kon je in België opgepakt worden als je op straat liep met te weinig geld om een brood te kopen. Je werd dan als landloper beschouwd en je belandde in Merksplas of Wortel. Daar, in de Noorderkempen, waren twee 'weldadigheidskolonies'. Landlopers konden preventief worden opgesloten. Niet in een cel maar in een instelling waar ze 'heropgevoed' zouden worden. Toon Horsten, schreef er in 2013 een non-fictiewerk over onder de titel:Landlopers - Vagebonden, verschoppelingen en weldadigheidskolonies. Dit werk gaf schrijver en journalist Louis van Dievel dan weer de inspiratie om een roman rond dit thema te schrijven. Landlopersblues is een fictief verhaal, weliswaar gebaseerd op waargebeurde getuigenissen. Het boek is tot stand gekomen door het gevangenismuseum van Merksplas Kolonie, dat van Dievel vroeg om een roman te wijden aan de geschiedenis van de landlopers. Op die manier hopen ze dat die geschiedenis niet verloren gaat. Op het kerkhof in de Kolonie van Merksplas, in de Kempen, zijn sinds halfweg de negentiende eeuw duizenden landlopers begraven, bijna altijd naamloos. De witte kruisjes dragen enkel een nummer. Niemand had de overleden landlopers gemist. Maar nu gaan almaar vaker kleinkinderen of neven of nichten op zoek naar de grootvader of oom wiens naam in de familie taboe was, die nooit had bestaan, over wie nooit werd gesproken. Landlopersblues begint wanneer kleindochter Anita na lang zoeken het graf van haar grootvader Pol Vervoort ontdekt op het landsloperskerkhof. En zich afvraagt waarom hij indertijd vrouw en kinderen in de steek heeft gelaten. De landlopers die begraven zijn op het kerkhof van Merkplas-kolonie, vertellen hun verhaal. Het is een soort mozaïek geworden van verschillende getuigenissen van mannen en één vrouw (de echtgenote van de cipier) die allen met mekaar gemeen hebben dat ze met hun twee voeten in het landslopersleven gestaan hebben. Louis van Dievel is een verteller pur sang en hij kan al de personages in hun tragedie, folklore, en hun avonturen schitterend gestalte geven in hun taal en stijl. 'Landloperij' lijkt een stuk ellende dat verdwenen is maar schrijnender dan ooit in de daklozenprobleem opgegaan is. Voor mensen die nooit met 'landlopers' te maken gehad hebben is deze roman zeker een rijke bron van informatie die achtergronden blootlegt en zogenaamde marginaliteit dichter bij de lezer brengt. Zoals immer weet de auteur zijn verhaal te kruiden met de nodige volkse humor en dito taalgebruik.

Gelezen door: Noël Gybels (582 boeken)

Boeiende kijk op een minder bekend en wellicht al vergeten fenomeen, de kolonies in Wortel en Merksplas, waar diverse sukkelaars vooral tijdens de wintermaanden opgevangen werden. Via diverse personages die uitgebreid hun levensverhaal beschrijven, tekent Van Dievel de sfeer in de opvangcentra, de oorzaken van de ellendige levensloop van de sukkels, de houding van de maatschappij tegenover hun problemen. Originele vondst : de landlopers bespreken hun verleden van uit hun graf. Aangepast volks taalgebruik en knappe sfeerschepping maken de blues voelbaar. Uitstekend elfde boek van deze rasschrijver !